Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1968, Blaðsíða 14

allan sian harmatima, og gæti
bollokað þar í einhverri sjálís-
mennsku,
Þetta þótti fyrst í allmikið ráð-'
izt, og möiduðu men-n í móinn og
kváðu Jóhann ekki myndi eira
þar, þótt hann þættist óska þess
heitt að geta dvalizt þar í fullu
frelsi En Ingimundur sótti máldð
fast. og fékk hann að lokum tólf
menn í félag með sér til þess áð
kaupa hálfa Vigdísarstaði Var það
ráðagerð þeirra, að Jóhann gengi
síðan í kaupin, svo bágt sem sum-
ir áttu með að kingja því, að
hann reyndist fær um það.
Hálflenda sú, sem Ingimundur
vildi festa kaup á, var eign
Sveins Guðmundssonar á Syðri-
Völlum, og hafði hann fengið hwa
að erfðum eftir föður sinn, Guð-
mund Fr Sigurðsson, stjúpson
Finns þess Finnssonar, er endan-
lega bo’aði Jóhanni á brott úr
skemmu hans á Vigdisarstöðum.
Þegar upp komu um það dylgjur
í héraði, nokkrum árum áður en
hór var komið, að Jóhann kynni
að geta riff þeim kaupsamningum,
er gerðir r.öfðu verið um Vigdis-
arstaði. ef mál hans væri sótt af
hörku, hafði Sveinn látið til trygg-
ingar rétti sínum, lýsa hálflepduna
erfðajörð sina á manntalsþingi 1
Kirkjuhvammi. Nú var hann orð-
inn skuldugur nokkuð og lét lík-
lega um það við Ingimund, að
hálflendari væri föl, ef fimm
hundruð krónur fengjust fyrir
hana
Þegar hér var komið, lét Ingi-
mundur ti1 skarar skríða. Daginm
fyrir sprengikvöld 1894 skrifaði
hann Jóhannj og 9agði honum und-
an og ofan um það, er i bígerð
var í átthögum hans. Ekki vildi
hann þó að svo stöddu segja neitt
afdráttartaust um það. hvers
vænta mætti, en kvaðst gera sér
un það góðar vonir að hann
gæti fengið jarðarskikann til eign
ar og ábúðar og ..nokkrar skepn
ur til þess að hirða um 02 ráða
yfir“, ef hann gætf*-eitthvað lagt
að mörlcum. Ekki nefndi hann þó
kaupverð og var bréfið fyrst og
fremst skrifað til þess að leita hóf-
anna um það, hvernig Jóhann
brygðist við þessu boði
Jóhanri barst bréfið suður í Staf
holtstungur. og má nærri geta,
að honum hófst brún, er bann
eygði von til þess að komast aft-
ur að Vigdisarstöðum. Varla hafa
margir menn verið f landinu, er
INGIMUNDUR JAKOBSSON
— gamall fjárhaldsmaður Jóhanns bera
og sveitaroddviti, sem ekki vandaði
bréfum — en líka kunningi, sem hafði
nálega komið því t" »ð hann
fengi hálfa Vigdísarstaði til eignar og
umráða.
síður kom hlátur í hug en honum,
og þeir voru áreiðanlega ekki
margir, er séð höfðu votta fyrir
brosi á vörum hans eftir að hann
lent'' á vergangi. En það er enn
í minnum. að á útmánuðum 1894
var hann með því gleðibragði á
Svarfhóli að hann jafnvel hló og
skríkti, þegar bezt lá á honum.
Svo ólíklegt sem það kann að
virðast, óx honum ekki í augum
að afla nokkurra peninga Sjilf-
ur lumaði hann á ofurlitlu, og þvi
þóttist hann fastlega mega treysta.
að drengir sínir, er oft höfðu boð-
ið honum liðsinni sitt. og kannski
fleir., myndu hfaupa þar undir
bagga. Samt íhugaði hann málið
vandlega, áður en hann svaraði, og
drósf það i nokkrar vikur Ef til
vill hefur hann ekki með öllu get-
að varizt beim grun. að þetta kynni
að vera gildra, er fyrir hann væri
lögð til þess að ná tangarhaldi á
skildingum hans, og gæti brugðizt
til beggja vona um forráð eign
anna eins og hann hafði áður feng-
ið að reyna. En uppi lét hainn, að
sér þætti einkum á skorta, til þess
að hann gæti gefið skýr svör, að
Ingimundur hafði ekki nefnt jarð-
arverðið.
Það var seint í marzmánuði, að
Jöhann svaraði loks. Lét hann þá
á sér skilja, að honum þætti boð-
ið áli'tHegt, bað Ingimund að skrifa
sér á ný og lóta sig vita gleggri
skil á ráðagerð sinni og lagði svo
fyrir, að hréfið yrði sent að Lund-
,um.
En nú leið að vori, og þótti Jó-
hann sem sér myndi ekki til set-
unnsr boðið Tími var til þess kom-
inn að liðka ganglimina, og reynsi-
an hafði kennt honum, að ísjár-
vert rar að hafa kyrrsetur langt
fram á vorið, ef meðlagsikröfur
höfðu verið sendar norður. Bjóst
hanr. því til brottferðar, og bað
að lyktum Guðmund á Lundum
að koma boðum til sín, þegar bréf
Ingimundar bærist, og myndi hann
þá vitja þess. En aldrei fékk Jó-.
hann bein boð frá Guðmundi, þó
að Ingimundur svaraði um hæl.
Annað tveggja er því, að bréf hafi
misfarizt eða Guðmundur litið á
bón Jóhanns sem marklítið hia!
Við þetta gerðist Jóhann vantrú-
aðn en áður á farsæla úrlausn
málefna sirma. Varð hann hyggju-
þungur, þegar á sumarið leið, og
þróuðist með honum sé hugsua,
að uppástungia Ingimundar hefði
verið gabh eitt, llkt og þegar Vig-
fús Guðmundsson á Ytri-Völlum
keypti sér frið með fyrirheitimu
um láttagjöfina fyrr á árum. Nídd-
ist hann á sjálfum sér mest hann
mátti eins og hann jafnan gerði,
er honuim sárnaði mest ranglæti
manna, og þreytti gönguna sem
hraklegast búinn eins lengi og
hanm orkaði. Loks ranglaði hanm
ofan í RevKjavík síðla hausts, sjúk-
ur og aðþrengdur.
Framfærslunefnd höfuðstaðar-
ins varð enn á ný að taka hann
upp á arma sína, svo að banm dæi
ekki út af í einhverjum mókofan-
um eða hjallinum. Fórst hennj vel
í vali sínu á verustað handa hon-
um, því að honum var komið að
Melkoti til hjúkrunar, enda senni-
legt að hann hafi sjálfur leitað
þar athvarfs, er í bæinn kom. Þar
bjuggu Magnús Einarsson og Guð-
rún Klængsdóttir, líknsöm hjón,
sem oft skutu skjólshúsd yfir aum-
ing.ia og vanmetakindur og veittu
þeim notalega umönun. Hjá þeim
vildi Jóhann vera Er auðséð, að
326
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ