Tíminn Sunnudagsblað - 02.07.1967, Blaðsíða 9

Þessum orðaskiptum Iýsti hann
svo:
„Já, bróðir — það er meiri and-
skotans konan, sem ekki vill lyfta
undir bagga með manni sínum á
Rangárnesi — já, það er meira
helvítið."
Einar var höfuðveikur og sótti
á hann svimi. Þessu lýsti hann
þannig:
„Já, það er hausinn, sem drepur
mig, bróðir. Já, frændi — ef hann
færi þá væri ég ágætur. Já, þá
gæti ég gengið að allri vinnu.“
Einar viðaði að sauðataði af
beitarhúsum, sem voru á milli
Rangár og Bótar. Taðið bar hann
á baki sér í stórum poka. Nú var
það einn daginn, er ég var á Rang-
á, að ég geng upp fyrir bæinn, og
sé ég þá, hvar Einar kemur með
taðpokann og stikar stórum. Hann
var hár maður vexti og samsvar-
aði sér vel, en hrikalegur nokkuð,
stórskorinn í andliti og hreint
ekki smáfríður. En allur var mað-
urinn hinn hermannlegasti.
Einar lætur nú pokann síga:
„Já, sæll frændi — já, bróðir,
nú er gott gangfæri.“
Rennihjarn var yfir allt þessa
daga.
„Jæja, frændi,“ segi ég. „Að 'þú
skulir ekki heldur fara með sleða-
grind í þessu færi — og undan-
hallt alla leið.“
„Já, bróðir,“ anzar karl. „Þú
segir nokkuð.“
Daginn eftir fer hann svo með
sleðagrind og kemur heim með
tvo poka. Tekur hann slatta úr
öðrum pokanum og ber inn í bæ,
en lætur svo pokana standa á
grindinni um nóttina. Næsta dag
fer hann með poka sinn, og kemst
ég að því, að hann bætti úr hon-
um í pokann á grindinni, en fór
með hitt inn. Ekki vissi 6g, hve
lengi hann gerði þetta, enda vaið-
ist ég að tala um það við hann.
Mér datt i hug, að hann gerði
þetta til þess að sýna mér, að
hann færi sínu fram og óþarft
væri af mér að sletta mér fram
í það, sem mér kom ekki úð. En
ekki varð þetta til þess að spilla
kunningsskap okkar á nokkurn
hátt.
í skammdeginu sótti þunglyndi
á Einar, og lá hann þá tímunum
saman í rúminu. Björn vissi, að
honum var hollast að komast á ról.
Hafði hann við orð að sækja lækni,
en þá stétt manna hataði Einar af
öllu hjarta. Dugði þetta um skeið
til þess að koraia honuira á fætur,
og hresstist hann þá smám saman.
Samt fór svo, að þetta ráð kom
ekki að haldi. Rak þá að því, að
Björn sótti lækni, Jónas Kristjáns-
9on á Brebku í Fljótsdal. Jónas
var mesti harðjaxl á þeim árum,
og gat komið fyrir, að hann færi
ekki að fólki með neinni blíðu,
einkum þegar við það var að stríða
er menn kölluðu ímyndunarveiki í
þá daga. Jónas heilsaði karli, er
hann kom inn til hans, en hann
tók lítt undir og svaraði engum
spurningum.
„Það er ekkert að karlskrattan-
um,“ sagði Jónas að lokum, „en
það sakar ekki að mæla hann.
Veltu þér á hliðina."
Einar var ekki fljótur til, en Jón-
as lagði þá hönd að því að koma
honum í rétta afstöðu. Auðvitað
var ekki nema eðlilegur hiti í Ein-
ari, og seglr ekki meira af við-
skiptum þeirra. En þegar læknir-
inn var farinn, heyrðu menn, að
karl fór að tauta:
„Já, bróðir, þetta er meiri and-
skotans læknirinn — ekki lætur
hann meðöl, heldur rekur gler í
rassinn á manni. Já — hann held-
ur víst, að manni batni við það.
En mikið má þó vera, ef nokkrum
batnar, þó að gleri sé stungið í
rassinn á honum.“
Ekki mun Einar hafa viljað bíða
fleiri læknisvitjana að sinni og
fór að klæðast. Brátt hresstlst hann
svo, að hann tók að raula gömlu
vísuna, sem ég gat um í upphafi
þessa þáttar:
Biskupsfressið ber sinn kross,
búið messudúkum.
Samt mun þessi á undan oss
eignast sess hjá púkum.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
56t