Tíminn Sunnudagsblað - 11.05.1969, Qupperneq 21

arnir, þessir fuMorðnu, kommir út
tia vinmu. Afspyirnuirok var af suð-
veStri. Ég hitaði morgumlkaffið og
hef sjálfsagt drukikið það í þeirri
góðu trú, að aht væri í lagi. Þó
datt mér ailfljt í einu í hug að
sfkygignast út og athuga þvottahjaU
inm. Þegar ég gat opnað útidyra-
hurðina, ætlaði veðrið a'ð rífa hama
úr höndum mér, em ég hélt dauða-
haldi í harna. En hvar var þvotta-
hjalluTinm? Ekkert sást eftir af
honum, hanm var gersamlega horf-
inm með ödu, sem í var. Úrhellis-
rignáing var með roikimu, og læk-
urinm beljaði þarna af mMum
móði.
Mér fiammist endilega, að ég þyrftá
að ná í einhverja hjálp, ef hægt
væri að bjarga einhverju af þvott-
inuim, sem ég þóttist strax vita,
að strandað hefði í lækmum. Ég
þóttist vita, að piltarnir myndu
báðir vera í fjósinu, em það var
mjög skammt fyrir sumnam bæ-
inm. Em átti ég að l'eggja í það að
fara út í þetta veður?
Mér faninst ég verða að gera
það- Ég iobaði bæjarhuirðinmi vand
Jega og Tagði af stað.
Aldrei á ævi minni hef óg kom-
ið út í annað eins hvassveður. Þeg-
ar ég var komin á að gizka hálfa
leið, gat ég als ekki gengið —
stormurinn beinlínis feykti mér
um koll, svo að ég varð að hálif-
skríða það, serni eftir var leiðar-
innar.
Loksins kornist ég fyrir fjóshorn
ið og ætlaði að flýta mér inn 1
fjósið, en það gekk nú ek’ki vel.
Innam við hurðina höfðu piltarnir
skorðað spýtu, svo að hurðin fýki
ekki upp.
Ég tók að Jemja á hurðina eins
og miest ég mátti, en danskurinn,
eem gat haft til að vera söng-
giaðiur, söng nú alit hvað hann
rnátti, „diet var en lördags aften“,
evo að barsmíðar mínar og köll
drukknuðu í því.
LMega hefur sá daniski verið
að reyna að yfirgnæfa hávaðann
í veðrinu með söngnum, ef til vill
hefur hugurinn þernnan storma-
eania morgun hér úti á ísUamdi
ieitt banm á vit hlýrra sólríkra
daga úti við Eyrarsund? En það
veit óg nú ekki, en ég þráði að
komast inm í fjósið, áður en vind-
ur-inn gerði alveg út af við mig.
Og loksims opnaðist f'jóshurðin..
Sagði ég nú mím'ar farir ekki slétt-
ar og bað þá hjálpar, ef eittþvað
væri hægt að gera.
Semmilega hefur eáitthvað dregið
úr veðrimu, því eiginliega man ég
nú eklkd eftir ofsaroki eftir þetta.
Það kom á dagimm, er að var
gáð, að hjalurinn hafði steypzt í
lækinm og var þar að mestu leyti
heilH, sumt af þvottinum fylgdi
honum, en mikið af honum hafði
losnað og borizt með straumnuim
nið'ur bæjargliið og út á mýrina
norðan við bæirnn. Nú var reynt að
safma því saman, er fanmst, og var
það sett í tvo þvottstampa, er ég
átti, til að láta þar renma af því
mestu óhreimindin. Ern í sanmteika
sagt, þá mátti heita, að ailur þvott-
urimn væri litaðuir rauður, svo var
leirinn miki'll í homum. Þetta var
kuldafegt og fremur leiðimlegt
starf. En hvað um það — það varð
að gerast, og mam ég, að yngeta
dóttir mín, tólf eða þrettám ára,
aðstoðaði mig eftdr því sem hún
gat. Hin eldri börnin voru í skóla
hér í Reykjavik og á Akureyri,
mema elzta dóttir mín, sem var
Jasin.
Þegar vi® höfðuim skoiað mestu
óhreiinimdin af þvottinum, bárum
við harnn adarn inm í þvottahús, og
í amimað simm þurfti óg að kveikja
undir þvottapottimum og sjóða
þvottimn. Þá var ekki rafmagn þar
um slóðir.
Þetta tókst ailt, em ilia gekk að
fá hamn bragðlegam aftur. Eitthvað
mun hafa fllæbt af homum, og
aldrei fundizt, em það var ekki til-
fiminanlegur skaði. Em hvar átti ég
nú að þurrka hamm, nú var hjall-
urimm f arimm?
Þegar meyðin er stærst, er hjálp-
im mæst. Góðkunmingi okkar úr ná-
grennimu bauð okkur að koma
hjalimum aftur upp. Var það þaikk
samilega þegið. Maður þessi var
mjög hagur, eiginlega sama hvað
hanm lagði hönd að, og eimhve'rm
vegimn famrnst mér, að nú væri
hjallurimm svo vel festur, að emig-
imm þyrftd að hafa neimar áhyggj-
ur af honum framar. Eiginlega var
traust mitt alveg Mlllkiomið.
Ga.nili maðurinm, sem a'lltaf hafði
verið mjög þumgt haldinm, andað-
ist skömmiu eftir þenmam atburð.
Eimhvern veginm finmst mamni
diauðimn válegur gestur, jafnvel
þó um þjáð gamaJmenmi sé að
rœða, og víst var um það, að í
skammdegi og Mviðri uppi i sveit
verður þetta alllt emm ömurlegra.
Ég man, að ég semdi mamrni mím-
um sfceyti um amdlát föður hams,
og hvont jarðarförim ætti ekki að
bíða þamgað til hanm kæmi heim.
Og svar harns kom strax upp á, að
hanm vildi að beðið yrði, umz hanm
kæmi, sem gæti orðið eftir 2—3
viikur.
Þegar kistulagt var, voru nokkr-
ir vimár okkar viðstaddir. Spurðd
þá eimm þeirra mig aö því, hvar
hægt væri að geyraa kistuna þar
Eiríksjökull sfendur vörS um byggSir Borgarfjarðar.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
405