Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1968, Qupperneq 7

flokkað þær í töflur eftir lengd,
aldri, þyngd eða öðru, sem óskað
er. Sams konar útreikninga hefiur
tölvan gert á fallþunga sauðfjár
fyrir Búnaðarfélag íslands. Hún
vinnur upplýsingar úr nemenda-
skrá Hagsfcofunnar. Hún reiknar
anikið í sambandi við vegalagnir,
lóða- og landmælingar og vinnur
úr eðlisfræðimælingum.
„Við skulum gefa vélinni dæmi
að leysa og sjá hvort hún verður
Iengi“, segir Oddur. Hann fleygir
inn í forskriftarhólfið spjalda-
bunka, sem gefur vélinni nákvæm-
ar leiðbeiningar um, hvernig hún
•æigi að finna hvaöa dag vikunn-ar
tiltekinn mánaðardag og ár hafi
borið upp á.
„Skrifaðu einhvern dag og ár“
segir hann. „Ti'l dæmis aðfanga-
dag í fyrra Tveir fjórir bil, einn
tveir, bil, einn níu sex sjö err ess.
Err ess er merki til vélarinnar um
að byrja.“
Það er eins og við manninn
mælt. Dagsetningin hefur ekki fyrr
verið slegin á takkaborðið í mið-
kassa tölvunnar en ljósin taka að
depl-a ákaft og áður en hægt er
að telja upp að einum tekur sjálf-
virka ritvélin að skrifa á ofsa-
hraða, á rnóðurmáli sínu, ensku:
SUNNUDAGUR REYNDU AFT-
UR, TIL ER ÉG.
Ég slæ aðra dagsetningu á takka-
borðið. Það stendur ekki fremur
en áður á svari hjá tölvunni og
hún biður mig að spyrja sig enn
einu sinni. Við erum komnar í
spurningaleik og hún ætlar
sér auðsjáanlega að vera madama
Óskeikul. Milli okkar hefur tekizt
gagnkvæmur skilningur, einfalt
persónulegt samband.
Satt að segja er mér ekki alls
kostar um kumpánlegheitin gefið.
Hið minnsta, sem hún gæti gert
væri að segja: VTLDUÐ ÞÉR
GERA SVO VEL AÐ REYNA
AFTUR, og gefa þar með til kynna,
að hún játaði sína stétt og stöðu
sem undiriyUa. Helzt ætti hún ekki
að vera máli gædd, það hefur
fram að þessu verið einkaréttur
mannsins, og greint hann frá dýr-
unum, þegar annað hefur brugð-
izt.
En Oddur hefur sefandi skýr-
ingu á takteinum.
„Tölvan“, útskýrir hann, ,fer eft
ir nákvæmri forskrift, sem henni
hefur verið gefin. Hún geymir
þessa forskrift i minni sínu. Minn-
Framhald é 502. síðu.
FÆREYSK ÞJOÐSAGA
Áður fyrr voru Færeyj-
ar skógi vaxnar. Þar finnast
því enn þá í jörðu trjárætur
og sverir lurkar í mó og svarð-
armýrum, og í surtarbrandi má
sjá steingervinga af laufblöðum
og greinum. Þetta sannar, að
þarna hefur skógur vaxið
í fyrndinni, þótt nú sé þetta
allt sokkið í jörð.
Sagt er, að meðan Ólafur kon
ungur helgi réð Noregi, komu
eitt sinn sendimenn frá Færeyj-
um á fund hans. Hann sagði
þeim, að honum þætti skattur-
inn lítili, sem hann fékk af
Færeyjum, og því spurði hann,
hvers konar gróður yxi þar.
Sendimennirnir létu illa af
gróðurfari í Færeyjum og
sögðu, að þar væri ekki annað
að sjá en grjót og aur, mýrar
og lyng. Þegar kóngur heyrði
þetta hrópaði hann:
„Verði eins og frá er skýrt.
Snúi það upp, sem niður hefur
snúið, og snúi það niður, sem
upp hefur snúið.“
Þá sukku Sikógarnir í jörð, og
í stað grænna grunda kom nú
aur og grjót. Þess vegna eru
eyjarnar nú svo gróðurlausar
sem þær eru.
f hamri einum á Mykinesi
eru blágrýtissúlur, sem líkjast
trjám. Sagt er, að það hafi ver-
ið tré, sem urðu að steinum,
þegar Ölafur kóngur sagði:
„Svo verði, sem frá er skýrt,“
við sendimennina, sem sögðu
honum, að engir skógar væru
i Færeyjum.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
487