Tíminn Sunnudagsblað - 15.10.1967, Qupperneq 22

Brúðarávarpið í Kolfreyjustaðarkirkiu -
Framhald af 890. síðu.
múla, þá var einn löstur-
inn, sem spillti öllum kost-
unum, og hann var sá, að
barnauppeldið var bölvað, og
þú áttir barn með þeim líðilegasta
strák, sem fást kunni í nálágum
sveitum. Svo léztu ekki þar með
búið, heldur féllstu með þínum til-
komandi ektamaka, sem sýndi, að
þið voruð bæði heimsk ög illa van-
in. Það er ekki þar fyrir, að nú
lætur hver dárinn sér að kenningu
verða að eiga barn, allt eins og
það sé mestj kjörgripur mannsins
— góðhestur eða góð kýr.“
Þegar hér var komið ræðunni,
tóku vandamenn brúðhjónanna að
ókyrrast í sætum sínum. Segja
sumir, að Hallgrímur í Stóra-Sand-
felli hafi kallað til sonar síns, en
aðrir, að Guðný í Kolmúla hafi
þrifið í dóttur sína, og sagt:
„Sittu ekki undir þessu lengur!“
Prestur heyrði, hvað sagt var,
pírði augun á þann, er ávarpað-
ur var, og mælti:
„Sittu kyrr, máski það batni.“
Varð það úr, að brúðhjónin
sátu kyrr og séra Hjálmar lauk
hjónavigslunni. Bjuggu þau
Indriði og Ásdís fyrst í Kolmúla,
en síðar á Kjappeyri í Fáskrúðs-
firði og eignuðust þar börn og
buru. svo sem lög gera ráð fyrir.
Var dóttu-rsonur þeirra Bjarni Jóns
son frá Þuríðarstöðum, er lengi
var meðhjálpari í dómkirkjunni í
Reykjavík.
☆
Vísast er, að margar þær sagn-
ir, sem um séra Hjálmar ganga
séu ýktar nokkuð og áreiðanlega
eru þær oft tílsver bre;igtaðar.
En svo vill, að mjög sterk líkindi
má leiða að því, að sagan um þessa
fáhiyrðu hjónavígslu sé sönn í öll-
um aðalatriðum. Sönnunargagnið
hefur séra Hjálmar sjálfur lagt til.
Þegar Ásdís átti síðara barnið með
Arngrími Jónssyni, hefur presti
verið nóg boðið. í hneykslun sinni
yfir því, hve dóttir góðs bónda gat
lagzt lágt, hefur hann skrifað í at-
hugasemdadálkinn í prestsþjón-
ustubók sinni:
„Þetta brot er í fyrsta sinn fram-
ið með ófermdum og lögfelldum,
nú í annað sinn með frá sakra-
menti vísuðum og að maklegleik-
um illa ræmdum og siðuð-
um strák.“
Það er mikill skyldleiki með
þessari athugasemd og brúðar-
ávarpinu fræga.
Ferð um írland —
Framhald af 896. síðu.
vinsemd og glaðværð hef ég óvíða
mætt. Svipað varð uppi á teningn-
um í leðurvörubúð, þar sem við af-
greiðsluborðið var roskin kona, sem
talaði einkennilega og mér torskilda
máliýzku, en var í senn heilráð, sann
sögul og hreinskilin, enda fór vel á
með okkur. Báðar þessar verzlanir
voru í Sankti-Patreksstræti. Við Stór
stræti kom ég inn í leikfangabúð
og mætti sams konar viðtökum. Yfir-
leitt fundust mér Corkbúar tala fag-
urt mál með söngrænni hrynjandi.
Um kvöldið fór unga fólkið í Tí-
voií að skemmta sér þar á hring-
ekjum o. fl„ en leiðbeinendur og
bílstjórar hópsins tóku það ráð "ð
eiga samleið um hina suður-írsku
höfuðborg, til að kynnast ofurlítið
lífi hennar, að nokkru eftir bend-
Myndir frá S-Afríku —
Framhald af 899. síðu.
mynd af sjúkrahúsum þeim, sem
ætluð eru svörtu fólki í Suður-
Afríku. Þetta er þeim mun hastar-
legra sem Suður-Afrika er auðugt
land með háþróaðan iðnað. Meðal-
tekjur hvitra manna hafa stórauk-
izt síðasta áratug, svo sem raunar
í mörgum löndum öðrum, og í
Jóhannesarborg er byggt af kappi.
En það eru fyrst og fremst verzl-
unarhús ríkra manna, skrifstofu-
byggingar og íbúðarhús handa
þeim, sem hvítir eru á hörund.
Hinn göfugi, hvíti kynstofn er ekki
að kosta svo mjög upp á sjúkra-
hús handa kolsvörtum negrum.
Lausn
37. krossgátu
ingu þeirra Jakobs og Jóns, enda
kunnm þeir því vel að sitja við sama
borð og fararstjórar leiðangursins,
en sá háttur var á hafður í allri
ferðinni. Kváðust þeir eigi áður hafa
átt slíku að venjast, bílstjórar, sem
höfðu árum saman haft þá atvinnu
að aka ferðafólki um landið, ekkl
sízt amerískium peningalýð, sem leit
niður á þá sem óæðri verur. Eftir að
hafa borðað saman á góðu, en ódýru
matsöluhúsi í Oork, reikuðu nú þess-
ir fyrirliðar íslenzks æskufólks, á-
samt bílstjórunum írsku, sem reynd-
ust þeim svo vel, um uppreisnar-
borgina í húmi vorkvöldsins 25. maí.
Litið var inn á eitthvað tvær ölkrár.
Varð mér hófleg dvöl á annari þeirra
mjög minnisstæð:
Fólkið sat þar í smáhópum við
borð sín og söng þjóðlög við undir-
leik á ýmis bljóðfæri. (Ég vil ekki
þvertaka fyrir, að einhver dægurlög
hafi slæðzt inn á milli þjóðlaganna).
Ailir höfðu eitthvað í glösum fyrir
framan sig, einkanlega öl. En sumt
af fólkinu, bæði karlar og konur,
drakk aðeins gosdrykki eða kókakóla
og voru þau frú Ásthildur og Hörð-
ur yfirkennari meðal þeirra. Vín
sást á engum manni. Og yfir sam-
kvæminu hvíldi geðfelldur blær hug-
hrifa. Öllum leið vel. Þarna var
'blandað geði í hógværð og hófsemd
við yndi og frið.
En þegar heim kom á gististað,
að ein stúlkan hafði veikzt. Kallað
var í iækni, og kom hann eftir
nokkra bið, skoðaði stúlkuna og gáf
henni einhverjar róandi töflur, því
að hér var víst aðallega um þreytu
að ræða, sem betur fór. Hún svaf
allvel um nóttina. Morguninn eftir
kom læknir aftur í sjúkravitjun og
lej’fði, að hún héldi áfram með hópn-
um. Annars hafði komið til orða,
að hún yrði eftir í Oork. Glöddust
að sjálfsögðu allir af því, að hún
skyldi geta fylgzt með áfram.
T t W » iv N — SUNNUDAGSBLAÐ
910