Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Blaðsíða 22

M,ér varð ,>41filla við, svo ég
segi:
,,Ég sfcóð í þeirri meininigu, að
þ'á þyrftir að fiá maiitn. Þess vegna
kom ég að taía við þig, og ég hef
gengið að þeim skMyrðuim, er þú
settir sjálfur. En mór gerir ekk-
ert til, þó að ég bíði í þrjá daga.
Eftiir þamn tíma ræð ég mig ann-
ars sta'ðar, ef óg á þesis kost“.
Ég var í hálfslæmu skapi á leið-
iumi inn eftir, og sagði ég Jóni, að
ég væri ekki fcomimn hingað tffl að
„moka skít fyrir ekki neitt“ og
láta Færeyinga vega mig og mefca
eims og skynilausa skepnu. Báðir
tölduim við Jón þó, að ég væri
kiominn þarna á fasfc í bili. En Val-
gerður kiona Jóns sagði:
„Ég vfflidi óska, að ekkert yrði úr
þessari ráðningu, því að sértu eins
og mér sýnist, þá verður þú aldrei
Héian
og þaðan
Veltuna fyrirleit hann.
Benedikt Gröndai gaf um stutt-
an tíma út 1 Kaupmannahöfn tíma-
rit, sem hét Gefn t eitt heftið
skrifaði hann grein um þá ó
mennsku Islendinga að eíga hvorki
kaupskip né verzluna’-fyrirtæki og
verða þess vegna að lúta þeim
kostum, sem útlendingar settu
þeim. Einmitt um þessar mundir
var stofnað hér verzlunarfélag,
sem nefndist Veltm — Veltusund
i Reykjavik dregur nafn af þvi.
Fregnir af þessari nvhreytni bár-
ust Benedíkt, er g”einin var full-
samiin eða lafnvel komin í próf-
örk.
Nú þótti honum ijótur grikkur,
ef sköruleg grein átt’ að verða ó-
nýt í höndunum á honum vegna
þessa verzhmarbrðits Varð þvi
ráð hans að hnýta aftan við rit-
gerð sína svofelldum orðum:
„Að sönnu uef ég frétt, að ný-
lega sé stofnað í Kevkjavík venJ
unarfélag, nefnt Veltan, en ég fyr
irlít það“ I
mosavaxinn hjá Jóharanesi kóngs-
bónda í Fróðbæ“.
Nú liðu tveir dagar. Á þriðja
degi kom ég inm í söluibúð Petei-s
Morfceinsens, og þar var troðfullt
af vemkaimönnum og lausiinigjuim,
sem hímidu þar við búðarboirðið
allan daginm og mösuðu um allt
mfflli himiins og jarðar. Búðarstöð-
ur voru sem sagt elklki aflagðar þar
í eyjum, þegar landfliegur voru.
Það vair alveg eins og var áður á
íslandi. Þarma höfðu kanlarnir líka
þau hlunnindi, serni ég hedd, að
þeir bafi aldrei orðið aðnjótaindi
hór á landi. Þeir mátfcu sem sé
fá sér srvo oft í pípuma sína seim
þeir vildu. Og það var elkki for-
smáð sýndist mér. Ekki var það
þó nein dýrindiisfcegiumd af tóbalki,
sem á borð'um var í búðumum,
heldur 'i'uddi, sem virtist varla
reykjandi. Petuim hét ömmur teg-
umdin og kostaði þá í smiásö'Iiu 50
aura punidið. Hin tegundin Blámað
ur og kostaöi sjötíu og fimim aura.
Mér datfct í hug moðsaMi, sem kast-
að var fyrir útiganigshiross.
Þarna hitti óg Jóhiammes kóngs-
bónda. Hann vék sér að mér. Ég
sá, að hanin hafði smalkík'að vín og
færði mig heldur frá homum. En
hann elti mig út.
„Snakkaðu við mig“, sagði hanm.
„Þefcta, sem við tölúðum um dag-
inn — það getur elkkert orðið úr
því.
/
„Nú“, segi ég, „fer hdimh mað-
uriinm til þín?“
„Ég veit það ekiki“, segir hamm.
„En þú ert svo fittur drongur, að
þér mymdi ekki fala þau verlk,
sem ég hef banda þér að vimma.
„Nú jæja“, segi óg „þetfca- e-ru
sömm störfin, serú ég hef gegnt til
þessa í foreldrahúsium, og ég beld
emigum hafi fundizt ég of fínm til
þess. En ég fæ senmilega nóg að
gera, svo mér gerir þefctia ekkert tál.
En því sagðirðu mér þetta etoki
strax, að þú vildir mig ekki?“
Hamn svaraði þessu ekki, o>g
skildi svo með okkur. Em síðar
frébti ég, að óg hefði fallið í álilti
hjá honum af tvenmum sökum;
Lausn 15.
krossgátu
Fyrst að koma sparikíllædd'Ua• $
rúmhelgum deigi. Og í öðru laigí
að greiða mér fyrir framian speg*
il. Það var afldeiltiis dæma'lauist m
hans áliiti.
Þanmig fóru þá skipfci okbar Jó-
hamnesar bóngsbónda. Em ég hieif
vísit elkki tapað miklu við, að þati
urðu elklki rneiri. Því miokkrmim dög-
um síðar róði hanm til sín lamda
rninin af Lainiganesi, miest-a þægðar-
pilfc og duigleigam, upp á sömu kjör
og óg áfcti að hafa. Sjiáilfuir sagði
pilfcurinm mér, hvem'ig efindirnair
urðu hjá kóngsbónidanmim. Pffltin-
uim var þrælað út aflla virlka daga
vikumnar við grj'ótrif og móburð
og eifct og aminiað. Hanm fóklk afldrei
tíma tffl að róa, og gelklk slypp-
ur og smauður frá að enduðupi
vistráðaitínma. Em nóg fékk hanm að
borða, og konam og kraikkarnir
voru honmim almðOieg. Em kariimn
mátti aldmei sjá hanrn veiMaus'am
— þá fianm harnn upp eittlhvað til
að arga hornuim í.
Ég sá oft Jóh'ainmes í Fróðabæ
eftir þefcta, og hamin vék allfcaf
feummuglega að mér. Eifct sinm bauð
hanm mér heim til sín, eftir áð óg
var feominin í utamílamdssiglimgar.
Og var mér ágætflega tekið, þeg-
ar óg kom. Þá var efldri dóttir
þeirra hjónia feomim á hefflisuhæli
— vaT með lumignaberfela — og
hin orðim veilk lítoa. Berlklliaveiikin
var sikæð í eyjunum á þeitm áruim
eins og hér á l'amdi.
Sögu minmá er lokið. Það er
ebbi hátt á bemmi risið, emda er
þetta aðeirns fátæfldeg frásögm af
Títilsigldum drerng, sem fór í geit-
arhús að leifca ullar.
» \
Y A v> K'
* a í! i A t\ V ö "ÍK Y>
i X Y a V\ n % *>
T Þ. R a v\ \
1 K «. <5. K S K
u i. tA u V. Y\ V 4 l
% U o R. b tA V. \ V A 5\ IA
R I V\ \ y ■K \ V\
Þ. ■5C \ > K V\ * X á u
■?; \ \A •f E. K u u K >
3 A \ 9t Þ K * rt 0
ai K i ■flT R VI
* í: U Þv X b t. 4 v\ S K V\ p,
V. tv v\ A u K A. l ts Ó 1A
K t\ T d \ K X K X
* R Á A % ♦. T K t.
V. \ •> 6 A 5. K * V. 4
»; 1 C> Yv a \ i rt
k G \A V. O' R X Cí \. \A
t VI K a v> 0’ Ö *rt. V* rt K u
382
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAB