Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Blaðsíða 19

feoju og setítist fyrir fraimain hann,
svo hanin toomnsit étóki fram úr.
„Hvair vairstu, gaimli?" spurði
sfeipstjórinm.
„Ég var ví<5ia,“ saigði ég, „meðai
annams í !feirlfcju.“
„Nú, Gúdmúnd gamii, féfckstu
mofekra gentu?“
„Já,“ sagði ég, „meira að segja
fylgdu tvær mér niðuir aö slkipi.“
„Því fcoanistu efclki með þær, tíltt
dúmma ásim?“ spuirði bamm.
„Ég befði vel getað það,“ sagði
ég. „Önmur spurði mig meira að
seigja, hvort fcapteimmimm vœri
fcvæmituir, og ég sagði mei — hamm
væri bara forrífeuir, em tímdi efefci
aið eiga fcomu.“
Piiltamir öskruðu 'af hliáltri, og
sfcipstjórimm hió með þeim.
„Þú ert efcki svo dúmmur, Gúd-
múnd gamfli.“
„Nei,“ sagði ég. „Ég var búimm
að lofa að útvega þér pirestsdóttur
á ísliamdi, em þú vildir hama bara
eklki — þér þótti hún dýr.“
„Bg vair aldnei búdmm að segja,
að ég vldi bana ekfei,“ sagði hanrn.
Og mú var emm hlegið. Stóri mað
uriim, sem bjargaði mér undan
högginu, sagði nú:
„Heyrðu, sváguir. Láttu mér þem
am strák eftir, mér iízt vel á
bamm.“
Em nú reiddist Skipstjórimm og
saigði:
„Ætiairðiu mú að fara að ráða
uudan mér manmistoapiinn?“
Svo stóð hamn upp og fór að
taga ermiamar á peyisunmi simmi
betur upp á hanidegigiua. „Kom
an,“ sagði hann, tlbúinn í stags-
mál við miág simm.
Ég viMi koma í vieg fyrir ófrið
út af mér, svo að ég sagði:
„Ég fer efcfci frá miinaim skip-
stjóra fyrr en við komum heim
í Færeyjar aftur. Hanm hef-ir ver-
ið mér -góður, og óg svífc hamm
ekfei.“
Skipstjórinm lieit hróðugur á
mág sinm, sean vitamlliega stóð á
sama uim þessi -málaiok, þvi að
hamin hafði aðeius verið að gera
að garnmi sí-nu.
Ég háttaði mig svo og sofnaði
strax, og efckert veit ég, hve gleð-
Skapurin-n st-óð ienigi oftir það.
Þarna stóðum við við í sex vilk-
uir. Skipið var tetoið í þurrfcvi, móil-
að o-g efltirlitið, og það var aldirei
mikið hjá ofckur að gera þeunan
tíma. Ég féklk að skreppa í famd,
þegar ég vMi, og mér þótti gam-
an að horfa á -götulíifið og fara á
bíó. Oft ifeom ég í búðairholu, rótt
ofan við höfnima, þar ®em var seld
ur steitotuii' fiisfcur og feartöflur. Ég
féfck mét oft sfcammt af þessu, því
að fæðið um borð var ósköp lé-
tegt og fábrotið. Svona staðir voru
als staðar, þar sem rnaður fcom í
Emigfamdi á þeim árum, og hétu
eirnu n-afmi fi®h amd chip. Einu
simmi var ég á leið -niður eftir og
feeypti mér sfcaimmt af þessu. Þá
sá ég í sbuigga við búðina lítimm
dremig, sam horfði á mig soltmum
vomaraugum. Méir datt í hug, að
hamm væri ef til vil svamgur, og
ég gaf hiomum heimimginm af því,
er óg bafði fceypt. Bn þegar mér
varð Mtið lemigra imm í sfcuiggamm
hjá búðimmi, kom ég auga á anm-
am Mtimn snáða, -sem sýndist svip-
að ástatt um og himm. Ég gaf hon-
um það, sem eftir var, og fór aillis-
laus um borð.
EMivers staðar hef ég séð því
haldið fram á pnenti, að Grimsby
væni éhre-imasti bær á Emiglamdi.
Emigar sönmmr veit ég á þessu, en
víst er um það, aö á þessum tím-
um var hafin-arlhverfi bæjarins frek
-ar sóðategt, og var það raumar
ekki óeðliiegt, þar sem fiskslor og
kolasall'i hliandaðist þam-a saman
og einatt var stanzlaus eriM með
þessar vörur. Fisfcimum var skip-
að upp á hestvöignum, og hver
eimasti togari var tooiakyntur. Ég
kom miotokirum simmum á fisfcsölu-
torgið og iiorfði á uppboð á fisk-
imum. Mór þótti það eimfcemmiiegt
uppboð. Það fór þammig fraim, að
selj'and-inm bauð eitthvert magn af
fiski fyrir áfcyeðma upphæð. Byði
enginm, l'æklkaði banm tilíboðið, þar
til einlhver svaraði. Þá gat sá sami
fengið svo mifeið af þe-irri tegumd
fisfcs, sem ifiram var boðið, fyrir
það verð, er harnrn hafði mefmt.
Það var eitt sinm á liaugardegi,
er við vorum að emda við að borða
hádegisma-t, að skipstjórinn se'gii-
Við mi'g:
„Vffltu efctoi fcoma með mér til
syistur miinmar, sem býr hér í bæn
um, og bera fyrir mig dálítimm
poka meö óhr-eimum fötum, sem
hún ætllair að þvo og bæta fyrir
mig?“
Jú, óg taldi ekkert þvi til fyr-
ir-stöðu, þó þá væri að vísu f-rí-
dagur frá hádegi. Við héldum svo
af stað upp í bæinn. Ham-n vildi
fá að gamga á undam mér og lát'a
mig vera á eftir. Réitonaði é'g hom-
um það til fordiidar, að hamm
vildi e'fck-i -ganga samhMða mér, og
mun það hafa rétt verið. E'klki var
þó sfcrautM'æðum fyrir að fara hjá
honum frefca-r em mér.
Við 'gemiguim lamigam veg með-
fram óemdamitegum húsaiem-gjum
því að þanmig voru ftest hús byggð
í þessum bæ: Samfastar raðir
tveggja hæðta byggim-ga. Loks kom-
umist við þó á teiðaremda, og
hrimgdi skipstjóri dyrabjöllu.
Kon-a kom tffl dyra, lág vexti, á að
gizfc-a 30—35 ára, dötókhærð og
svipfaleg. H-efflsuðust þau með
kærileiltoum, em efeki bafði karílinn
fyrir að kynma mig. Ég gerði það
þá sj-álfur — sagði, að ég væri ut-
an a-f íslandi og háseti hjá bróð-
ur henmar. Síðam bauð hún okfeur
inm að gamga, og femgum við kaffi
og móg 'aif heiimaíbökuöum kökum.
Þau systki-nim ræddu sarnam um
fólfc og viðburði í Færeyjum, og
skffl-di óg minmst af því. Þó vé'k
toomiam oft máli símu tffl mím, semmi-
iega af kur-teisisásrtæðum, en ég
gat litdu svarað.
Að löki'nmi kaffidrytókju og
kökuáti, segir skipstjóri við mig:
„Jæja, Gúdmúmd, nú getur þú
f-arið, em ég ætTa að biðja þig að,
halda á poka. atf pótötum, sem ég
á geymdan hér hjá systur minmi‘
Mig rak í rogastamz: Ætlaði n-u
elklki karifjiandinm að fara að láta
mig bera kartöfiupoka, sennilega
hundrað pumd, -affla þessa leið nið-
ur að skipi, bara tffl að spara sé
nofclkra amra í flutningsgjald. Mé
var næst skapi að -nieita þessu, er
geiiði það þó efek-i. Sjálfsagt hef ég
verið vandræðai'egur á svipimm, þvi
nú bom komam mér a'uðsjáan'l-ega
tffl hjáipar.
„Þvi er nú ver, bróði-r,“ sagði
hún, „að Jesper tók lykilimm að
geymisliummi með sér í ógáti í morg-
um, svo óg get efcki náð þöfeamum“
„Pína doyð,“ sagði karlinm.
„Hvað var hamm að gera með lyk
fflimm?"
Hún svaraði: „Hanm þurfti að n-i
í eitthvað þar í momgun, og hefui
svo stungið lyMimum í vasamm í ó-
gáti“. Og nú brosti hún tffl miírn,
blessuð bomam, og óg sá, að húm
hafði eltokeirt á rnóti því, að ég
sfcffldi, hverniig í ölu iá. Em fcari-
inm varð að láta sér sögusö-gm
hemm'ar nægja. Svo kvaddi ég btess
aða toonuma og þafekaöi henni fyr-
ir fcaffið, en hún Mt svo sfcríti-
lega á mig, að ég fór að Mæja,
og þá Mó hún líka. Karlimm, sem
var spébræddur (það vissi ég) hef-
ur sjálfsagt h-aldið, að við værum
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
379