Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1968, Blaðsíða 16

inn viðarbút, sem mér leizt vel á,
og síðan rótarhnyðju. Við morg-
unkaffið sagði ég frá fundi mín-
um, og í huganum hillti undir þá
von að fá þetta í fundarlaun. Efoki
þurfti ég að beiðast þess, því að
slífot var talið sjálfsagt.
Nú var búizt til ferðar að líta
á sandinn. Þegar að því kom að
stíga í bilinn, sagði Árni bóndi of-
urrólega:
— Því takið þið ekki ferjuna
með?
Þarna stóð ferjan á trésleða og
ekki nema handtak að festa hann
aftan í bíl'nn. Og nú hló hugur
enn hærra í brjósti mér. Þegar
kom út að fljóti, settum við ferj-
una á flot. Eiríkur settist undii
árar, enda vanur selveiðum á þess-
um slóðum, en ég sat í skut,
gamall sjómaður í klofbússum. ai
búinn að fara út í, ef á grynning-
ar kæmi. Þær skorti ekki heldur.
Þegar við höfðum svo gengið frá
ferjunni, hófum við göngu um
sandinn.
Ég var sem ölvaður af gleði að
lifa nú loks þennan gamla draum.
parna var mikið af trjáviði, auk
alls konar rusls. Nú er ekki hirt
annað af rekanum en það, sem
bezt er, þvi að eldiviðar þarfnast
enginn. Ekki höfðum við gert okk-
ur neina gönguáætlun, en af ein-
hverri eðlisávísun rjátlaði ég í aust
ur og hugaði að smáspýtum, sem
mér k.vnnu að þykja fallegar.
Svona geKk ég góða stund, án þess
að litast um að öðru leyti. Ekkert
fann ég eigúlegt, utan svartan
stein, dálllið merkilegan, þvi að
þetta var raunar ekki grjót.
Nú tór ég að horfa eftir Eiriki
og sá hann hvergi, og sér maður
þó langt á slíkri fiafneskju. Ég
settist því niður og beið. Tíminn
leið, og ekkert bólaði á Eiríki, og
mér fór ekki að verða um sel:
Hvað var orðið af manninum?
Ekki voru sjóskrímsli né hafmeyj-
ar á ferii um hábjartan daginn.
En allir geta dottið dauðir niður
eða verra en það; hversu hraustir
sem þeir eru. A
Óttinn þrútnaði, og ég spratt
upp og tók á rás — gleymdi meira
að segja að fletta niður bússunum.
Brátt fann ég för og fylgdi þeim
ótal króka Svitinn rann niður um
mig í lækjum.
Ég gladdist þó yfLr því, að þarna
voru förin, og ekki var ætlandi,
að maður í andarslitrunum hefði
þrammað alla þessa leið. Þegar óg
var kominn langleiðina norður að
ósum Jökulsár, hægði ég á mér og
settist loks niður. Ekki hefur hel-
vítis maðurinn farið að drepast
hér, rétt kominn alla leið, hugsaði
ég og hvessti sjónir í norður.
Sýndist mér þá sjá, óljóst þó, að
eitfhvað hreyfðist norður við ós og
líkt og sæi á rauðan koll. Bezt
var að bíða og sjá, hverju fram
yndi. Og þrátt fyrir hræðsl-
una hafði ég rekizt á þriggja
punda stein, ættaðan frá Portúgail,
eflaust úr kjalfestu úr skipi.
Ég sá nú, að það var maður,
sem var norður við ósinn, og færð-
ist nær. Óttinn gufaði upp, og ég
fór að leiða hugann að hæfilegri
skammaræðu. En þegar Eiríkun*
fcom ljómandi af Lífsgleði, fólil mór
ailur ketill í eld. Ég minntist þess,
hve margt gott ég átti honum að
þafoka, og stóð upp með gieði-
bragði.
Þannig stóð á för Eiríks, að
hann hafði búizt við, að ég myndi
elta hann norður að ósi. Þegar
norður kom, lagðist hann niður í
sandinn og setti á höfuð sér rauða
dulu, sem hann hafði fundið rekna.
Með þessu ætlaði hann að tæíla
seli að landi, því að forvitni þeirra
er við brugðið, Og Eiríkur hafði
heyrt söguna um Vilborgu.
Viiborg þessi bjó í Hólshjáleigu
og var orðin gömul, þegar ég man
eftir henni. Einu sinni var hún úti
á sandi í miklum hita, og sótti
hana svefn. Lagðist húri þvi fyrir
og sofnaði brátt. Rauða skuplu
hafði hún á höfði. Þegar hún
vaknaði og lauk upp augum, varð
henni ekki um sel í tvenns konar
skilningi. í kringum hana voru
loðnir búkar, og gráðugar glyrnur
störðu á hana. En þegar hún tók
viðbragð, þyrlaðist sandurinn upp
í kringum hana, og hin loðna sveit
hvarf moð ótrúlegum hraða til
sjávar.
Við Eiríkur héldum nú ti'l ferj-
unnar, létum bílinn draga fieyt-
una upp og fórum heim að Húsey,
þar sem við mötuðumnt og kvödd-
um síðan. Næsti viðkoinustaður
var Galtastaðir. Þar var síaddur
að búskap sínum fornvinur minn,
Björn Halldórsson frá Húsey, ná-
granni minn í fimmtán ár. Þarna
gisti ég um nóttina í góðu yfir-
Úti við Jökulsár eru forvitnir selirnir á sveiml,
«96
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ