Tíminn Sunnudagsblað - 21.04.1968, Blaðsíða 19

strax órótt og sporið þyngdist.
Hann vonaði samt það bezta og
enn var talsverður spölur að Kven
söðli. Loks birtist hann allt í einu
framundan og þá glaðnaði yfir
Gunnari. Og smám samam birti
evo að hann sá vestur í Rauðhóla
og meira að segja Sauðafell. Og
þarna sá hann út og niður á háls-
ana, sem ek-ki voru nema rúman
hálftíma gang ofan við Hafurs-
staði. Þetta ætlaði að verða happa-
dagur. Og nú lét hann kindurnar
greikka sporið, þar til hann
nam staðar í melgígnum,
rétt sunnan við Kvensöðul.
Þar lofaði hann þeim að
nasla talsverða stund. Og þarna
settist hann niður, þar sem hann
sá bezt yfir, og fékk sér góðan
bita af nestinu. í pokanum voru
líka sokkar og vettlingar og ofur-
Mtið smávegis, sem móðir hans
vissi, að mundi gleðja hann á leið-
inni.
Þegar svo var lagt af stað, voru
kindurnar strax fóthvatari og
Bokki líka, því einnig hann hafði
fengið ósvikinn bita. Rétt sunnan.
við Kvensöðul- tók Gunnar stefn-
una norðvestur á hálsana, þar
sem þeir voru lægstir. Þar voru
göturnar niður á Hafursstaði, og
þær hafði hann farið með kunn-
ugum. Af hálsinum glampað: á
vatnið norðan við bæinn. Það
mundi hann svo vel. Og það var
eins og Bokki skynjaði, að ekki
minnkaði þörfin að halda saman
hópnum. Það gerði hann líka svika
laust. En nú brá svo við, að ærin
léttræka vildi ekkert fara á und-
an. Þetta gekk f hálfgerðu þófi
fyrsta spölinn, og samt gerði Bokki
það sem hann gat, til að koma
þeirri léttræku í skilning um, að
þessi þrjpzka færi verst með hana
sjálfa.
Allt í einu veitir Gunnar þvi
eftirtekt, að talsvert stórar hríðar-
flyksur falla á stakkinn hans.
Hann nemur staðar og litast um.
Hvað veldur nú þessu? Sauðafell
horfið, hálsarnir líka og öll kenni-
leiti. Hann lyftir húfunni, strýkur
yfir ennið, blæs þungan. Hvað á
nú að gera?
Snjóflyksurnar þéttast og
stækka og þær virðast koma frá
norðaustri. Það var hann þó ekki
viss um, því hann hafði farið ýmsa
króka með kindurnar. Líklega var
þó ekki farið að bregða birtu?
Ekki var það ólíklegt, því svo
höfðu sum lömbin verið hæg-
geng. Nú kom sér vel, að áður
hafði honum flogið í hug, að hyggi
legast væri að fara ekki frá vörð-
unum. Hefði haldizt bjart veður,
var það le’kur einn að fara niður
í Hafursstaði. Hann hafði líka frá
upphafi gert ráð fyrir þvi, og þess
vegna 'verið svo fús til farar. Lík-
lega var það skynsamlegast að
snúa hér bara við og ná vörðun-
um aftur? Það hefði pabbi nans
áreiðanlega gert í hans sporum.
Oft hafði hann komið af beitar-
húsunum i svarta myrkri og blind-
stórhríð. Oft hafði hann brotið heil
ann um það, hvernig hann fór að
rata í slíku veðri. Og ef hann
spurði að því, fékk hann venju-
lega sama svarið: „Ég þekki flest
vörðubrotin, börðin og gígana á
leiðinni, ef þau standa upp úr
snjónum. Það hefur oft hjálpað
mér.“ Og nú birtist mamma í hug
hans. Hvað skyldi hún hugsa. ef
hvessti með kvöldinu? Hann fór
nærri um það. Það yrði löng nótt
fyrir þau bæði. N-e-i. Það var ekki
hyggilegt að treysta á það að
finna Hafursstaði í svona veðrj og
alls ekki eftir að dimmjli.
Hann klappaði Bokka, sem
horfði svo vinalega upp á hann,
hallaði undir flatt og virtist vera
alveg á sama máli. Hann virtist
jafnvel við því búinn að hiaupa
kringum kindurnar og koma með
þær. Teningnum var kastað. Þeir
urðu samferða, sneru kindunum
við og fóru slóðina til baka.
Ærin léttræka breyttist skyndi-
lega og var nú fús að fara á und-
an. Bokki sýndi það líka með til-
burðum sínum, að nú dugði ekki
að slóra lengur. Eftir litla stnnd
voru þeir aftur komnir að vörð-
unum.
Hríðin hélzt svipuð. Það sá ekki
á milli varða. Aftur á móti virt-
ust flyksurnar svífa að úr öllum
áttum, en stafalogn á milli. Þá
vissi Gunnar, að hefði léttræka ær-
in þrjózkazt áfram, eins og allt
benti til, var fljótlegt að tapa átt-
unum. Hann varð því strax ró-
legri að hafa tekið þessa ákvörð-
un. Og neyddist hann til að skilja
eftir kindurnar, sem hann vonaði.
að ekki kæmi fyrir, þá gæti hann
þó lengi þraukað einn með Bokka,
þótt dimmt yrði af nótt. Þessu
velti hann fyrir sér hvað eftir ann
að. Samt var hann alltaf með hug-
ann við stefnuna að næstu vörðum
sem voru misjafnar að stærð og
ekki alltaf í beinni línu. Hér var
landið líka mun ósléttara, háir hói-
ar og djúpar lægðir, og svo undar-
lega stórgrýtt, og jafnvel skurðir
á stöku stað. Fyrir þá þurfti að
sneiða. Það tafði ekkert smáræði
fyrir.
Hér var hann farinn að kanna
ókunnuga stigu, sem hann hafði
heyrt föður sinn segja frá. Þarna
í hvilftarlagi, vestan við vörðurn-
ar, átti að vera tjörn, með tals-
verðu grasi i kring. Sá staður hét
Biskupstjaldstæði. Virðulegt nafn
og vandalaust að muna það Fram-
an af sumri var þarna eina vatn-
ið, sem fáanlegt var á öllum Hóls-
sandi. Þegar hestar nálguðust
þessa tjörn — einkum ofan frá —
urðu þeir ætíð sporviljugir. Kom
þá stundum fyrir, að kappið varð
svo mikið að ná i vatnið að þeir
hlupu síðasta spölin, óðu samsíða
út í tjörnina, sötruðu vatnið um
leið og lentu stundum á hroka-
sund, þegar mest var í henni. En
áfram héldu þeir að landi, hinum
megin. Þetta kom sér stundum
illa, þegar á þeim voru ullarklyfj-
ar. Svo var þó oftast fyrstu ferð
á sumrin.
Það rifjaðist margt upp, er
hann rölti þarna á eftir kindun-
um, af ferðalagi Fjöllunga, sem
hann heyrði þá svo oft tala um.
En svo varð það annað, sem tók
hug hans allan. Það dimmdi í-
skyggiiega fljótt. Og — fyrr en
varði var komið myrkur.
Hann nam staðar. þar sem loðn-
ast var og lofaði Kindunum að taka
niður. Þær runnu svo ólíkt betur
á eftir. Það gladdi hann líka stór-
lega_ að flyksufjúkið smáfjaraði
út. í stað þess féllu, öðru hverju,
örsmá hríðarkorn. Þau settust á
stakkinn hans svo hann varð háll
viðkomu. Þetta var nefnd ísing,
enda mjög lítið frost. Hann hafði
kynnzt því, þótt ungur væri, hve
erfitt er að halda áttum í svona
veðri, þót.t um hádfegi væri og
hann þaulkunnugur. En hvenær
byrjaði þessi mór, sem pabbi hans
hafði sagt að væri einhver sá lúa-
legasti reitur, sem hann hefði far-
ið um með kindur í myrkri, og þó
allra verst, þegar þúfnafyllir
væri af snjó.
Nú lá leiðin eftir býsna sléttum
holtum, þar sem vel sást fyrir
vörðum, en hvergi skuggaði í
stein. Hann virtist kominn á algró-
ið land. Hólssandur var þá loks
að baki. Og ekki voru það ýkjur,
að langur var hann.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
283