Tíminn Sunnudagsblað - 23.10.1966, Side 8

Þau voru sexr .þrír piltar og þrjár
stúlkur. Piltarnir ætluðu allir að
verða flugmenn. Stúlkurnar æfluðu
allar að verða leikkonur.
Nú getur hver sagt sér það sjálf-
ur, að flugmenn eiga erfitt uppdrátt-
ar á útkjálka eins og Grjóthá'alireppi,
en þó væri þar daprari tilvera íyrir
leikkonur. Hvorki Skugga Sveinn né
Happið hafði verið leikið par í manna
minnum — það er að segja í minni
ungu kynslóðarinnar. Enginn hafði
heldur borið við að iðka nútímaleik-
list af ótta við, að slíkt yrði kák
og hundavaðsháttur, sem óvirti list-
ina.
Jörðin seldist ekki. Bankinn fékk
sitt hús og sitt fjós upp í sínar skuld-
ir. Bankinn átti nú orðið mörg fjós
hér og þar á landinu. 'Aldrei spurð-
ist þó, að hann mokaði fjós, því að
kýr átti hann engar.
Börnin á bæjunum, þau yngri og
einfaldari, heyrðu Bankans getið og
spurðu, hvort hann ætlaði að koma
hingað, þessi skrítni maður, sem átti
fjós, qn engar kýr. Eldri börnin skip-
uðu þeim að láta ekki heyrast svona
endemis þvætting, og skömmuðust
sín fyrir að eiga svona vitlaus syst-
kini.
Fólkinu á Grjóthólum tóks1; * að
fesja kaup á kjallaraíbúð í höfuðborg
inái fyrir rösklega hálfa milljón.
Gluggarnir héldu vatni, nema í suð-
vestanátt. Frárennslið var háð sjáv-
aríölíum. Það var ekki laust viS að
véra skáldlegt, hvað sem öðru leið.
Afi gamli á Vörðuleiti kom til
þess að kveðja.
„Þeir kváðu vera lagtækir, dreng-
irnir,“ sagði hann við dóttur sína.
Dóttir hans raupaði aldrei af börn-
unum, og raunar tók húii það ekki
alvarlega, að drengjunum væri öU-
um áskapað að verða loftsiglinga-
menn. Hún sagði föður sínum, hóg-
vær, að drengirnir væru allir í vél-
um, hefðu alltaf verið svdiia síðan
þeir voru litlir.
Gamli maðurinn sagði seiniega:
„Hjörtur bróðir minn hafði smiðs-
auga. Hann klambraði saman jólatré
handa okkur krökkunum, þegar
hann var sjö ára. Lofaðu mér að
sjá eitthvað, sem drengir þinir hafa
smíðað.“
Konan sagði, að þeir heíðu nú
ekki beint smíðað neitt, en það væri
þessi eilífa árátta við véxar, einkum
bíla, sem benti á, að þeirra rétta
hilla væri þar og ekki annars stað-
ar. Ekki er gaman að hafa það á sam-
vizkunni að hindra, að börnin njóti
hæfileika sinna. Trúðí hann því, að
drengirnir voru ekki nema fimrn ára,
þegar þeir báru skyn á allt viðvíkj-
andi því að setja í gang bíl, skipta
um gíra og þess háttar?
Hann trúði því vel. „Svona var ég
í öllu, sem við kom hestum. Það
temur enginn hest, án þess að þekkja
stökk frá brokki og bera skyn á
þrek hesta, vaxtarlag og skap. Þá
voru það hestar. Nú eru það bilar.
Það er allt og sumt.“
Svona var pabbi hennar alltaf.
Hann trúði öllu seint og varlega.
Sjálfsagt þýddi ekki að segja honum,
hvað telpurnar höfðu alltaf verið
natnar við hljómlist og þekktu urm-
ul af söngvurum og hljómsveitum úti
um allan heim. Og ekkert útvarps-
leikrit fór fram hjá þeim. Hún hafði
aðeins nefnt það, hvort ekki væri
hægt að leika eitthvað fólki til gam-
ans í félagsheimilinu, eins og gert
var í fundarhúsræflinum í gamla daga.
En þær sögðu, að hér kynni enginn
neitt og sízt þær. Fólk var farið að
fyrirlíta allt fúsk núna, síhrætt um
að misbjóða listinni. Hún gerði sér
engar vonir um, að frægð og frami
biði allra dætranna. Margir eru kall-
aðir, en fáir útvaldir. Og hver vissi,
hvar falinn neisti leyndist? Ekki
höfðu þeir allir byrjað með mikið,
sem urðu eldstólpar á eyðimörk
mannsandans.
Hún minntist ekki á dætuinar við
föður sinn. Enda fór hann að spyrja
um húsnæðið nýfengna þar syðra, og
talið barst frá einu til annars. Að
lokum kvaddi hann, og búferlafólk
ið gat aftur gefið sig óskipt að heim-
anbúnaði sínum.
★
Þeir hétu Óðinn, Ægir og Skírnir,
þessir bræður, sem fæðzt höfðu öfugu
megin á landinu, ef ekki á öfugri
öld. Landfræðiskekkjan var leiðrétt
næstu daga, og fjölskyldan þélt heim
an jað í hátíðlegu skapi.
Óðinn var orðinn helzt til gamall
til að hefja langt nám, fannst hon-
um, nítján ára. Hann hætti fljótt við
allar vangaveltur um iðnskólann, en
fékk vinnu bílaviðgerðarverkstæði.
Þangað fóru Ægir og Skírnir litlu
seinna. Þa^ ætluðu þeir að átta sig
á framtíðinni, áður en mikilsverðar
ákvarðanir væru teknar.
íslenzkar smásögur III
894
.1
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ