Tíminn Sunnudagsblað - 05.05.1968, Blaðsíða 17

Pósthús lífsins stóð Jóhann bera ekki skil á mörgum happasendingum. í þetta
hús, pósthúsið í Reykjavík, barst honum aftur á móti bréf með fyrirheiti um
hálfa Vigdísarstaði, en þá var hann flúinn úr bænum undan afskiptum bæjar-
fógetans og þorði ekki að hætta sér þangað aftur. Þess vegna fékk hann það
aldrei i hendur.
En j.afníramt þessu bafði Ingi-
mumdur önnur járn í eldi. Hann
ibaldi sig sem sé hafa komizt á snoð
iæ um ýmsar misfellur í reiknings-
gerð hinna fyrri manna, er ráðið
höfðu lofum og lögum í hreppn-
um Jóhannes Jóhannesson, síðar
bæjarfógeti á Seyðisfirði og í
Reykjavík, hafði fyrir skömmu tek
ið við sýslumannsemhætti í Húna-
þingi, og sendi Ingimundur hon-
um hvert hréfið af öðru um þessi
mál og skírskotaði til þeirra gagna,
er hann hafði í höndum:
„Þegar ég tók við hreppsnefndar
störfum gafst mér góður kostur
að kynna mér rnargt í gerða'bók
hreppsins. Ég sá þá nokkur mis-
smíði á etdri reikningum í bók-
inni“.
Athugasemdir hans voru af
ýmsii tagi. Hann taldi, að Sigwrð
ux Árnason í Kirkjuhvammi
hefði á sinni tíð reiknað af sár
hundrað krónuir vegna formgalla
á jafnáðarreitoningi, en að hinu
leyfinu látið undir höfuð leggjast
að gera grein fyrir andvirða kinda,
er ein Litla-Óssystirin hafði á sinni
tíð fengið hjá hreppnum, en sann-
anlcga skilað eða ©ndurgoldið síð-
ar. Mág sinn og náfrænda, Vigfús
Guðmundsson söðlasmið, er nú
hafði verið almörg ár í Vestur-
heimi, kvað hann hafa skráð all-
háa sveitarskuld á nafn f'átæks
bónda á Almenningi á Vatnsnesi,
sem neitaði því þverlega, að hann
hefði nokkru sinni beðið un: eða
þegið sveitarlán. Loks þóttist
hann hafa orðið þess áskynja, að
'Sjötiu króna hallærislán af land-
sjóðsfé, sem Eggert hreppstjóri í
Helguhvamimi hafði undir höndum
á harðindaárunum, væri talið í van
skilum hj'á bónda einum brottflutt
um, er aldrei segðist hafa fengið
neina krónu af þessum peningum
né aðra hjálp en tvö hundruð
pund af matvöru.
Jlér var sýnilega b.'iku að draga
á loft og allra veðra von.
Nokkuirn veginn um sama leyti
og Ingimundur reifaði þessi mál
í bréfum sinum til sýslumannsins,
fór þess að gæta, að Sveinn Guð-
mundsson vildi kippa að sér hend-
inini um sölu á Vigdísarstaðahálf-
Xendu, hvort sem því ollu hags-
muinir hans sjálfs eða foirtölur ann-
arra Brást Ingimundur hinn versíi
við. er hamn koimst um raun þessi
hiughvörf Sveins, og skrifaði sýslu-
manni enn á ný langt bréf, þar
eem hann lýsti örlögum Jóhanns
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
og eymdarævi og fyrirætlunum
sínum með hann. Var þetta bréf
öðrum bræði ákæra á hendur
venzlafólk: Jóhanns, er ha-nn sak
aði berum orðum um ófrið og yfir
gang við hann, er hann hafði þess
mest þarfnast, „að við hann væri
hlýlega og miskunnsamlega búið,“
og þar með, að þeir men
og þar með, að þeir menn,
sem tangarhaldi náðu á eignum
han-s, myndu ekki allir nógu vel
að iþeim ko-mnir. Það lét hann þó
liggja í léginni, að sjálfur hafði
hann gerzt fjárhaldismaður Jó-
hanns, sem -aildrei hafði þó verið
sviptur f járforræði, að vísu að fyr-
irlagi sýslumanns, og haft nokkur
ár undir höndum síðustu leifarnar
af reitum hans. .
Ingimundur va-r allberorður í
þessu bréfi:
„Það hef ég rökstudan grun
um, að eigur Jóhanns hafi orðið
sem herfang í höndum þeirra, e-r
með þær ha-fa ráðskað, og hann
misst af þeim, bæði eign sini i
Vigdí.sarstöðum og öðru, án
vilja og samþykkis sjálfs
hans, og veit ég og þekki
vel af bréfum Jóhanns til
mín og eirðum hans við mig, að
han-n hefur sviðið þetta oifan á
anneð ákaflega sárt, og er það
ekki undarlegt, þar sem hann var
veiklaðuir á geði og svo kjarklaus,
að ö! h-an,s gremja befu-r komið
einmitt niður á honum sjálfum.“
Síðan vék hann að því, er Jó-
hann skaut máli sínu til lands-
höfðingja, og kvað svarið við kær-
um hans hafa verið „allrækilega
mærað til að þvo hendurnar,
enda toafðí aumingja Jóhann ekk-
ert upp úr þessu.“
Kom þar loks máli Ingimundar,
að hann kvaðst leita vilja um það
álits sýslumanns, „hvort ekki
muni, ei-ns og þetta efni liggur
fyrir, eigna-rréttur Jóhanns á þeim
pa-rti Vigdísarstaða, sem eftir fjár-
skipti þeirra hjóna sem Jóha-nn þó
átti, vera að lögum óskertur en í
dag . . Það er fastur ásetning-
ur minn að reyna að hjálpa Jó-
hanni, þessu aumingja kvíðastrái,
ef ég mögulega get, og mun því
ek'k: spa-ra mér ómak til þes-s, ef
nú ekki býli hans fengist keypt,
ef það annars getur móti vilja
okkar kaupenda gengið til baka,
bæði vegna Jóhanns sjálfs og sveit
arféjagsins, að reyna að fá Jó-
ha-nni dæmdan eignarrétt hans
honum til handa, svo framarlega
sem til þess lig-gu-r réttur vegur.
En það er nú mikið komið u-ndir
yða^ skoðun, herra sýslumaðu-r.“
Svo vildi til, að litlu áðu-r en
Ingimund haf ði sótt í sig veðrið til
þessarar atlögu, sem ef til vill hef-
ur að einhverju ieyti átt rót sína
að rek.j-a til rígs eða togstreitu
heima í sveitinni, h-afði Jóha-nnes
329