Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1968, Blaðsíða 7

skkma, sterkra osta, rafera wllar-
fata, svita og sóts og hrossa.
Rakul var gömul, en sterk og
vinnuleg. Langleitt, brúnharka'ð
andlitið var þakið fíngerðum
hrukkum, og röddin var djúp og
róleg. Húh gat „séð fyrir óorðna
hluti“, sagði fólkið, og hún var
spakleg ásýndum, með dökk hugs-
andi augu, og var langt á milli
þeirra. Hún minnti \á vitran hest
í maninslíki. Niels var líka gamall,
það fannst manni þá að minnsta
kosti, en annars var hann mjög
sprækur, hjólliðugufr hrokkinkoll-
ur með tindrandi augu og munn,
sem sjaldan var kyrr. Hann var
meistari að herma eftir kvaki heið-
arfugla, skræki kráka, lambajarm,
hestahnegg og hræðileg hóstasog
mannýgra nauta. Sungið gat hamn
Ika. Þegar hann var beðinn um að
syngja færðist hann lengi undan
af stakri hlédrægni, fiissaði og
hristi höfuðið, en svo lyfti hann
allt í einu blárri húfunni, og
söngurinn streymdi af gömlum en
gáskafullum munni hans, þa-r sem
ekki var nem-a ei-n tönn eftir. Han-n
fór með brot úr gamanvísum, þar
á meðal .Holmens faste stok“, sem
hann sön-g með eigin lagi. Hann
söng það sérstaklega til heiðu-rs
móður minni, sem var dönsk. En
hann kunni líka slitur úr æva-
fornu kvæði, færeyskum brag úr
heiðni, um Sjúrð, s-em vó ormicrwi
mikla, og hesíinn Grana, sem bar
heim gull af heiði. Á það kvæði
þreyttum-st við a-ldrei að hlýða.
Það var drápa fjallsins. Þegar
söngnum var lokið fór han-n aftur
-að flissa eins og hann vildi gera
sem minnst úr sér og bað himn-
esk máttarvöld að blessa litla á-
heyrendahópinn.
En kann-ski var Maðurinn af
mánanum merkastur af gestunum
þrpmur. Hann var ungur, andlits-
drættirnir svolítið sl-apan-di og mátt
litlir, en af ásjónunni geislaði djúp
og óumræðileg sæla, eins og
menn fyllast stundum af drykkju
og börn af svefngalsa. Hann hafði
dottið ofan úr mánanum og orðið
sonur jarðarinnar, en ólýsanleg
hamingja mánan-s fyllti sál hans
enn — þannig hlaut maður að
skilja það Maðurinn af mánanum
hafði sítt, liðað hár, og oft hén-gu
í því grasstrá eða lyngklær —
stundum lítið heiðgult blóm.
Þessir þrír dýrðlegu gestir voru
vinn-uhjú á Kirkjubæ og Maðurinn
af mánanum var vangefinn piltur.
En það hvorki vissi m-aður né
skil-di þá. Fyrir niér voru þau goð-
söguleg opinberun. í eyðilegri
klettaborginni vestur við sæin-n,
þar sem hross og folöld hlupu í
stóði, gerðu-st þau mánadýrken-d-
ur. Þegar m-áninn skein lágt yfiæ
sjávarfleti-num, reru þau á nökkva
út að hafistorún, fön-guðu hann í
net og fluttu hann heim í firna-
stóra reykstofu klettatoorgarinn-
ar. Rakul gaf honum mjólk að
drek-ka og glóðarhakað brauð m-eð
osti að borða. Maðurinm af mán-
anurn faðmaði hann að sér í óum-
ræðilegrí ást og gleði, en Níels
steypti s'cömpuan og söng ei-ns og
lun-gun leyfðu. Þegar mánanum
hafði verið nægjanlega sin-nt og
bryrnnt, var hanm senduir upp á
himininn aftur eins og loftbeigur,
og úr eldhúsglugga-num okkar í
Þórshöfn sáum við hvar hann
kom upp fyrir di-mma fjalls-eggina,
rjóður og e-nd-urnærður, himinglað
ur að vera frjál-s að nýju.
(I.H.H.. þýddi)
Rakul / Kirkjubæ
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
775