Tíminn Sunnudagsblað - 12.02.1967, Side 20

brig'ða og lét nautið vaða áfram,
en fjórir tugir augna fylgdust með
svipbrigðum þess, — og nú skall
sveðja nautabanans með háum
skelli niður á bókina fyrir framan
Hannibal. „Hættu — hvers konar
mál er þetta eiginlega?" Höfuð
Hannibals lyftist og hin ljósu augu
hans beinast í orðvana undrun að
iierra Hoeg. „Enska! — Nú, hvar
er þessi enska töluð? Hjá halanegr-
um kannski?,, — Og svo er klapp-
að, Hannibal sígur fram á borðið
og stokkroðnar út undir eyru, en
aautaetjarinn gengur tígulega nokk
ur skref aftur á bak og skráir sig-
ur sinn í bók eina, sem bundin er
vaxdúk. Nautaatið er á enda.
Nú voru þarna einnig aðrir dreng
ir, sem ekki gátu borið enskuna
réttilega fram, en það voru ung
ljón, sem sátu óþvinguð með nýju
bækurnar sínar óskrifuðu. Þeir
hlupu auðveldlega yfir hverja yfir-
sjón, og oft gátu þeir komizt hjá
vandræðum með snöggum athuga-
semdum. Hannibal hafði engin
snögg svör á reiðum höndum, hann
starði bara ljósum, þreytulegum
augunum, og það hnusaði í honum
eins og nauti. Það hljómaði ekki
beint skemmtilega. Kannski gat
hann ekkert að þessu gert. í æsku
hafði hann dottið og nefbrotnað
við það. Það komst ekki nægilegt
loft inn um nefið. Og fríður var
Hannibal ekki, með beyglað box-
aranef í miðju andlitsins, sem var
allt útsteypt í bólum, í andliti,
sem var svitastorkið og feitlagið.
Hendurnar auk þess votar af svita
og settu mark sitt, hvað sem hann
snerti. Stúlkurnar ypptu öxlum og
sögðu „oj bara“, þegar þær sáu
hann. Og engin stoð varð það
Hannibal, að hann varð fyrstur til
af drengjunum að klæðast fötum
að hætti fullorðinna. Hann var í
bláum fötum, sem voru saum-
uð upp úr gömlu, og
flibbinn var mörgum númer-
um of stór og hékk eins
og drusla um hálsinn á honum
Kannski hafði móðir Hannibals
sjálf sniðið fötin á hann og mátað
og Hannibal hafði hlakkað til að
koma í þeim í skólann, en nú var
sú gleði ekki lengur fyrir hendi.
Það er auðvitað ekkert við því að
segja, að foreldrar hafi ekki ráð
á að kaupa ný föt handa börnum
sínum, þvert á móti. Það var allt
kyrrt, dauðakyrrt. Hannibal dró
sig út úr og lét eins og ekkert
væri, en hann saug upp í nefið
og svitinn bogaði af honum. Hann
fór með yísifingurinn undir flibb-
ann, þar til hann leit eins lufsu-
lega og fátæklega út og bækur hans
og blýantar, svo og allt annað, sem
hann kom nærri.
Já, það var leitt fyrir Hannibal,
en hvers vegna gat hann nú ekki
beðið dálítið með það að klæðast
í föt eins og fullorðinn maður?
Hann hlaut þó að vita, að í hvert
sinn, sem hann klæddist þeim, og
kom fram í þeim opinberlega, hlaut
hann að vekja aðhlátur. Eitt sinn
datt Hammer umsjónarmanni í
hug að nota tíu mínútur af tím-
anum tiÞað spyrja hvern og einn
af drengjunum, hvað hann ætlaði
að verða, þegar hann -yrði stór, og
röðin kom að Hannibal. Og Hanni-
bal ætlaði að verða verkfræðingur
og stjórna vélum, það var draum-
ur hans, og hann var eins góður
og draumar annarra, en þar eð
kyrrðin ríkti svo kyngimögnuð og
forvitnileg í kringum hann, áræddi
hann ekki að opinbera þennan
framtíðardraum sinn, og svo stam-
aði hann út úr sér:
„Fyrst ætla ég nú bara að verða
stúdent".
Það var ekki neitt niðurlægjandi
við þetta „bara“, en rödd Hanni-
bals var í mútum, hann gelti orð-
unum út úr sér eins og varðhund-
ur, en herra Hammer hleypti brún-
um og hermdi eftir málrómi Hanni
bals: „Svo að þú vilt bara verða
stúdent?" — Þögn. Hæðnishvísk-
ur heyrðist frá stúlknabekkjunum
og hendur Hannibals léku aftur og
fram um skólaborðið, eins
og hagamýs væru á férli í leit að
holu sem felustað. En þar var enga
holu að finna og rödd hr. Hammers
hljómaði rannsakándi á ný: „Lang-
ar þig til að verða stúdent?“ Og
þá svaraði Hannibal því til, sem átti
eftir að verða máltæki í bekknum:
„Það er ekki ég,“ sagði hann og
saug upp í nefið, „það er hann
pabbi minn“.
Nú þekkti allur bekkurinn föð-
ur Hannibals frá stöðinni, þar
sem hann gekk um, klaéddur blá-
um buxurn og hvítri blússu og var
burðarkarl. Ekki vegna þess að
það væri ekki heiðarleg atvinna
að vera burðarmaður, en þegar
faðir Hannibals rogaðist kengbog-
inn með stóra ferðatösku, horfði
hann ekki niður á brautarpallinn,
heldur leit hann upp og fram,
hann sá fyrir sér son sinn Hanni-
bal í einkennisbúningi með gull-
borða og rautt band, hann sá hann
hafa stjórn lestanna á hendi í anc(|
Napóleons, með hvíta glófa á höild
unum. Þetta var nú draumur foðuf
Hannibals, þess vegna vann hann |
skrautgörðum kringum einbýlisviU
urnar í frístundunum og þess
vegna gat hann kostað of fjár til
að hafa Hannibal í Hovgardsskóla,
þessum fína skóla, sem hýsti innan
sinna veggja börn ríkra og vel-
siðaðra fjölskyldna. Draumur föð-
urins krafðist stórra fórna vegna
Hannibals, og var allrar virðingar
verður. En þegar að því kom að
gefa skyldi vitnisburð, vantaði blöð
í bækurnar hans Hannibals og
hann svaraði bara út í hött og sat
rauðeygður, svo að kennarinn
spurði, hvort hann hefði verið
fermdur nóttina áður. En Hannibal
hafði ekki verið fermdur. Daginn
eftir var hann eitthvað svo undar-
lega stirðbusalegur í gangi og sett-
ist hægt og varlega í sæti sitt, því
að draumur föður hans var honum
helgur dómur, og hann gat ekki af-
borið slakan vitnisburð.
Um skamma stund var Hannibal
allur á valdi knattspyrnunnar.
Fyrst var hann látinn leika bak-
vörð og enginn bjóst við neinu
miklu af honum. En það kom hins
vegar í ljós, að þar var Hannibal
ekkert blávatn, það var ekki í
fyrsta skiptið, sem hann hafði haft
bolta milli fótanna. Sjö sinn-
um tókst honum að krækja fyrir
boltann og renna honum síðan eft-
ir endilöngum vellinum og í mark
móthverjans. Það var móti reglun-
um, en hvað varðaði Hannibal um
reglur? Hann æddi fram í beinni
línu eins og naut með halann upp
í loftið, nokkur ægileg öskur gaf
hann frá sér, enginn dirfðist að
rísa gegn honum. En þá var Hanni
bal fljótari til svars, er talað var
til hans, hann svitnaði heldur ekki
eins mikið og áður, og í hnappa-
gatinu bar hann lítið rautt merki.
Það var merki íþróttaklúbbs, sem
hann var félagi í. Áður hafði hann
alltaf tekið það af sér, áður en
hann fór í skólann, en nú virtist
honum líklega . . .
Já, um tíma var Hannibal sífellt
með í knattspyrnunni, en hann
varð að láta í minni pokann í þeim
leik, og allt var það Leifi að kenna.
Leifur var foringi bekkjarins í öllu
sem íþróttum viðvék. Honum hafði
verið gefin í afmælisgjöf bók um
knattspyrnu, þar sem úði og grúði
af enskum orðum, og með þau á
240
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ