Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Page 17

liítka séð og samnipeynt, hvað íslenak-
aui; er íjölhæí'. Menn mumiu ekki
gietta leikið sér að slíiku á hvaða
tumigumiálii sem ©r.
— Vaa- efcki leitað eítiir því,
hvað þú kyinnir fyniir þér?
— Sei-sei, jú. Við skáldskap var
ég nú ekfci hilut‘gemiguir, en éig
reymdi að spjara mig í orðræðuan.
í>að var fljótt fairið að þreifa á
mór á Grænavatni, hvernig ég
fcæmd fynir mdg oirði. Þeir voru
H'ú svolieiðis, Þingeyingar, ef ein-
hver kom aðvííamdi úir öðru hér-
aðli. Og oft var farið í mammjöín-
pB. UntHr eleu varð ég að liggja,
án þess að konna við nofckirum
vörmum. Bemsi á Grænavatmi,
Ceikinaimikill sögnma'ður, rak það
eánu sinni í mig, að Sirnon knút-
uir og Ánni beiskur hefðu verið
Hreppaniemn. Ég fcunni eingar rök-
fHœkjur til þess að sverja þá
skratta aif okfcuir.
— En gaztu ©kki laigt á þá bragð
í staðimn?
— Jú. í ammað skipti gat ég aft-
ur á rnóti gent þá orðlausa, er að
mér sóttiu. Þá vorurn við að taila
uni sfeáld. Éig var beðimn að leggja
einhvern Ámnesimg á rnóti Jóhanni
Siguirijón'ssyni og FjaOila-Eyvindi
hains. Þá fcom strá'fcurimn upp í
mér: HéOit, að það væri efcki mik-
il gaiMmr. Gegin Jóhammi sfcá'kaði
ég emgum öðruim ein Fjala-Ey-
viindi sjálifum, því að alllr mættu
sjiá, að meira afrek væri að lifa
tut'tugu ár hundeltbur í útleigð á
fjölluim, en sitja tiuttugu ár í
stofuhita úti í Kaupmamnalhöfn við
að 'sfci-ifa urn þá í'aun. Maðrnr varð
að grípa til ósvífmimnar stundum,
þegar í harðbafcfcann sló.
— Þeir hafia fcunnað vel að meta
Bitbt fóifc og si'tt byggðarlag?
— Já, og ég Ika. Þeir voru
fyrst og fremist lausir vdð mimmi-
máttarlkiennd. M hemni höfðu þeir
firelsað sig ni'eð því að tafcast á við
ýim.is veifcefnd og leysa þau á við-
umarndi hátt. Þeir reyndu fcrafta
sína og fundu þá í köggluini sér.
Og voru ekfci með hræsni og puk-
ur og uppgei'ð. Mifciið an'svíti var
íjiún til dæ’miis góð se'tmimgám, senx
höfð var ef'tir Jómi hieitnunx Sig-
ur.ssymi á Gautlöndum — og há-
himgeysk: „Ef ég væri efcfci Jón á
Gau'tlöndum, vildi ég vera Tomfi
á KHeÉfutm“. En Torfi var einn stór-
gerðaiiiegasti og djanffærastd at-
kvæðahóndinn veistan lands. Þeirn,
sem ektoi þekfcja til, kanm að virð-
ast þetta óhæfiilleg drýldmj. En það
er bezt af öMu við söguna, að Jón
á Gautilöndunx stóð undir þessu.
Hann var sá maður, að þess var eng
in von, að hann vildi vera annar
en hanin sjállfur, en yrði þó svo
a'ð vera, gat lxainn helzt sætt ság
við að vera Torfi á Kleifum.
— Voru ekkj kvenfcostir góðir
ixyrðra?
— Án etfa. Nóg af greindnx og
dugmiikiiuni sbúfUkum.
— Og fríðum og fal'lega vöxn-
unx?
— Ég hetf ekfci heyrt maignaðri
lýsingu á kvemlegri fegurð en þá,
sem firænda mdmunx, homum séra
Árma, hraut af vörum, þegar tal-
ið barst að glæsilegri stúlfcu: „Hún
er eimhver faiMegasta stúlfcan, sem
ég hef séð — Ifclega alifallegasta
stúlifcam í veröidimini. Hún er bók-
staflega vamsköpuð af fegux'ð“. —
Jú, þær voru fallegar suimar fyrir
norðam, en efcki svo óniátMrlega,
að það væri van®fcöpun — guði sé
lk>f.
— Þú hefur kanmski kveðizt á
við einilx verj a?
— Þáð nxá vel vera. Oi’ðsims list
var í miiklulm metum, jafnt meðai
karla og fcivenma. Hvað er lífca ger-
senii, ef efcfci snljöll setmámg og hag-
teg stafca? Alt slífct barst ímanná
á miOá. Orðkymgi Guðmundar á
Ssarndi var þjóðfræg orðin fyrir
lönigu, og Iiún fæddi oft atf sér
nxargt hnyttið. Hann hafði lemgi
tíðkað a® flýtja fyirárliestra, og þar
var nú mergur 1 nnáli. Stundum
var hann beðimn að koma í aðrar
sýsluir og tala yfir hauisainiótunum
á fólikii, og það ©erðu Afcureyrimg-
ar stumduni, þótt þeir hefðu Matt-
hías Jociiumisson sín á meðai. En
hann vair óspar á oúð sín, hæði í
stuölumx og mæltu aixáli og orð-
imn aiduirhmigiinn, og það þótti ný-
nænni, senx hressti upp á bragð-
laukana, að fá sfcáiddð á Sandi í
i'æðustólinn sdöfcu sinnunx. Ein-
hvern tíinia var, að Matthías frétti,
að Guðmundur værj konxinn tdi
Afcureyrar til ræðuifll'utnángs á
miammtfumdi. Þá orti karl í háltfkær-
imgi:
Gvendur á Sandi síimalandi
á sínum gandi lemtur er.
Það er vandi á voru lamdi
við þann fjanda að jafna sér.
Hamm fór þó og hlýddi máM
Sandshómda og bætti við arnnam
viisu, ©r úti var lestuirimn:
JON ÞORSTEINSSON:
„Fá mér bllndum fimmtán Ðam".
Fellur Dóná freyðandi
ú,r Friðjómssomar stálkjafti,
hellist ofan í heOvíti.
— Hann er komunigsgersenxd.
Pá'l Árdal var þá Mfca á Akur-
eyi'i. Hann jók við þennan fcveð-
sbap v-ísu um viðbrögð skrattans,
þegar Dóná kom ofam í eldinn hjá
honrnnx:
Upp þá stökfcur and-skoti
út úr mötok og bölvaði.
Hrópaði r öifckursh öf ðimgi:
Hver er að slöfcfcva á týrunmi?
— Gerðu efcki Nýjar kvöldvöfc-
ur, senx þeiir gáfu út á Atoui’eyi'i,
talsvert að því að ýta undiir ví-sna-
gerð?
— Jú. Þa-r v-ar oft vísn-afcepp-ni,
og ven'ðl-aumuan heitið. Heimsstyrj-
Ö-ld-inni fyr-ri var s-vo til nýlókið,
þegar ég var fýrir norðan, og þá
voru til dæmds o-ft ráfjaðar upp
bráðsmjalllar styrja-Marvísur, sean
u-rðu tii veigna vísmakeppni, sem
Nýj-ar tovöldvökur eíndu tii. Þess-
ar vísu-r áttu að v-era þrjár, en
Maitbhías gaanll ortd heila rinxu.
Sein-asta vísan í bra'gn-um var
svona.
Hvað skal yifc-ja um hreina trú?
Hvað er kirkjan orðim nú?
Hrunið virki, hrotin brú,
bi',áðunx tyrfcneskt þrotatoú.
Þett% var nofckuð h-arður dórn-
ur af nxummi gamals prests.
G-uðúwndui' Friðjómssom orti
TÍMINN- SUNNUDAGSBLAÐ
401