Tíminn Sunnudagsblað - 02.07.1967, Blaðsíða 14

er nú ekki um annað að ræða en
að bíða, herða upp hugann og
vera bjartsýnn.
Skipið er alónýtt. Fyrsti meist-
ari segir mér, að stórt bjarg hafi
skorizt inn í vélarúmið og megi
geta nærri, hvað fylgt hafi á eftir.
Nokkrir skipverja láta þau orð
falla, hvort ekki sé reynandi að
setja út bjargbátinn, og þykir
mönnum sjálfsagt að fara til þessa.
En þá er fjarað svo út, að bátur-
inn lendir í urðargrjóti og spæn-
ist sundur undan boðunum. Meg-
um við lofa guð og lukkuna, að
enginn skyldi álpast strax í bát-
inn, því það hefði orðið hvers
manns bani.
— Segðu mér Gunnlaugur,
hvers vegna strandaði Jón forseti
við Stafnes í hægu veðri og til-
tölulega góðu skyggni?
— Þar voru óheilladísir að
verki. Maðurinn við stýrið tók
stefnu beint í klettana og hefur
trúlega haldið, að Stafnesviti væri
Reykjanesviti. Mér dettur engin
önnur skýring í hug.
— Var skipstjóri ekki í brúnni?
— Nei. Magnús blundaði í klefa
sínum, en hásetar á vakt höfðu
sagt honum af Garðskagavita, og
hann var í þann veg að fara upp.
Að vísu er skipstjórans að til-
kynna stefnubreytingu, en maður-
inn við stýri átti að þekkja sigl-
ingaleiðina fyrir Reykjanesskaga
svo vel, að hann gerði ekki skyssu
eins og þessa. Ég man ljóslega,
að Magnús sagði við okkur
í brúnni: „Ég skil ekki í mannin-
um.“ Hann var fátalaður eftir það.
Jón forseti tók niðri um klukk-
an eitt á mánudagsnóttina tuttug-
asta og sjöunda febrúar, og bars
váfregnin þegar til fjölmargra
skipa, er á siglingu voru undan
Suðvesturlandi. Tryggvi gamli,
skipstjóri Kristján Schram, var
næstur slysstaðnum, og kom hann
þangað fyrstur klukkan sex um
morguninn. Áhöfn Tryggva gamla
sá þó ekki Jón forseta fyrr en
klukkan hálf átta, og bá virtust
engir vera þar ofan þilja. Hallaðist
skipið mikið á bakborða og dundu
á því sjóirnir.
Óheillatíðindi fara sem eldur á
akri, og leið ekki langur tími, unz
stjórnarmönnum h.f. Alliance í
Reykjavík var tilkynnt um strand-
ið. Þegar í stað byrjaði björgunar-
sveit undir forystu Halldórs Kr.
Þorsteinssonar og Jóns Sigurðssan
ar ferð sína að Stafnesi. Var kom-
izt á bifreiðum til Fuglavikur, en
þaðan var drjúg klukkustundar
reið í Stafnesfjörur og torleiði mik
ið. Lauk ferðinni árla morguns
hjá Stafnesi, og voru þá fyrir utan
rifið þessi skip: Tryggvi gamii
sem áður getur, Ver og Hafsteinn,
og skömmu síðar komu Þór og
Gylfi.
Veðurlag hélzt óbreytt, sunnan- ,
átt og hláka.
í Jóni forseta er vistin slæm.
Enn grúfir vetrarmyrkrið yfir, og
nú fellur að. Æsist brimrótið. Nær
helmingur skipverja er í lúkarn-
um, en hinir standa í brúnni,
þeirra á meðal Gunnlaugur.
— Ég er ekki rór, hvað sem
veldur, og sný mér því að skip-
stjóranum og segi í hugsunarleysi:
Ég held ég fari fram í til karl-
anna. Honum hnykkir við þessi
orð. Hann lítur á mig hvasseygur
og svarar þykkjuþungur: Nei,
Gunnlaugur, þú verður hér kyrr.
Ég fyrirbýð ykkur að brjótast á
milli. Boðarnir eru svo slæmir.
Mér þykir illt að hlýða banni
Magnúsar, en læt þó talið niður
falla og þoka mér frá honum. Er
ég kominn að brúardyrunum, þeg-
ar mér heyrist rödd hvísla í sí-
bylju: Þú ferð, þú ferð, þú ferð,
þú ferð, . . . , og ég læðist út, í
senn fífldjarfur og hikandi. Sjó-
irnir hafa magnazt, þrymja, svella
og brotna á þilfarinu. Skipinu hall-
ar, og er enginn hægðarleikur að
beita sér til gangs. Ég gríp báðum
höndum í ljósastagið, og með
herkjum get ég þannig þumlungað
mig fram í lúkarinn.
í lúkarnum er líðan allra góð.
Þar er þurrt, og karlarnir í óða
önn að búa um föggur sínar niður
í poka og bera þá upp á hvalbak.
Ég fer að dæmi þeirra.
Nú birtir af degi. Komið er há-
flóð. Við verðum nauðugir að
hreiðra um okkur á hvalbaknum
og sláum þar utan yfir okkur
trossu. Nokkrir fara í reiðann, en
af þeim, sem eftir voru í brúnnl,
hafast þrír við uppi á stýrishús-
inu. Brimið er geigvænlegt.
Við á hvalbaknum erum betur
settir en brúarmenn, þar eð við
sjáum, hvað brotunum líður. Þeir
snúa hins vegar í þau bökum og
horfa gegnt okkur.
Líður svo af morgunninn. Um
klukkan tíu æðir válegur boði og
feiknmiikill að skipinu, og við
öskrum til -brúarmanna, að þeir
skuli vera reiðubúnir, gefum bend-
ingar og pötum út í loftið. Ef til
vill hafa þeir ekki haft auga með
okkur. Sjórinn brotnar tvisvar
áður en hann skellur á skipinu, og
ekki að síður rífur hartn skor-
steininn hálfan af, mélar brúna og
tekur sjö menn út. Frá okkur
hrekur einn mann, en við náum
honum aftur inn. Þessi atburður
dregur úr mörgum kjark um
stund, og lífsvon, sem okkur hefur
fylgt fram til þessa, virðist sumr
um jafnvel skopleg bjartsýni. Ég
hugsa sem svo, að nú sé annað
hvort líf eða dauði á næsta leyti
og valið sé ekki mitt, en ég geti
reynt að þrauka. Að þrauka og
Jón forsetl, fyrsta botnvörpuskipið, smiðað fyrir íslendinga, og fyrrum fegursta
og staersta skip í eigu þeirra.
566
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ