Tíminn Sunnudagsblað - 06.07.1969, Síða 13

Jón Indriðason hefur haft
nánust kynni af sjónum og
skónum um dagana. Af þessu
tvennu haffri hann viðurværi
sitt og sinna, er voru mun
fleiri eu gengur og gerist. Fram-
an af ævi reri hann þá árstíma,
er mest var aflavon, eignaðist
sjálfur árahát, er hann var for-
maður á, og seinna trillu.
En þegar af sjónum kom,
settist hann við leistann og
smíðaði skó í fullri merkingu
þess orðs lengi framan af.
Segja svo kunnugir, að oft hafi
verið Ijós á vetiarkvöldum
lengi fram eftir í skúrnum, þar
sem Jón Indriðason hafði verk-
stæði sitt. Hvort tveggja var, að
hann varð að vinna vel og mikið,
svo að fjölskyldan hefði nægj-
anlegt fyrir sig að leggja, og
svo hitt, að hann var ekki mað-
ur af því tagi, að hann lofaði
upp í ermina sína. Hefði hann
lofað einhverju á tilteknum
tíma, þá mátti ganga að því
vísu, að það efndist vel. En
stundum þurfti að auka við
vinnudaginn, til þess að svo
mætti verða.
Jón Indriðason dró ekki sam-
an neinn auð, þótt ósérhlífinn
væri og þrautseigur við vinnu.
Hvorki sjór né skór opnuðu
honum gullkistu. En hann var
bjargálna maður alla ævi og
virtur vel sökum margra mann-
kosta. Enn er hann hinn kempu-
legasti og sinnir liandverki sínu
af elju og áhuga, hálf-níræður.

því á keðju, sem lá úr reiðan-
um og niður, em keðjain sveiflliaðisit
þó s>vo til, að ég missti fóttalkið og
talkið með annarri hendimni. Ég
hékik bara á amimamri hemdimmi og
IhtefðS óg misst takið, befðá ég farið
í isijóimin.
Áráð 1901 fór ég svo í sikósmíða-
miám til Magnúsair Jóhammssonar,
stoásimáðs á Patreksfiirði. Þá var
miáimið einumgis sitmmidað að vetri —
þrjó vetur — oig maður varð
að boriga tólif krómur á mónuði með
sér. Á sumrin reymdi maður svo að
miá samarn upp í námskostmaðimm,
og þá var fátt uim anrnað að ræða
em að faira á sjóiimm.
— Þú heíur þumft að sjá fyrir
þói’ sjáiifur — það ihefur e'kki ver-
álð um nieina hjálp að he'imiam að
rœða?
— Maður varð að framifleyta sér
sjáiifur. Meðam ég var að læra, var
ég eimin vetur í fæði hjá færeysk-
uim mamni, PáM Chiristiamisem, og
hamin var alltaif að biðja mig um
að róa með sér úr Setárdal í Arn-
arfirði — þar býr Hanmibal nú —,
og lét ég tii leiða'st, því að yfir-
leiitit haifði f'iskazt vefl þar. PállT var
í sjóbúð ósamt öðrum mammi, sem
Gestuir hét, og þeir voru báðir mitol
ar selaistoiyttur, en í Kópavík, sem er
yzt í Armarlirði, var mitoið af sel.
Eirnm diagiinn fóru þeáir samam út í
Kópavíto til veiða. Við himir, sem
efltir voru, fórum siðam út tád þesis
að draga linuma. Þegar við vorum
rótt að enda við að draga anmað
lieguilóði'ð, ra-u'k hamm upp á norð-
am, en í ðrniarfirði er mitoið brim
og oít ófliendamidi í niorðanátt.
Nú hafði eniginm verið skipaður
formaður og ég var inmam við tvi-
tugt, em mér fammst eims og hvíslað
væri að mér: „Farðu aftur fyrir
og iátitu fyrir“. Ég hiýddi þessu og
settist við stýrið. Við siglduim síð-
am upp undiir lendimguina í Seflár-
dal, em þar var þá komið fomáttu-
brim. Ég sá að í fjörummi var
fjöddii manrns albúimm að taka á
miótd okkur oig var því ófús að
siigla imm í fiörðiinm — vildí hefldur
bíða efltár lagi.
Eimis og þú kammiski veizt, koma
aQllitatf þrjú ólög, em sáðam er aðeims
lygniara á millM — em örstiuitt þó.
í Seflá.rdal hagar þanmiig tW', að fyrir
utam eru bliin'dske.r, og verður að
liemda eftir mörkurn. Eg sagði því
við strákana, að þeigar ég kaOaði,
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAP
589