Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1968, Blaðsíða 22

yngri. Þau hrepptu hroðalegt veð-
ur yfir fjallgarðinn, og er kom að
Ormarsá, var hún í foráttuvexti
Yngsta drenginn, sem hét Guð
mundur og var eins árs, misstu
þau í ána, en Sigurjóni-tókst með
snarræði að bjarga honum. En
þetta hafði sín eftirköst, því að
drengurinn veiktist eftir þettp og
andaðist.
Sigurjón náði sér aldrei e*'ir
þessa ferð og var illa fmr til vinuu
um sumarið. Um miðjan nóvem-
ber veiktist hann af lungnabólgu
og andaðist hinn 28. nóvember. Þá
stóð Rósa ein uppi með allan barna
hópinn.
Með aðstoð góðra manna tókst
henni að hýrast í kotinu veturinn.
En næsta vor, 1899, var hún flutt
þá Öxarfjarðarhrepp með allan
barnahópinn, því að þar átti Sig-
urjón sveit Var börnunum komið
fyrii á góðum heimilum yfirleitt,
enda var þá fadð að fara betur
með hreppsómaga en áður hafði
verið En Rósa fór í vist með
yngstu dóttur sína.
Þetta fór allt betur en á horfð-
ist Rörnm reyndust dugleg og
skynsöm og komu sér hvarvetna
vel Elzti sonurinn, Jón, var ein-
stakt snarmenni og vinnugarpur.
Hið sama mátti segja um Vigfús
bróður hans. Jón varð háaldraður.
Við vorum vel kunnugir er við vor-
um báðir vinnumenn á Hólsfjöll-
um
Elata dóttir þeirra Sigurjóns og
Rósu var skírð Guðrún eftir ömmu
sinni Hún var glæsileg stúlka og
vel gerð á allan hátt. Hún eignaðist
góðan mann, Jón að nafni. Hann
var móðurbróðir Þórarins Björns-
sonar, skólameistara á Akureyri.
Dóttir þeirra Jóns og Guðrúnar
varð hreppstjórafrú í Kelduhverfi,
ein virðuiegasta kona sýslunnar.
Nú verður ekki fleira sagt frá
börnum þeirra hjóna. nema þess
skal aðeins getið, að einn sonur-
inn sem hét Jóhannes, var ólikur
sínum systkinum og ættmennum
Hann var smár vextj og kraftalit-
ill. En hann var ljúfur í lund og
yndislegur piltur, sem öllum þótti
vænt um. Honum var komið fyrir
á bezta heimili sveitarinnar, þai
sem matanist var sérlega góð Var
vonast eftir því, að hann mundi
brátt þroskast, er hann fengi næga
saðningu og gott atlæti. Þegar ég
var ungur, heyrði ég sögu fum
hann, sem ég veit ekki hvort er
sönn en gefok staflaust um sveit-
ina. Hún var á þá leið, að hann
hefði orðið fyrir harðhnjaski
tveggja drukkinna manna og beði
af því líkamlegt tjón, sem ekki
rættist úr.
Jói litli varð Hkamlegur aum-
ingi. Það var helzt, að hann gæti
snúizt eitthvað við kindur, en lík
amsþrek fékk hann aldrei. Han
varð ekki gamail, því hann náði
varla þrítugsaldri. Ég man vel eft-
ir Jóa litla. Han kom nokkrum
sinnum á heimili mitt, er ég var
barn og var mér einstaklega góð-
ur. Ég blessa minningu hans.
Ekki veit ég hve niðjar Sigur-
jóns eru margir, en áreiðanlega
eru þeir nú ekki innan við hundir-
að.
Að síðustu verður hér með
nokkrum orðum að minnast á Ein-
ar, annan son Péturs, sem upp
komst. Þrátt fyrir talsvert mikla
leit í venjulegum hjálpargögnum,
sem við er að styðjast, þegar rekja
þarf feril manna, hefur mér ekk-
ert or:ið ágengt. En samkvæmt
munnmælum átti hann að hafa far-
ið ungur austur á Fljótsdalstérað,
og mun það rétt vera. Ég fann
hann loks heimilismann að Bónda-
stöðum í Hjaltastaðarþinghá. En
það er ekk, fyrr en eftir 1890. Þá
er hann kvæntur, og þar eignast
þau hjón eina dóttur, sem skírð
var Anna. En þessi Anna er Anna
húsfreyja á Auðbrekku í Ilörgár-
dal Þætti Braga Sveinssonar lýk-
ur lika með svofelldum orðum:
Rætt við Svövu
Framhald af bls. 319.
frá hvirfli til ilja af tómum fögn-
uðd Heldurðu- að það geri þá
nokkuð til, þótt maður hafi ein-
hvern tíma skælt?
Og þar með hlýt ég að geta tek-
ið undir mig stórt stökk og horf-
ið Að segja fleiri sögur, þótt ekki
værí nema úr Hvítársíðunni, mér
endíst ekki ævin, Jóni Helgasvni
hvorki hár né klæði til að rífa, og
féhirzlu Tímans ekki kaupenda-
flóttinn
Þýtur í skjánum —
„Kona Péturs var Guðrún Jóns-
dót'tir, ættuð úr Öxarfirði. Þeirra
synir voru Sigurjón og Einar ábóti,
síðar tómthúsmaður í Þóreyjarhúsi
í Borgarfirði eystra. Dóttir Einars
er Anna húsfreyja í Auðbrekku í
Hörgárdal“.
Vekur þessi einkennilega skír-
skotun til Önnu á Auðbrekku, einn
ar af niðjum Péturs Guttormsson-
ar, óneitanlega þann grun, að
þættinum um hann hafi verið
stefnt gegn henni, hvað sem vald-
ið hefur.
Um ábótanafn það, sem Einari
Péturssynj er hér gefið, er þess að
geta. að enginn, sem ég hef átt tal
við um þennan mann, kannast við
þetta uppnefni, og hef þó spurzt
fyrir það hjá ýmsum gömlum
mönnum at' Héraði.
Framhald af 314. sí8u.
ir sverðinum, svo að það er ekki
annað en kaffæra bölvaðan gróð-
urinn og snúa því upp, er nú horf-
ir niður.
Það dugar ekki að pata og fálma
án þess að hafa stefnuskrá. Engin
Þórðarverk né vettlingatök.
J.H.
Lausn
13. krossgátu
*
/3 \ \
F L V ö
N Æ V
T fl [Sl 6 U
V i N & L N
r. D D A \ K U
\ ö T L E N
K fl u \ fl L I
i H i S K U N
B n N K fl R N
R N 'n \ \ J
T I i. J1 /I
p kI L o N G
K L fl k Ú
¥ 0 R H u K
ft 5 K n L E G
3 1 G L 1 N
>: i R N \ n Ý
T J o r< N n K

KK

y\k tj/jNjk;
334
I I M i N N - SUNXUDAGSBLAÐ