Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Blaðsíða 15

hátöt með S'kráningu í þjóös'krána
ógilldinigu mína á stoírnairsáttmálan-
uim. En hér fór sem fyrr, a'ð sak-
airefmið var ekki ta'líð heyra imdir
lögsögu dóm'Stóla. MátLskostnaður-
inn var mér afbur á mióti dæmd-
ur úr ríkisisjóðd. — í þessuim mál-
um minum hlýddi hvorki ráðherra
né biskup sáttaikaiHi, og hvorugur
hirti um að hafa uppi nieinar varn-
ir fyrir dómistólunuim. Þeim hefur
kiannski fundizt það S'tórmamnleg-
ast.
— En snerir þú þér ekki ein-
hvein tíma til mannréttindadóm-
stóliS Samieinuðu þjóðanna?
— Jú-jú. Ég skaut móli mínu tii
hans, og skírskotáði meðal annars
til níundu greimar svokaMaðs Ev
rópusáttmála. Mál raitt kom þó
aidrei fyrir sjálfan dómstólinn,
heiduir fór það til nefndair, sem
rannsalkar kærur manna og ákveð-
ur, hvort þær skuli koma tid dóms.
Áiiit þeirra í nefndinni var, að
mannréttindi hefðu ekki verið brot
in á mér.
Svo má geta þesis, að ég hef
þrívegis skrifað ölluim þingmönn-
unum til þess að vekja at'hygli
þeirra á því, að l'ög eiru ekkj tai-
in taka tii máiis, sem varða trú-
frelsi og skoðanafrelsi í landinu.
Aðeins einn þeirra h'efur svarað
mór, og það var Bjarni Benediíkts-
son forsætisráðherra. Fyrir það
kann óg honum þakkir. Við hina
á ég ek'ki slíkt að meta. — Það
er anmars meira bölvað sáðferðið
að svara ekiki bréfum.
— Það hefur enin staðið styr
um þig þetta síðasta misseri?
— Já, þeir hafa verið að taka
mig fastan. Það er komimn lög-
regluvörður við kirkjudyr hér i
höfuðstaðnum á messudögum.
Þei-m finnst það líklega umfangs-
mimina og viðkunnanlegra en leyfa
mér að ráða þvi sjáifur, hvort ég
játa þessu eða hinu eða neita. Og
krota tvær linuir í þjóðskrána.
— Þú befur komizt í hljóðnema,
þegar útvairpismessur hafa staðið
yfiir?
— Já, í dómkirkjunni og Lamg-
hoiits'kirkju. í dómikiirikjunini rufcu
þrír á mig, þegair óg var búinn að
lesa ávarp milbt í Mjóðnemann og
þvæidu mér út i einhveirn kofa þar
ó bak við. Auðvitað áttu þessir
menn ekkert með að abbast upp
á mig — það var verk lögreglumm-
ar að taka miig, ef þess var tailim
þörf. En ég var etokert að fljúg-
ast á við þetta föllk og beið lög-
-i ■■■
í þessari kirkju, Dómkirkjunni i
Reykjavík, teiur Helgi Hóseasson
sig hafa ógilt skírnarsáttmála sinn
16. október 1966.
Hann skírskofar tii þess, a3 skírð-
um manni er heimilað aS skíra hvít
voðunga, er sérstakiega stendur á,
og stofna til þeirrar sáttmálagerSar,
er því, fylgir. Rökréft er, að sá
hinn sami hafi einnig vald til þess
að afturkalia skírnarsáttmála, þegar
nauðsyn ber tll, og jsess neytti
Helgi.
★
reglumnar góðifúslega. 1 Lamgholits-
toiirkju komist ég láka í Mjóðnem-
amin. En þa.r varð Árelus prestur
mér msjaMari. Harnn hætokaði róm-
itnn meira en mig grunaði, svo að
Mtið heyrðist til mín, þó að ég
hefði vitask'U'ld getað yfirgmæft
hann, ef ég hefði brýnt raustina.
Hamn bannaði líka þeim, sem \roru
reiðai'búnir með handaiflið, að
fljúga á miig. „Lofið roanminum að
ve'ra“, sagði hanm. „ Hanm geri'r
mér elkfcert miein, hanm vffl vera
prestur". — Þeir eiga til gaman-
S'emi, tolieirkairnir.
— Eftiæ þetta var lösreigluvörð-
urinn sefttuir við 'kiirkjudyrna'r.
— Já, og þá hef ég verið mieð
mótmæiaspjöid úti fyrir. Bæði við
H'aHgrímstoiirkju og Laugarines-
kiirkju. En það virðist vera jafn-
sakmæmt. Éig hef líka veirið hand-
tekinn, þó að ég gerði enga til-
rauin til þess að fara inn.
— Hefur þú verið settur í farnga-
klefa?
— Já-já. Ég bef verið settur í
kiefa niður frá, og einu sinni hef-
uir verið farið með mig inn í Síðu-
múla. Lengst bafa þeir haldið mér
í þrjá klutokutíma. Út af fyrir sig
bef ég svo sem ekkert upp á lög-
reigluna að klaga — þeir eru að
gera það, sem þeiim er saigt, manna-
greyim. É'g á etoki í nieinni deilu
við lögregliuina, og mér toemur ekki
tl hugar að veita henni viðnám.
Þó er eimm vairðstjórinn, sem virð-
ist þola mig ffla, til dæmis þegar
ég hief fett finigur út í, að svör mín

—«n— i ..r - ■
eru eikiki hókuð i yfirheyrsiu, er ég
hygg þó, að sé réttur fanga. Einu
sinni sagði hainin-. „Hann er vitlaus.
helvítis karlinn — farið með harnn
í klefann" Hvort það var læknimga
tilra'un eða refsing fvrir ódæðáð —
það veit ég ekki. En lögreglam yf-
irleitt — ég ber hana etoki nein-
urn sökuim.
— Þú hefur vel taroið skap, að
reyna aidrei að verja þig í ÖIu
þessu stímabratoi?
— Tamið skap? O-nei. Ég hæli
mér etokert af skapgerð mdnni —
hún er ekki svo góð, að vert sé
að lofa hana. Ég er bara frábitinm
áflogum og veif þar að auki, að
stimpingar myndu hvorki verða
mér né öðrum til neins góðs. Ég
læt ðkki giinma mig tii likamlegr-
ar miótspyrnu.
— Þú hefur aidrei verið hand-
járnaður?
— Þvi skyldu þeir handjárna
auðsveipan mann? Gera þeir það
niofckum tíma nema mótþróa sé
beitt?
— Áttu setotir yfir höfði þér?
— Sektir? Það hef ég ekkj hug-
mynd um. Emn eru þeir efclki farn-
ir að sekta móg. En það hefur
kannski verið látið í það sfcíma, að
þungur fangeiisiisdómiur gæti beðdð
mín, ef ég væri með ófrið i kiirfcj-
um. — Nú, það er elkfci þar fyrir:
Mér er vei ljóst, að það er hvim
leitt. En þess er að gæta, að þetta
eru örþrifaráð, þegar rítoiisvaidið
iréttir mér siít á spýtu í stað rétt-
lætiis. Ég hetf árum samam reynt að
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
375