Tíminn Sunnudagsblað - 06.10.1968, Blaðsíða 16

ekki sfcaðið í sjóferðum um langt
skeið. Lagðist hann því fyrir.
Við liggjum nú yfir og hyggj-
umst beitd aftur, ef vel fiskaðist.
því að beitu höfðum við með okk-
ur. Eftir hæfilegan tíma er byrj-
að að draga, og verðum við all
fisksælir — fáum allt að þrem
rúmum. Beitum við því tvö bjóð
til viðbótar og leggjum aftur. En
um leið og við erum að enda við
að leggja, fer að vinda snarpan
á suðaustan.
Þorsteinn lá enn fyrir, og lét-
um við liggja skammt og byrjuð-
um fljótlega að draga af krafti.
Ris nú Þorsteinn upp, og tóku
þeir Lefi andófið. Samúel dró.
en ég afgoggaði og gerði upp ból-
færiin.
Strax og línan kemur upp, er
auðséð, að mikill fiskur er á. Seg-
ir þá Samúel snöggt:
— Sifctu betur úti í borðinu.
Um 'eið bregður hann línunni um
rúlluna og slítur. —. Þarna fór þá
helvítið, orgar hann svo — þetta
er bráðóaýtur andskoti.
Nú er róið í miðbólið, og hefur
Samúel þar sömu aðferð. Er þá
komið versta veður. Samt getum
við barið að endabólimu, og voru
þar höfð snör handtök.
— Sittu vel úti í borðinu, argar
Samúel einu sinni enn, en l'ítur
um leið ísmeygilega til mín.
Og ekki virtist Samúel fyrr hafa
handfarið belginn en bólfærið fór
í sundur. Diddist mér auðvitað
ekki, að Samúel sleit með vilja og
ásetningi — sá enda sem rétt var,
að við höfðum ekki við meiri fisk
að gera, ef verja átti bátinn áföll-
um.
Þorsteini var farið að líða allilla,
og sagði hann ekki orð um línu-
tapið. Og nú var farið að hugsa
til heimferðar. Við Þorsteinn rer
um í skussarúmi, miðrúminu, en
Lefi og Samúel fram á og aftur
á tvíára. Myrkur var dottið á, og
stungu Lefi og Samúel upp á því
að lenda við Lambeyrarnar, því.að
þar var lending góð, svo að bjarg-
að yrði báti og fiski. Þorsteinn af-
tók það með öllu og kvað skömm
að komast ekki heim með þennan
góða afla og gera að honum nýj-
um.
Þorsteinn réð ferðinni og við
tókum barninginn heim á leið. Var
nú Þorsteinn orðinn viðmótsblið-
ur, og er hann sér kviku ríða að.
segir hann við mig:
— Rektu í hana árina.
Þegar kom að Landsenda, var
svo komið, að þrjár árar voru eft-
ir óbrotnar og ein þeirra lömuð.
Þorsteinn lagði þá til, að við lent
um þar og sendum mann á landi
eftir árum og mönnum að berja
inn í heimalendinguna. Ég var ung
ur og frískur og átti því að fara,
en Samúel að ýta frá, ef ég gæti
stokkið í land.
Þarna var stór-grýtisfjara. For-
mennirnir reru n ú upp, en við
Samúel húktum sinn á hvorum
borðstokki og rýndum út í myrkr
ið. Ekki hafði lengi verið róið, er
brot kom aftan uindir bátinn og
kastaði öllu upp i fjöru, báti og
mönnum með. Bátnum náðum við
lítið brotnum, en fisk sáum við
engan, enda svartamyrkur. Hellt-
um við nú úr stigvélunum og hóf-
um göngu heim.
Þorsteinn var orðinn svo dasa'ð-
ur, að við urðum að leiða hann
á milli okkar, og var slíks von
með sextugan mann, sem fyrir
löngu hafði lagt af svona slark.
Þegar heim kom, fengum við ónot
og skammir. Allir héldu, að við
hefðum róið undir Skálaberg, og
á þeirri leið hafði verið leitað.
Var helzt talið, að við hefðum
lent meðal þorskanna í sjónum.
Morguninn eftir fórum við að
hugsa um bát og fisk. Báturino
var á sínum stað, enda áttu-m við
ekki á öðru von, en aflinn, sem
við reittfim saman varð einn
stampur.
Lefi minntist oft á þennan róð-
ur og hló þá hátt.
Enginn þarf þó að draga þá á-
lyktun af þessari frásögn, að Þor-
steinn hafi viljað ota mönnum sín
um út í ófæru. En kappið var svo
rnikið, að stundum sást hann ekki
fyriir. Hann var allna mainna hrsedd
astur um sjómenn sína, ef veður
versnaði snögglega, og rak þá skút
uroar út til hjálpar og sendi mewn
með öllum sjó með árar, ef ein-
hverjum kynrni að hafa borizt á.
784
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ