Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1968, Blaðsíða 5

Á minni tið voru allir
svo ðlukkulegir í ástum
launaði starfsmaður Alþýðusam
bands íslands.
Mér þykir vænt um þau ár, þó
það sannaðist oft, að fáskipuð er
liðsveit lítilmagnans.
Nei, út í pólitík vil ég ekki
fara. Þá segi ég heldur eins og
Árni Pálsson: „Tölum um eitthvað
skemmtilegra, tölum um stríðið.“
Tölum um lífsstriðið hennar
mömmu, reykvískrar verkakonu,
Alla virka daga gekk hún að
hverri erfiðisvinnu, sem bauðst:
fiskburði, fiskþvotti, hreingerning-
um. Á sunnudögum þjónaði hún
okkur, sauð matinn til vikunnar
liggur mér við að segja, og einu
sinní í mánuði fór hún gangandi
með þvottmn inn í laugar Hún
þóttist góð ef hún gat fengið lán-
aðar hjólbörur til að aka honum í
heirn þungum og blautum
En þrátt fyrir þá harðleikni,
sem lífið og ég höfðum sýnt henni
mömmu, þá hlotnaðist henni það
tvennt, sem hún þráði heitast á
þessari jörð. Fyrra var að deyja
án þess að fara á sveit í annað
sinn.
Það er ekki hægt að lýsa þvi,
hvað það var brennt inn í fólk,
sem hafði alizt upp á sveit að
lenda þar ekki aftur, jafnvel það,
sem hafði ssett góðri meðferð. Eng
inn þræidómur, enginn skortur
var svo sár, að hann væri ekki
girnilegri
Það seinna var að fá að deyj j í
mínum höndum, einkabarnsins, og
það fékk hún.
Mamm_t var ákaflega sterk í ást
og natri. Og forspá Þegar þeir
dagar fullnuðust, að sonur minn,
við höfðum lengi ,haldið saman
heimili, yx' upp og f^ri utan til
náms í Bar,daríkjunum, greip hana
ólýsanlegur harmur. Fyrst vildi
hún ekki láta uppi hvað væri að,
en loks sagði hún: „SkilurðLi ekki,
barr,. að þegar hann, sem hefur
verið gleðin mín og sólin mín i
öll þessi ár, fer út úr þessum dyr-
um, þá fæ óg atdrei að sjá hanu
aftur.“
Mér varð hálfillt við að hoyra
þetta. Seinni heimsstyrjöldin stóð
enn yfir, skip sigldu mörg saman
með leynd til að forðast árásir,
og mér var langt frá því að vera
rótt sjálfn.
En dauðinn, sem hún sá, var
hennr eigirin. Og mér liggur við
að segja, að þótt hún hefði spáð
syni mimum óhöppum, þá hefði ég
ekki latt hanm farar.
Ég vissi s'jálf og skildi hvað það
var að vera fátækt, umkomulítið
barn, sem finmst það gæti kamnski
lært, en ekkert blasir við nema
þessi lokuðu sund.
Ég var víst búin að segja þér,
að ég hafði mikið lifað eins og í
sérstökum heimi hjá afa og ömmu.
Ég liafði snemma sagt, ef ég var
spurð, hvað mig langaði mest til
að gera, þegar ég væri orðin stór:
„Vera ein og lesa“. Og lestraræð-
ið, sem lengi fylgdi mér og gat
gripið mig þegar verst gegndi,
það hefur verið eins konar flótta-
tilraun. Stundum hefur mér fund-
izt, þegar ég seildist eftir bók, að
þar væri ég að handsama mína
„bölvun og einustu huggun.“ Ég
var ósköp ung, þegar ég varð viss
um, að é» færi í það sem kallað
var Lærðl skólimn í Reykjavik.
Hvernig i ósköpunum mér datt
þetta í hug skil ég ekki. Ég
hefði eins getað látið mig dreyma
um að verða keisaradrottning í
Indlandi, en svona var þetta og
meira að segja átti ekki að láta
staðar numið við stúdentspróf. Ég
ætlaði að verða læknir, helzt skurð-
læknir — já, þau sögðu snemma
til sín kvenlegheitin sem hafa
fylgt mér Mér datt nú reyndar
stundum í hug önnur fræðigrein,
sem ég skil varla að ég hafi gert
meira en neyra nefnda, og frá þeim
draumi verður aldrei sagt. En það
var þetta um lækninn, það hlauc
Efsta mynd: Afl Svövu, SigurSur Jóns-
son. í miðju: Móðir Svövu, GuSný Jóns
dóttir. Neðsta mynd: Faðir Svövu, Jón
Sigurðsson.
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
317