Tíminn Sunnudagsblað - 02.07.1967, Side 15

Stafnesviti er hvorki ægifagur né himinhár, þar sem hann rís gulur upp úr strandklettunum vestan við bæina á
Stafnesi, og hið næsta honum er sannarlega fátt til prýði. Ljósm.: G.V.A.)
þrauka, að vilja ekki deyja, að
þrauka, það er okkar hlutur.
Sökurn boðafalla er óhægt að
dveljast lengur á hvalbaknum, og
raða menn sér í reiðann. Er hann
þröngskipaður svo hátt sem kom-
izt verður. Förin í reiðann er
flestum sæmilega greið, nema
hvað þann, sem lestina rekur, hrifs
ar holskefla útbyrðis, og getum
við enga hjálp honum veitt. Þetta
er harðger maður, flugsyndur, og
grípur hann þegar sundtök í átt
til iands, en svo er straumur í
Bótinni stríður, að félaga okkar
hrekur andviðris á haf út, og eru
dagar hans taldir.
Skipið sígur nú að framan og
vagar á grjótinu. Stundum leggst
reiðinn niður í urðina, og allir
hljótu'm við einhver meiðsli. Ber
ég þessa enn merki í andliti. Sér-
hvert skipti, sem reiðinn sígur,
tauta ég við sjálfan mig: Nú fer
mastrið, nú fer það, og þú ert
dauður, karl minn, steindauður. —
En Forsetinn reisir sig ætíð upp
milli brotanna, og ekki lætur mast-
rið undan sjóganginum.
Nú tekur að falla út. Lægir
brimrótið. Við sjáum tvo menn
liggja á brúarvængnum, og þeir
ríghalda sér, unz sjódrykkja ríð-
ur þeim að fullu. Greipar opnast,
og tveimur skolar út í kalda röst-
ina. Við hinir eigum að þrauka,
og við S'kulum þrauka.
Skip, sem á vettvangi voru, gátu
lítið gert til björgunar. Hellt var
niður ljrsi og olíu í sjóinn, en
brimið var meira en svo, að
þessi austur kæmi nokkrum að
haldi. Tóku þá skipverjar að slæða
eftir líkum þeirra, sem útbyrðis
höfðu fallið af Jóni forseta.
Björgunarsveitin í landi fékk
léðan áttæring og tvær skektur frá
Stafnesi. Skyldi áttæringurinn
liggja í landfestum, en smábátarn-
ir notast sem dragferjur, ef
takast mætti að koma línu út í
hið strandaða skip. Tilraunir í þá
átt báru þó engan árangur, og um
hríð var litil bjargvon.
Strandfregnin birtist í glugga
Morgunblaðsins árla dags, og dreif
þangað múg manns. Sló óhug á
Reykvíkinga við þessi sorgartíð-
indi, og í veðursæld vetrarins
sáust engir brosa nema börn. Var
mánudegi þessum líkt við sjöunda
apríl, árið nítján hundruð og sex,
þegar drukknuðu nær sjötíu
menn í Faxaflóa, tuttugu þeirra
fyrir augum bæjarbúa hjá Engey
og Viðey.
Nú var Jón forseti, minnsta
skip islenzka togaraflotans, ofar-
lega í allra huga, og milli vonar
og ótta biðu menn nýrra fregna
af ættingjum, ástvinum og kunn-
ingjum, nýrra tíðinda frá Stafnesi.
Miðdegi.
— í reiðanum sjáum við. að
áttæringur liggur fyrir landi. hjá
honum tveir smábátar, og hafa
björgunarmenn bundið átta lóða-
belgi á aðra skektuna. Liður og
bíður, og lánast .þeim ekki að
senda út línu til okkar í flakinu.
Höfurn við flestir glatað nær allri
von um björgun úr landi. Þykir
okkur einsætt, að viljum við lifa
hljótum við að varpa okkur til
sunds, kafa undir ólögin og reyna
þannig að komast í ládevðu Að
vísu skortir suma næga sundfimi
en við erum þá dauðir hvort sem
er. Ekki dettur mér í hug nokk-
urt líf, en ég er eigi að síður
rólegur, og engin flýgur að mér
hræðsla.
Meðan við ráðgumst um þetta
okkar á milli, rek ég uigun í
baujuræfil, sem hangir við mastr-
ið. Eru af baujunni bæði sköftin,
en kaðalhönkin virðist mér ölösk-
uð. Ég lít upp tíl næsta manns
og spyr, hvort ekki sé unnt að
ko'ma út baujunni í þeirri von að
hana beri að bátunu/n inn á lónið.
Nú sé fjara, brimrótið stilltara en
fyrr um daginn, og straumur ekki
landstæður. Með aðgæzlu megi
fikra sig að borðstokknum og
fleygja út baujunni. Tillögu þess-
ari er slælega tekið í fyrstu. En
eftir stundarkorn kallar einhver
til mín: Gunnlaugur, við skulum
reyna þetta með baujuna. — Er
TÍMINN-SUNNUDAGSBLAÐ
567