Tíminn Sunnudagsblað - 15.10.1967, Side 6

■V
Eva og höggormurinn að þinga saman eins og fyrri daginn.
Ljósmynd: Helgi R. Gunnarsson.
UriJir kvcid hafði svo forstjóri C.I.E.
ly. irtækisins, sem þeir félagar unnu
við, samband við Jón bílstjóra og
ha; i þá tekið að sér að annast út-
\ egun á hádegisverði þaðan í frá,
sm vicmt símtali við ferðaskrifstof-
una En morgunverði urðu ferðalang-
ar að sjá sér fyrir framvegis sem
hinggð til.
Nú er að segja frá því, að við
Egill og okkar fólk hófum matar-
kaup í Glendaloch, en þaðan skyldi
vagninn með þann hóp, undir bíl-
stjórn Jakotos, fara suður' til Aug-
havanagh til gistingar^ næstu nótt,
en allt lið Harðar og Ái'na verða eft-
ir næturlangt í klausturbænum. Að
lokinni verzlun hópsins okkar Egils
(þar, héit hann viðstöðulaust af stað,
cnda leið óðum að kvöldi. En eftir
a5 vegir skildu í Glendalooh, tókst
dóni bílstjóra að semja við tvö írsk
heimili um að selja hópnum, sem
par gisti, te og heimabakað brauð
þá um kvöldið og næsta mogrun.
hegar fundum seinna bar saman,
'étu þeir Hörður og Árni þess get-
■ö við þann, er þetta ritar, að gamli
lúsvörðurinn, sem þeir gistu hjá
með fólk sitt, hefði aldrei sagzt hafa
fcomið til Dyflinnar, sem er þó að-
eins í 40—50 km fjarlægð þaðan.
pg Jón bílstjóri saigði þeim, að til
mundi vera talsvert af eldra fólki
jnnan 50 mílna fjarlægðar fró Dyfl-
ínni, sem aldrei hefði komið þang-
«ð, það væri svo heimakært.
A leiðinni til Aughavanagh bar
margt -undursamlegt fyrir augu.
Wicklow-fylki er stimdum nefnt
„Aldingarður írlands.“ Þar skiptast
á skógi vaxin fjöll hátt upp í hlíð-
ar, sem er fremur fátítt á írlandi,
og dalir með kliöandi ám, sem renna
eftir þeim. Hinn ókrýndi konungur
írlands og þjóðarleiðtogi, Charles
Stewart Parnell (1846—1891), var fró
Wicklow og átti þar athvarf á full-
orðinsárum. Og írska skáldið Thomas
Moore (1779—1852) kvað mörg sín
fegurstu ljóð í Wicklow, ófá við írsk
þjóðlög, áður textalaus. Skammt fiá
Avoca, sem ekið var fram hjó, stóð
lengi tré við hann kennt, af því á
Moore orti ýmis Ijóð undir krónu
þess. Til minningar um skáldið og
jafnvel sjálfum sér til vegs og dýrð-
ar, grófu margir nafn hans og sitt
og ef til vill fleira í börk trésins.
En af þeim sökum visnaði það og
dó. Um þetta og annað kunni Jakoto
margar sagnir. Komið ,’ar til Aug-
havanagh í rökkri. Þar var yndislegt
að koma. Húsið var að vísu forn-
fálegt, en stórt og bar með sér
vissa tign. Staðnæmzt var með vagn-
inn utan við hlið nokkurt spölkorn
frá höllinni. Ég gekk einn míns liðs
heim á undan öðrum og gerði vart
við mig, hitti konu eina við aldur
og spurði hana, hvort staðizt gæti,
að dálítill hópur ungmenna frá ís-
landi og leiðbeinendur þeirra mættu
eiga þar von á gistingu. Hún kvað
svo vera og brosti undur hlýlega.
Vinsamlegri mótttökur hef ég hvergi
fengið hjá ókunnugum. Eldar loguðu
á hverjum arni. E| sneri út aftur
og tjáði fólkinu, að gisting væri eigi
aðeins heimil, heldur væru þau öll
innilega velkomin. Á leiðinni til
Áughavanagh náðum við tveim gang
andi stúlkum, sem voru á vegi þang-
að til gistingar, og buðum þeim upp
í vagninn. Þágu þær það með þökk-
um og sögðust vera hollenzkai'.
Hiöfðu þær einnig samflot heim að
húsinu. Að lokinni innritun og kvöld
máltáð á gdstistaðnum, tóku þær einn
ig þátt í ofurlítilli kvöldvöku með
íslenzka hópnum framan við arin
dagstofunnar, er safnazt var kring-
um og sungið. Önnur sú hollenzka
lék undir á gátar. Fór saman hjá
þeim stallsystrum röskleg fram-
ganga, heillandi fas og fögur söng-
rödd.
Morguninn eftir vaknaði ég við
margraddaðan fuglasöng í trjónum
úti fyrir höllinni, en hún var um-
lukt trjágróðri á þrjá vegu. Þegar
ég lýsti fuglasöngnum fyrir Jakobi,
taldi hann söngvarana hafa verið
skógarþröst, lævirkja og rauðbryst-
ing. Ég kvaddi gömlu konuna með
söknuði og þökk fyrir alúðar viðtök-
ur. Mér fannst sem ég hefði dval-
izt á heilögum stað. Eitthvað dular-
fullt, heillandi og óumræðanlega fag-
urt var honum bundið, þó að örð-
ugt væri að gera sér þess fulla grein.
En mér fannst ég skynja andblæ stað
arins, töfra hans og tign, þegar
Jakoto vagnstjóri, sem ég hef mikið
af vizku minni frá, sagði mér, að
Oharles Parnell, John Redmond og
Oharles Dickson, allt írskir föður-
landsvinir, hefðu árum saman búið
í þessari höll, hver á sínum tíma,
og barizt sinni góðu baráttu.
Við Egill buðum þeim hollenzku,
sem voru á leið suður til Oork, far
í vagninum, en þær höfnuðu boðinu,
sögðust heldur vilja ferðast fótgang-
andi. Það skildi ég reyndar mæta vel,
en við söknuðum að njóta ekki sam-
vistar þeirra lengur, og sáum þær
auðvitað ekki framar.
Fólkið, sem gisti í Glendaioch,
kom aldrei til Augha-vanagh, og var
ekki laust við, að ýmsum þætti það
miður, eftir að við Egill og fleiri
höfðum lýst fyrir þeim dýrð og dá- '
semdum staðarins. Segir nú ekki af
förinni, unz komið var suður til
bæjarins Arklow á austurströnd ír-
lands fremur sunnarlega, en þar
hittust hóparnir tveir. Varð með
þeim fagnaðarfundur. Fylgdust þeir
síðan að allan þann dag... Ekið var
fremur hratt yfir suðausturfylki
landsins, Wexford og Waterford, og
staðnæmzt óvíða. Svo margt bar fyrir
augu og eyru, að ógerningur er að
geta þess alls, en aðeins minnzt þess,
er mér varð ógleymanlegast. Á þeim
slóðum, sem farið var um, sagðist
Jakob svo frá, að ætt Kennedys heit-
ins Bandarikjaforseta hefði búið, í
héraðinu Wexford, það hefði hann
894
T t M . X N - SUNNUDAGSBLAÐ