Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Blaðsíða 12

Er skímarsáttmáliyin
marklaus gerningur
utan við lög og rétt?
Helgi Hóseasson er tæplega
meðalmaður á hæð, nokkuð þrek-
inn, hendurnar þykkar og vinnu-
legar. Ljóst alskeggið er ofurlítið
skotið hærum. Kunnugt fólk seg-
ir hann greiðvikinn og hjáipfús-
an, og einkum við þá, er lítils mega
sín í mannfélaginu. Hann er hægur
skjöl'um. Því aðeiinis vamtair o-furlít-
ið á það, að gaimaH og gróinm sið-
u-r á lamd-i hér — að svaira ekki
bréfum og fyrirspunmuim — hefu-r
taiisveirt bitnað á Helga.
— Seigðu okikur fyrst ofuriítið
uppruina þinn, Hefligi, og lífsferil.
— Já, þa@ giet óg gert. Ég er
trésm iðu-r að atvinnu, og hef starf-
að hér í Reykjavík óslitið siðan
1943. En óg fæddi-st í Breiðdal
austur. Foreldrar mínir voru
Hóseas Bjömisison, bóndi og tré-
smíðaimeistairi í Höskul dsstaðaseli,
og Jngibjörg Bersadóttir. Ég var
umigur, þegar ég fór fyrst að heim-
an. Tréstníðiina lærði ég fyrir aust-
am hjá föður mínuim, en fór í iðn-
stoólánn á Akureyri til þess að öðl-
ur á fuindinum, Oig ég stooraði á
hann að retoa þetta til baka, ef ég
færi með ramgar sakargiftir. Hann
hreyfði þó enigum mótmælum. Aft-
ur á móti sagði hann, að ég væri
gensneyddur kristiliegum kiærleika.
Og svo var mér vísað af kærieitos-
heimiliinu. Ég skrifaði urn þetta
bæblimg, sem var prentaður. Styr-
inn stóð um það, hvort skólaregl-
ur eru tifl að halda þær — eða til
þess eins að flagga með þeim.
— Manui gæti dottið í hug, að
þú hatfir þá þegar verið farinn að
láta taflisvert brydda á an-dúð þinmi
á trúairbrögðunum. Hvenær fór
þér að vera þyrndr í auga, að þú
skyl-dir vera stoírður?
— Ég ma-n það nú ekki glö-ggt.
Tvær línur í þ/oðskrána eða tvo
lögregluþjóna við kirkjudyrnar?
„Ég hef árum saman reynt að fara iagaleiðir”, segir Helgi Hóseasson
í fasi og hægur í tali, dæsir dálítið
öðru hverju og tekur lítt undir,
þótt uppi sé höfð gamansemi, að
minnsta kosti ef gamanmálit, jaðra
við þrjátiu ára stríð hans. Kannski
er ekki heldur kurteisi nema í löku
meðallagi að slá á þá strengi við
mann, er staðið hefur í jafnströngu
og Helgi.
Hann hefur meðfe-rðis stóra,
svairta leðu-rtösku, sem sýnifl-e-ga eir
ekiki tóm. í h-enni eru skjöflim, sem
að honum hafa hrúgazt á umda-n-
förn-um á-rum — bréf, gernrn-ga-r
og dómair. Eiiginlega ætti hún að
vepa aflVe-g úttroðin þe-sis kon-ar
a-st fulllgld réttindi. Iðniskólanám-
irn-u varð ég þó að 1-jú-ka í Reykja-
vik, því að ég vair reki-n-n ú-r skól-
a-num á Akureyri.
— Vanstu óreglusamur? Eð-a
hvað k-om til?
— N-ei, tl óre-gflu hef ég ekki
hm-eiigzt — það má ég segja. Sak-
ar-efni voru þau, að ég hóf
máls á þvi á Sk-ól-afundi, að sumir
kenm-a-rainnia hflýddu etoki skóla-
neglium og reyktu inm-an húsis, þ-ar
sem það van bammað. Ég f-ann einn-
tg að þvi, að tveiir kennarar höfðu
komið í keinnislu-stund undi.r áfe-nig-
isáhirifum. Skól-aistjórinn van sjáflf-
En -mér er í -minni, þeigair ég ræd-di
þetta miá-1 fyrst við eimin af kenmi-
mönnum kirkjunn-air. Það hefur líik
lega verið á-rið 1940 eða litfliu síðac,
og m.aðurinn var Pétu-r pre-stux
Tyrf-imgur, semi þá var á Djúp-a-vogi.
É-g var honum s-amfeirða, o-g við
töluðuim um þe-tta aflfla leið f-rá
Breiðda-lisá-rós-i út að S-næhvaimmii.
— Hvernig b-rást séra Pétur við?
— Pé-tur prestur Tyrfingur var
mikið ljúfmenmi, og það hvarfl-
aði eiklk-i að honnm að vís-a mér til
amdisko'tans, þó að ég b-æri þe-tta í
máfl við hann. É-g bað hamrn raun-
ar hvorki u.m að ógiflida Skirnairsátt-
372
TÍIHINN - SIJNNUDAGSBLAÐ