Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1968, Qupperneq 8

RÖK GRJOTSIN
og mennirnir:
MEÐ SLÖNGURNAR.
Um miðjan septembermán-
uS 1909 kom Asquith forsætisráð-
öerra til Birmingham til þess að
ooða herför gegn lávörðunum,
sem frjáislyndi flokkurinn hafði
hug á að knésetja. Súffragetturn-
ar fóru undir eins að búa sig und-
iæ hörð átök. Asquith vissi, að illt
yaj • oe umkringdur lög-
reglusveit, sem ekki vék ffa böíi-
um fyrr en á járnbrautarstöðinni
í Birmimgíham, gekk hann út úr
bústað sínum í Downingstræti. Svo
mikiar varúðarráðstafanir höfðu
verið gerðar í Birmingham, að það
minmtá á umstangið í Rússlandi,
þegar keisarinn hætti sér út á
meðal þegna sinna. Til fundar-
hússims fylgdi honum sveit ríðandi
lögregluþjóna, og ailt var húsið
umkringt lögreglu. Fyrir glugga
alllia hafði verið strengdur þykk-
ur, tjargaður segldúkur, og
slökkviíiðsmenn með brunastiga
og íáöngu” biðu átekta á gang-
stéttumum, ef lögreglan þyrfti að-
sboðar við í bardaga við súffra-
gettumar.
En þó dyranma væri svo strang-
lega gætt, að emgin kona kæm-
i'st inn, varð þetta ónæðissamur
fundur. Þrettán karlmönnum var
varpað á dyr, er þeir fóru að
hrópa vígorð sútffragettanna, og
út sló í bardaga, er hópar kvenna
Fíimnti (iáttur
iréðust á lögregiusveitirnar. Tvær
konur, María Leigh og Karlotta
Marsh, sérstakiega fríð, tvítug
stúlka, komust upp á þak næsta
húss, hjuggu þakhellur þess upp
með öxi og grýttu fundarhúsið.
Slökkviliðsmönnum var skipað að
dæla á þær vatni, en höifðust ekki
að. Þá tók lögreglan af þeim
slökkvitæki og beindi sjálf að
þeim sióhgunum. Áö síöusxu vvnt
þær dregnar rennblautar niður af
þakinu.
Margir skrámuðust í þessum bar
daga, fundur forsætisráðherrans
fór út um þúfur og fjöldamargar
súffragettui voru handteknar.
Marí-a og Iíarlotta voru dæmdar í
þriggja og fjögurra mánaða fang-
elsi, aðrar viku eða rúmlega það.
AHlar sveltu þær sig.
Nokkrum dögum siðar birtust í
blöðum þær fregnir, að þær hefðu
verið mataðar með vaildi. María
Leigh varð fyrsta fórnardýrið,
hraust og heilsugóð kona. Hún
hafði brotið rúður í fangelsinu og
verið sett í dimman einangrunar-
kiefa. Þar ló hún handjárnuð —
með hendur fyrir aftan bak að
deginum, en að framan um næt-
ur og lófar látnir snúa út. Á
þriðja degi var farið með hana i
viðtalsstofu fangelsislæknisins. Á
miðju góifi var sterkur stól, sem
baðmullardúkur hafði verið breidd
ur yfir. Úti við vegginn stóðu fjór-
ar gæziukonur og skammt frá
þeim ungur læknir. Fangetsislækn
irinn ávarpaði bana og tjáði henni,
að sér hefði verið skipáð að mata
hana nauðuga. Hún kvað slíkt ó-
löglegt nema áður væri felldur sá
úrskurður, að hún væri geðbiluð.
FangeJsisIæknirinn endurtók orð
sín, og í sömu andrá réðust gæzlu-
konurnar á hana og slengdu henni
aftur á bak á stólin-n.
Að þessu sinni tókst aðeins að
koma ofan í hana litlu einu af
einhverju sulli, sem læknarnir
vyiqSC ( "MnlrilrTMi CQÍnno
1 lA/iio, iivmu'u orumi'a
kom allur hópurinn skyndilega til
Mefa hennar. Þá var henni orða-
laust slengt á bak' í fleti sínu
og hatdið þar. Læknarnir drógu
upp gúmslöngu, á að gizka tveggja
metra langa, og byrjuðu að troða
endanum upp aðra nösina á henni.
Hún brauzt um, æpti og veinaði,
og yngri læknirinn bað hinn að
hætta. En hann skeytti því engu
og hætti ekki fyrr en hann hafði
rennt siöagunni alla leið niður í
maga konunnar. Síðan fór annar
læknirinn upp á stól og heWti nið-
ur í slö'nguna. Sárir verkir læstu
sig um hana al'la, og henni lá við
köfnun. Þegar slangan var loks
dregin upp úr henni, var eins og
verið væri að slíta sundur á henni
hálsinn og rítfa af henni nefið.
Hún va-r skilin eftir nálega með-
vitundaríaus í einangrunarklefan-
um. Þetta var endurtekið dag eft-
ir dag. Öðrum sútffragettum í fang-
elsinu voru gerð sömu skil.
Keir Hardie bar fram fyrir-
spurnir um þetta í þinginu, og
innanrí'kisiráðhe.rrann, Herbert
Gladstone, 'gekkst við þvá með
nokkuriri tregðu, að hann hefði
488
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ