Tíminn Sunnudagsblað - 02.07.1967, Síða 13
★
Gunnlaugur Jónsson er fæddur að
Króki á Kjalarnesi árið 1892. Sautján
ára réðist hann á skútu og var sjó-
maður í tæp fjörutíu ár. Nú stundar
hann verkamannastörf við Reykjavik-
urhöfn. Kvæntur er Gunnlaugur Ólínu
Jónsdóttur.
Að liðnum tæpum þremur ár-
um.
Snemma í janúar, nítján
hundruð tuttugu og átta, ræðst ég
á Jón forseta, en hef þá verið þar
skipverji öðru hvoru í áratug. Við
fiskum fullfermi og siglum með
aflann til Englands.
Á leiðinni heim aftur bregður
svo kynlega við, að skipstjórinn,
Guömundur Guðjónsson, kennir
máttleysis, og elnar honum svo
krankleiki þessi, að hann getur
varla smokrað sér frami úr koju.
Hann segist þó ekki vera sóttveik-
ur, einungis þróttlítill. Þegar við
sjáum Eyjafjallajökul, gefur Guð-
mundur okkur skipun um að
b >ta stefnu, og kemu’- >:■ -
ekki upp fyrr en lagzt er við afck-
eri á Reykjavíkurhöfn. Þá segir
hann líðan sína engu betri og bið-
ur fyrsta stýrimann, Magnús Jó-
ihannsson, að taka við stjórn skips
ins. Hann ætli sjálfur að sitja
eina ferð í landi og ná úr sér bölv-
aðri limpunni.
Við förum út, og er Guðmund-
ur litlu hressari, þegar við kom-
um til Reykjavíkur aftur. Magnús
er þvi skipstjóri á Jóni forseta í
þriðju ferðinni þetta ár, sem
aldrei varð löng.
Að liðnum tæpum þremur dög-
um dundi ógæfan yfir.
Morgunblaðið birti veðurihorfnr
á sunnudeginum 26. febrúar, 1928:
Snarpur sunnan og suðaustan.
Hlákuveður.
Niðamyrkur og stríð gola úr
iandsuðri. Jón forseti hefur verið
tvo sólarhringa á veiðum í Jökul-
djúpi og stefnir nú fyrir Reykja-
nesskaga.
— Ég á vakt klukkan þrjú
um nóttina, og halla mér því eftir
kvöldsnæðing. Eftir fjögurra
stunda væran svefn vakna ég
snögglega við feifcnlega skruðninga
og bresti. Skipið nötrar, og sker-
andi málmhljóð nístir merg og
bein. Mér verður þegar ljóst, að
við höfum steytt á rifi. Ég snarast
fram úr kojunni, þríf stígvélin og
kemst í þau með erfiðismunum.
Allt hrikktir og skipið skelfur,
svo að varla er stætt.
í óðafári böðlast ég upp á dekk
og sé, að skipið er við klettótta
strönd og skarnmt undan klýfur
vitageisli myrkrið. Allt um kring
risa og falla ógnvænlegir boðar,
lemja utan skipið og kasta því til
á grjótinu. Ég sé ekki yfir sjóina,
og er þó lágfjara.
Ég staulaðist aftur þilfarið, og
við áhafnarmenn tökum tal sam-
an í brúnni. Skipið hefur rekizt
á svonefnt Stafnesrif. Ljósgeislarn
ir koma frá vitanum í Stafnesi,
en til lands eru um það bil þrjú
hundruð og fimmtíu faðmar. Fyr
ir innan rifið er hyldjúpt lón,
Hólakotsbót, og er þar stilltur sjór,
þótt rifið sjálft sé umleifcið hvæs-
andi brimgarði. Allir erum við
vongóðir um að ná landi, komi
björgunarsveitir fljótt á vettvang.
Sent hefur verið neyðarkall, og
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
565