Tíminn Sunnudagsblað - 04.05.1969, Blaðsíða 13

Það var fyrir svo til réttum
fimmtíu árum, að hjónum í
Höskuldsstaðaseli í Breiðdal —
trésmiðnum, sem þar bjó, og
konu hans — fæddist sonur, er
var til skírnar borinn skömmu
síðar og vatni ausinn af sóknar-
prestinum með þeim formála,
sem að landsvenju og kirkjusið-
um fylgja þeirii athöfn. Engan
grunaði, að þessi stund, er prest
urinn stóð með skírnarvatnið í
holum lófa sínum og mælti fram
formúlu sína, myndi draga ó-
venjulegan dilk á eftir sér.
Nú er hátt í þrjá áratugi síð-
an sá, sem þarna var skírður,
fór að bera sig upp undan
skírnarsáttmálanum. Hann hef-
ur árum saman gengið frá ein-
um embættismanninum til ann
ars, hann hefur hvað eftir ann-
að höfðað mál til þess að fá
honum hnekkt, hann hefur
skotið máli sínu til mannrétt-
indadómstóls Sameinuðu þjóð-
anna, hann hefur sjálfur lýst
yfir ógildingu sáttmálans í dóm-
kirkju landsins og hann hefur
gert árangurslausar tilraunir til
þess að fá þeirrar ógildingar
getið við nafn sitt í þjóðskránni.
Hvarvetna hafa verið lokuð
sund. Upp á síðkastið hefur
hann sætt færi að vekja athygli
á máli sínu með því að komast
að hljóðnemum við útvarps-
messur í kirkjum bæjarins. Þeg-
ar lögregluþjónar voru settir á
vörð við kirkjudyrnar til þess
að varna honum inngöngu, tók
hann sér stöðu úti með ein-
hvers konar mótmælaspjöld Því
var svarað með handtökum.
Hver er hann, þessi maður?
Flestir munu vita, að hann heit-
Trésmiðssonurinn frá Höskuldsstaðaseli.
ir Ifelgi Hóseasson og er and-
vígur trúarbrögðunum. Fæstir
munu vita öllu meira. Rlöðin
hafa haft mál hans og baráttu-
aðferðir í flimtingum, vafalaust
af því, að allt er þetta óvenju-
legt. Allir aðrir, er gengið hafa
af þeirri trú, sem þeir voru
vígðir í skírninni, láta sig skírn-
arheitið engu varða. Enginn kipp
ir sér upp við það. Þessi maður
telur skírnarsáttmálann fullkom
ið alvörumál, þótt hann vilji
ekki við hann una, og þá reka
allir upp stór augu og undrast
mikillega. Þarf vitnanna við:
Ifann hugsar öðru vísi en aðrir
menn!
málamm né spunðd hamrn ráða, hvern
ig ætti a® fara að því. En óg sagði
hiomum, að mér þættd þunmur þrett-
ándi að vena yfirlýstur játandi
þeinra himnafeðga. Sigurjóm í Snæ-
hvaimimi sitóð úti á hlaði, þegar við
bomum þamgað, en svo stóð á fyrir
mér, að ég gat e'kiki komáð þar inm
með Pétri pre-sti, því að ég var á
hraðri ferð. Þá vild-i Pétur gamga
með mér á leið, sem hanm o-g
gerði, og að skilmaði sagði hamm
við mig, að þetta mál yrðum við
að ræða betur seinma í góðu tómi
Em það tóm gafst aldirei. Ég flutt-
ist alfarimm tiil Reykjavikur eikki
mdkiu sdðar, og Pét-ur Tyrfingur
be-ið bana með sorgleg-um hætti
eims og mörgum er mi-n-nisstætt.
— Hvemær fórstu þá að gera
gamigskör að því að fá skírnarsátt-
miáttamin óg'idtam?
— Það var ekiki fyrr em löngu
se-inmia. Ég nafði fitjað upp á þes-su
við ým-sa, Jaikob p-rest og Árettíus
p-r-eist, og þeir t-óku rrér ekki ó-
Ijúfmamm-lega — já, það m-á s-egja
það. E-n þei-r han-ðnieituð-u, að urnnt
væri að ónýta skírnarsáttmála. É-g
impraðd líka á þessu við bróður
minm, sem er prestur, og hamm
sagði e-inis og hi-nir, að þau ef-ni
væru ekki í, að þe-tta væri hægt.
Tiíl skarar lét ég sk-ríða í ágúst-
má-n-uðj 1962. Þá skrifaðj ég
bi-skupi landisinis tvö bréf, tjáðd
honu-m þa-nm ásetndmg mdmrn að aft-
urkaltta skírnairh-eit það, sem gert
va-r fyrir mína hönd í bernsku o-g
ég va-r látinm staðfesik við fenm-
ingu, og leitaðd futtttti-ngis han-s til
þess að a-fmá s-kí rn-a rsátti'/i-átt sinm.
T Í M I N N — SUNNUDAGSBI.AÖ
373