Tíminn Sunnudagsblað - 04.09.1966, Page 12
Eystri kambur Botnssúlna. Fossabrekkur nær. — Ljósmyndir I. S.
Ferðafélag íslands efnir á sumri
hverju til gönguferðar á Botnssúlur.
Að þessu sinni var facjð fyrsta
sunnudag í ágúst, og afréð blaðamað-
ur Sunnudagsblaðsins að slást í för-
ina.
Botnssúlur eru tindóttur fjallaklasi
kenndur við Botn í Botnsdal. Undir
staða þeirra er úr blágrýti, en mó-
berg hið efra. Tveir meginkambar
eru í Botnssúlum auk einstakra tinda
og hnúka, og er eystri kamburinn, sá
sem nær er Þingvallasveit, ögn hærri
eða 1095 metra yfir sjávarmál. Er sá
kambur allajafna klifinn, þegar geng-
ið er á Botnssúlur, og því haldið
upp úr Þingvallasveit, eða nánar til-
tekið frá efsta bæ þar, Svartagili.
Og það er austur að Svartagili, sem
langferðabíll, skipaður nítján manns
auk fararstjórans, Friðriks Daníels-
sonar, stefnir þennan ágústmorgun.
Veðurdagur var góður, hlýtt, gola af
norðri, sólfar með blettum framan af
degi, en síðan skýjað, og gerði skúr
síðdegis.
Bíllinn er kvaddur við túnfótinn
á Svartagili, og gangan hefst. Ferða-
langur, sem lítur heim að Svartagili
frá þjóðbrautinni til Þingvalla, gæti
haldið, að þar væri fátt, sem gleddi
augað. En svo er ekki. Mjög er sum-
arfagurt á Svartagili. Bærinn stend-
ur í dálitlum krika suðvestanundir
gráu Ármannsfelli, skrúðgrænar fjall-
drapabrekkur og gapandi gil upp af
bænum, háir melhjallar og blásin
börð til beggja handa og gular dýja-
veitur útsuður af túninu. Þarna hef-
ur Markús bóndi Jónsson unað í hálf-
an fjórða áratug.
Gangan er hæg fyrsta kastið, hald-
ið yfir hálsdrag og ekki stefnt beint
á Súlur, því að bezt er að krækja
fyrir Súlnagil, sem er slæmur farar-
tálmi. Þarna liðast Öxará ofan af fjall
lendinu, ekki ýkja vatnsmikil og læt-
ur svo lítið yfir sér, að ókunnugum
er vant að ætla, að hér streymi eitt-
hvert sögufrægast vatnsfall á íslandi.
Þarna upp með Öxará eru götur,
sem liggja til gamals fjallvegar,
Leggjabrjóts, sem farinn var milli
Þingvallasveitar og Botnsdals. Ef til
vill hefur skáldið Örn Arnarson átt
leið þar um, þegar honum varð á
munni þessi alkunna staka:
Ei mun hraun og eggjagrjót
iljum sárum vægja.
Legg ég upp á Leggjabrjói.
Langt er nú til bæja.
En Leggjabrjótar eru víðar, einn
er á Skaga norður og annar á Uxa-
hryggjaleið, og eru þá naumast öil
kurl komin til grafar. Þá er ekki
loku fyrir það skotið, að skáldið hafi
haft Leggjabrjót lífsins í huga. Það
er því með fyrirvara, að ferðalang-
urinn sér Magnús Stefánsson fyrir
hugskotssjónum á gangi um þessar
slóðir.