Tíminn Sunnudagsblað - 23.10.1966, Side 10

„Maðurinn sýndi honum lágan tréstopul á miðju gólfi.
þá gerðu áheyrendur sig líka ánægða
með það.
Konukindin, sem fyrr hafði taiað
óþarflega hátt, sagði við bónda sinn:
„Þá skal hundur heita í haus minn,
ef ég geri það oftar að sitja á hár-
greiðslustofu, fara í mín skástu föt,
kaupa leigubíl og borga svo í þokka-
bót fyrir að horfa á svona skrípalæti.“
Maðurinn sætti sig við örlög spek-
inganna: „Unga kynslóðin er að
leita að nýjum formum," svaraði
hann.
En hitt fólkið, sem hann heyrði
hvíslast á, fór að geta upp á ýmsu,
sem sýningin ætti, ef til vill, að
tákna.
Skírnir hafði aldrei á ævi sinni
kynnzt svona brjóstgóðu fólki og um-
talsfrómu. Á hinn bóginn var hann
svolítið sammála hornhögldinni við
hlið sér um það, að heimanbúnað
yrði að miða við gagn og gleði ferð-
arinnar. Nýir skór og spariskyrta var
náttúriega ágæt eign, hvað sem leið
miðanum í vasa hans.
Tjaldið fór að kippast til.
★
Um næstu helgi horfði hann á
knattspyrnu og sá íslendinga sigra
Hollendinga. Honum var svo sem
sama, enda ekki kunnugur þessari
íþrótt. Á heimleiðinni kom hann við
á málverkasýningu og keypti mynda-
skrá. Þetta voru raunar ekki allt
myndir, heldur ýmsir hlutir aðrir.
Fyrst var talin Daladraumur. Og
pilturinn, sem hafði heimþrá, fór óð-
ar að leita þessa listaverks. Að lok-
um bað hann umsjónarmanninn
hjálpar. Maðurinn sýndi honum lág-
an tréstöpul á miðju gólfi. Hlykkj-
óttur vírspotti var féstur við hann
ofanverðan. Nafn höfundar og sýn-
ingarnúmer stóð heima við skrána,
og Skírnir þakkaði manninum leið-
sögnina.
Ekki hafði Skírnir sérlega gaman
af myndlist fremur en íþróttum.
Hann skrapp af forvitni þangað, sem
eitthvað var um að vera, mest til
þess að fullvissa sjálfan sig um, að-
hann hefði átt eitthvert annað er-
indi suður en að hjálpa bæjarmönn-
um til að rjála við bilaða bíla.
Óðinn hafði drekkt sorgum sínum
eftir að von hans brást um hárvöxt-
inn, en var ekki kominn lengra en
á ælustigið. Ægir sá rauðhærða stúlku
með græn augnalok í næstu búð.
Annar hlaut hana. Og Ægir var þeg-
ar kominn á raupstigið.
Skírnir aðhafðist ekkert og þótti
leiðinlegur.
Þó var það Skírnir, sem frægðin
krýndi óviðbúinn eitt mánudagskvöld
um vorið og vakti yfir honum næstu
vikur.
Hann hafði látið verða af því að
■losa sig við hálskirtlana, sem lengi
höfðu angrað hann. Það var rétt eft-
ir að hann varð seytján ára og tók
bílprófið. Hann hresstist fijótt, fcn
ætlaði að fara varlega nokkra daga
og vinna ekki á verkstæðinu.
Veðrið var blítt og júnísólin skær
að vanda. Þá minntist Skírnir þess,
að einmitt á þeim tíma árs er mik-
ill ilmur úr grasi. Og hann langaði
til að finna gróðurmold undir fótum.
Grjóthólabræður áttu auðvitað
jeppagarm eins og aðrir framsæknir,
ungir menn. Og Skírnir lagði land
undir hjól á mánudagsmorgni og ók,
sem leið liggur, inn fyrir Hvalfjörð.
Hann hvarflaði augunum að Harðar-
hólma. Um hann er til mikil saga
og fagurt ljóð. En hvað sem líður
ljóðum og sögum, hefur ekki verið
áhyggjulaust að búa á Ströndinni í
þá daga, með brennuvarga yfir höfði
sér, hugsaði pilturinn. Seinheppinn
er hann Hvalfjörður.
Enn ók hann um stund. Hann ætl-
aði að snæða nesti sitt í skógarrjóðri.
Viðarilmurinn á vorin var honum
minnisstæður. Lengra og lengra ók
hann. Kýr runnu yfir veginn. Skírn-
ir stöðvaði bílinn og beið. Kúasmal-
inn, stálpaður drengur, nam staðar á
vegarbrúninni, eftir að síðasta beljan
hafði skjögrað niður ruðninginn. Ef-
laust var hann að athuga, hvaða teg-
und og árgerð bíllinn var. Skírnir
yrti á hann út um opinn gluggann:
„Hvaða bær er þarna niður frá?“
„Hann er í eyði,“ svaraði drengur-
inn og greikkaði sporið eftir belj-
um sínum.
Skírnir hafði spurt áhugalaust. En
svar drengsins vakti hjá honum hug-
mynd. Bærinn stóð niðri við sjó. Þang
að var stutt bæjarleið. Þarna var
óræktað valllendi og mýrar, en breið,
glitrandi fjara við sjóinn. Byggð var
engin neðra, nema þessi eini bær.
Skírnir hvarf frá þeirri ætlun sinni
að snæða nestið í skógarrjóðri. Hann
sneri bílnum inn á troðning í áttina
að eyðibænum. Bíll hafði farið troðn
inginn nýlega. Hann virtist hafa rist
djúpt og lent út af veginum. Skírn-
ir ók eins langt og hann komst, yf-
irgaf svo bílinn og gekk niður að
ströndinni. Hann hirti ekki um að
líta á bæinn, þótti það krókur, og
lagði leið sína utan girðingar. Þar
varð fyrir honum kelda, svo að hann
brá á gamlan sveitasið og fór úr sokk-
unum. Þannig komst hann slysalaust
niður í fjöruna.
Pilturinn hafiji enga sundskýlu
meðferðis — og nú hefst þessi al-
kunna, vinsæla vikublaðasaga um
bera manninn á baðströndinni. En
þessi saga er einstök á sinn hátt
vegna þeirra óvæntu atburða, sem
af nektarsundi piltsins leiddi.
Skírnir hafði lært sund í héraðs-
skólanum og steypti sér fegins hugar
í sjóinn. Að stundarkorni liðnu
svam hann í land og lagðist i sand-
inn. Ósjálfrátt valdi hann sér stað
í hléi við klett. Þarna lá hann með
og naut sólarhitans.
Þá heyrði hann skyndilega þramm-
að í sandinum. Mannamál! Piltur-
inn greip föt sín undrandi og reið-
ur. Hvers konar stefnivargur var
þetta á eyðiströnd á miðjum mánu-
degi?
Tveir menn, á að gizka miðaldra,
með sólbirtugleraugu og myndavélar.
898
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ