Tíminn Sunnudagsblað - 16.07.1967, Blaðsíða 20

margsinnis. Hvers vegna ertu eigin
lega svona afbrýðisamur?
Maríó steinþagði. Hann var orð-
inn néhvitur í framan, og ég fann,
að ég varð að halda áfram að tala,
því að annars mátti guð vita, til
hvaða bragða hann gripi.
— Hann sat frammi í — við
stýrið auðvitað, hélt ég áfram. Og
ég aftur í. Við mæltum varla orð
frá vörum. Jú — hann sagði, alit
í einu svona eitthvað á þessa leið:
En sá vinnudagur hjá þessum vesal
ings vélritunarstúlkum. Dóttir
mín er að læra hraðritun og lýk-
ur prófi í haust. En óg má ekki
til þess hugsa, að hún verði að
þræla svona.
Enn vofði skruggan yfir.
— Æ- já, þetta sagði hann — og
annað ekki. Ég var svo þreytt, þeg-
ar við komum heim, a3 ég gat
varla brölt út úr bílnum. Hann fór
út og opnaði bíldyrnar eins og ég
væri hefðarfrú. En ég hefði vilj-
að sitja kyrr.
Þetta hefði ég aldrei átt að
segja. í sömu andrá og ég sleppti
orðunum, laust Maríó mig utan
undir f annað sinn — og þriðja.
Höggin lentu á nefinu á mér og
ég fékk blóðnasir. Ég fann blóðið
renna niður efri vörina, heit.t og
andstyggilegt, og ég blygöaðist
mín fyrir það, að fólk sem gekk
hjá. skyldi horfa upp á þetta.
— Ljáðu mér klútinn þinn
sagði ég bænarómi.
Og með klútinn við lefið gekk
ég út að brjóstriðinu á brúnni og
hallaði mér fram á það.
Ég spurði sjálfa mig, hvað ég
hefði til saka unnið og snökti i
klútinn. Það glitti í vatnið fyrir
neðan, og mér varð hugsað til
þeirra, sem höfðu varpað sér nið-
ur í það. Maríó var kominn til
mín, en ég vissi, að það gerði hann
af því einu, að honum fannst ó-
þægilegt að vekja á sér athygli
með að standa álengdar og horfa
á mig snökta. Honum þótti ekki
nóg að gert, þvi að hann sló
krepptum hnefanum í brjóstrið-
ið til þess að hræða mig.
— En hvað hef ég gert, Maríó?
hvíslaði ég.
Á sömu stundu flaug mér í hug,
hve lífið var undarlegt. Ég var
ung og kát og lagleg, og ég var
hraust og kunni mitt verk. Ég var
ánægð með starf mitt, og ég var
hreykin af þvi að vera unnusta
Maríós, því að hann var ungur og
fallegur og allar vinstúlkur mínar
öfunduðu mig af honum. Og nú
stóð ég hérna á brúnni og örvænti,
af því að ég var ekki nema nítján
ára og átti langt l'íf fram undan.
— Þú veizt ííklega bezt sjálf,
hvað þú hefur gert, sagði Maríó
og hvert orð var eins og svipu-
högg. Þú ert nógu útsjónarsöm að
fara að grenja hér, þar sem flest
fólik er á ferli. En þér skjátlast, ef
þú heldur, að þú vefjir mér um
fingur þér. Þá þekkirðu mig ekki.
Ég heyrði barnsgrát fyrir aftan
mig. Það var Htill drengur, sem
foreldrarnir drógu nauðugaji a
millj sín. Móðir hans atyrti hann,
en hann gaf því ekki gaum, og þá
sagði hún: Nú steinþagnar þú —
annars förum við frá þér. Og þá
þagnaði hann snögglega. Allt í
einu datt mér í hug, hvers.vegna
allir, sem voru hræddir við ein-
hvern, væru þó enn hræddari við
einmanaleikann. Ég varð undir
eins hrædd, þegar ég heyrði reiði-
þrungna rödd Maríós og fór að
hugsa um, hvað nú myndi gerast,
en samt gat ég ekki til þess hugs-
að, að hann hlypi frá mér og
skildi mig eina eftir. Ég leit upp
og vonaði, að nú hætti að blæða
úr neifinu á mér, og ég veitti því
athygli, að himinninn var alskýj^ð
ur. Brýrnar, sem strætisvagftái'fi-
ir fóru um, voru langt í burtu. E|
Maríó gerðí sig líklegan til þe|á
að fara, æblaði ég að hlaupa á eff-
ir honum og vefja örmunum utan
um hann og láta hann draga mig
eins og druslu eftir óhreinni gang-
brautinni.
— Jæja, — iþað var þannig: Þig
Iangaði ekki til þess að fara út ilt
bílnum hvæsti Maríó á milili tann-
anna. 0,g ég sat heima og beið
þess, að þú hringdir. Bíddu bara
hæg dræsan þín — á föstudaginn
var komstu ekki heim úr skrif-
stofunni fyrr en klukkan ellefu.
— Þá varð ég að fara heim með
strætisvagninum, sagði ég
Það lá við, að ég bæði hann fyrir
gefningar á því, hve vel mér hafði
fundizt fara um mig í bílnum
kvöldið áður.
— Þetta er framför hjá þér,
sagði hann. í næstu viku fer verk-
fræðingurinn sjálfur með þig
heim. En þá skal ég mólva í þér
hvert bein, og það skaltu segja
honum. Ég brýt hvert bein í
skrokknum á ykkur báðum
Ég sór og sárt við lagði, að það
skyldi aldrei gerast, að ég stigi
upp i bíl hjá verkfræðingnum —
hversu þreytt sem ég væn. skyldi
ég aldrei láta það á mig sannast.
Ég lofaði jafnvel að tala um það
við verkfræðinginn, að ég gæti
ekki unnið aukavinnu á kvöldin
framvegis. Bara hann segi mér
ekki upp og reki mig á dvr, bætti
ég við.
— Nú og ef hann rekur þig’
spurði hann og neyddi mig til
þess að horfa beint framan i sig.
Hvað gerir þú þá? Svaraðu --
hvers vegna svarar þú mér ekki,
manneskja?
Hann breif um handleggina á
mér og hristi svo óþyrmilega, að
mig verkjaði í hálsliðina. Blóðugur
klúturinn datt úr höndum mér,
og ég leit til skiptis á blóðið og
afmyndað andlit Maríós, sem enn
var of unglegt til þess að herpast
og skælast. Við vorum bæði ung,
og þó varð ég að sætta mig við
það, að hann lc-ðrungaði mig á al-
mannafæri, rétt eins og ég væri
hórkvendi. í huganum sá ég
sjálfa mig í sjúkrahúsi, en Maríó
í hegningarvinnu.
— Svaraðu, öskraði hann.
—Ég vissi ekki, hvað ég átti
að segja. Ég var hrædd við móð-
ur mína, sem beið launanna minna
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
620