Tíminn Sunnudagsblað - 02.07.1967, Blaðsíða 16

Horft í suður frá Stafnesvita og yfir fjörurnar allt að ratsjárstöð bandaríska setuiiðsins. í fjarska móar fyrir Höfnum.
h-j'T.tr hafizt handa, og innan
varpa ég baujunni fyrir
„•ltir sér þarna i sælöðrinu,
orfur og henni skýtur upp.
aujunni hefur enginn augun,
þar sem hana hrekur að lóninu og
eftir fylgir visin líftaug þrettán
manna.
Fjöregg mitt er gúmmibelgur,
eymdarlegur . gúmmíbelgur. Öld
urnar henda honum milli sín, og
stundum eins og þær vilji spotta
mennina í reiðanum, geri leik að
því að færa baujuna á kaf og halda
henni þar lengi, svo að dauðans
angist grípur alla.
— Skorðast hún föst i grjótinu
— Slitnar reipið?
—Ber brimið hana til baka?
— Skyldi reipið rekjast sundur
á enda?
— Nær það nógu langt?
— Tekst það?
— Eða?
Enginn er til svars. í reiðanum
ríkir þögn, og ekkert hljóð berst
okkur til eyrna utan hryglandi
hvæs boðanna.
Það tekst.
Ég setti líf mitt að veði fyrir
einn gúmmíbelg, og aldrei hefur
mér þótt jafn vænt um nokkurn
dauðan hlut og þennan vesæla
belg, þegar björgunarmennirnir
slæða hann til sín í bátana. Nú
birtir yfir svip okkar. Við höfum
þraukað, og þetta eru launin.
í reipið er bundin taug, taugrn
fest í skektuna með lóðabelgjun-
um átta, og drögum við hana svo
nærri flakinu sem vogandi þyklr.
Og þá er komið að hinum fyrstu
að fara i bátinn.
Einn okkar skipsfélaga í reiða-
num er fátækur barnamaður, og
finnst öllum miklu varða, að hann
nái landi heilu og höldnu. Við
segjum honum að varpa sér fyrst-
um i skektuna, en hann þvertekur
fyrir það og svarar þrásinnis:
„Ég fer næst, ég fer næst. Mér
þykir ennþá of mikil ólga.“ Ég
legg fast að manninum að yfir-
gefa flakið, en hann skeytir því
engu og neitar sem áðun Ekki
dugir að þjarka um þetta lengi,
og annar maður hendir sér fyrstur
útbyrðis. Hann er vel syndur, kaf-
ar undir ólögin og kemst í bátinn.
Næsti maður hverfúr í brimið,
hefur trúlega fengið krampa, og
þá hikum við hinir um sfúnd, svo
að skektan er dregin strax ;að átt-
æringnum. Klukkan er fjögur og
lánast hefur að bjarga einiifn.
Aftur togum við kæntina til
okkar, en húrr ef’óftast í kafi og
þung í drætti. Fara nú þrir úr
reiðanum í skektuna, en þá brotn-
ar stefnið við' skipshlið, og slitn-
ar samtímis taugin, sem höldum
við í hinir. Björgunarmenn sjá
þegar, hvað orðið hefur, og draga
bátinn rösklega að landi, en við,
skipsfélagar, sem eftir erum, hefj-
um leit að öðru dufli að- binda
við kaðalreipið og láta það reka
inn á lónið. Að drjúgri stundu
liðinni ber leitin árangur, og sag-
an endurtekur sig. Við togum til
okkar nýja skektu, og komast nú
fimm menn frá flakinu, þeirra á
meðal ég sjálfur. Ég hef drukkið
mikinn sjó og er vinglaður, svo
að ég veiti því tæpast athyglí,
þegar björgunarmenn lyfta mér
úr bátnum og ég er leiddur upp
ströndina, en þar biður okkar
Helgi Guðmundsson, læknir í
Keflavík og gerir að sárutn
manna.
Nú rökkvar óðum, enda liðið á
sjötta tímann. Eru þrír skipverja
eftir í reiðanum, og gengur þeim
illa að draga skektuna að flakinu
og halda henni þar kyrri í brim-
rótinu, sem æsist fremur en still-
ist. Fer svo að lokum, að dráttar-
, taugin brestur, og er þá öll bjarg-
von úti, nema þessum þremur
takist að synda í land. Tveir varpa
sér fyrir borð, en hinn fátæka
barnamann, sem áður kom við
sögu, skortir áræði til sunds, og
verður hann um kyrrt í reiðan-
um. Mennirnir tveir synda hins
vegar lengi og knálega, og kemst
annar í skektuna, og er hún dregin
að áttæringnum. Náð er hinum
nokkru síðar, og er þá svo af
honutn dregið, að hann deyr, þrátt
fyrir lífgunartilraunir læknis.
Vonlaust er nú talið, að bjarga
megi þeim, setn í flakinu dvelur,
og lætur sveitin af frekari björg-
unartilraunum. Henni eiga tíu
menn líf sitt að launa, og er
björgun þeirra mikið þrekvirki
við slíkar aðstæður sem hjá Staf-
nesi.
568
TÍMiNN - SUNNUDAGSBLAÐ