Tíminn Sunnudagsblað - 06.07.1969, Side 18

vísaö til borðs, en það brást. Loks
fór sto að humgrið kemmidi mér
„að thieiimta mat miinn en engar
refjair.“ Lnman skaanms kom mat-
uirimn í drykkjustofuna á eiQum
distoi. Ég sett’ist að honum og tók
að snæða. Tii annarar handar við
samia borð sáitiu tveir menn með
öTiglösin sín. Tii hinnair handar sátu
tveir eða flieLri yfir brenimvíns-
stau'pum. Ýnusir voru að spla,
aðrir að hringla fram og aftur og
rebast á borðið, svo því lé við að
velifca um. Ég var dauðhræddur um
að biessaðir blóðmörssnúðamir
mumdu velta af diskinuim ofan á
góifið og fcroðast undir fótum
skj ögurkarlanrna
Svona löguðu mafcarsfcríði hef ég
þó aldrei lemfc í vesfcan hafs.
Þefcfca hús var samt aimennt
kalTað gott veiitMngahús eftir því,
sem um var að gera heima.
Hefiur ekki orðið lagfæring á
þessu með veit'inigahúsin?
Mér befur gleymzt að gefca þess,
hivað fjölskvlda mín er sfcór. Hún
er við hjónin og fjögur börn. Elzti
drenigurinn, Tryggvi er á áfctunda
ári, Guðrún á sjötta ári, Óli á fjórða
og Hermann næsfcum tveggja ára.
Stúlka, systir konu minnar, er hjá
okkur og verður það í vetur, en
að líkum fer hún til Winnipeg í
vor til að kymna sér tungumál,
vinnubrögð og háttu hjá Canada-
mönnum.
Eins og ég hef áður drepið á,
er Guðný systir mín í húsinu hjá
okkur og ein dóttdr henniar hjá
henni. Dætur bennar eru oftast í
Winnipeg, aðeins heiima fcl skiptis.
Ég sé að nú eru liðnar rúmiar
þrjár vikur síðan ég rispaði fram-
anskráðar Knur og sýnist því kom-
inn timi til að bofcna bréfið.
Fram að nýári var blíðasfca tíðar-
far, en siðan hefur verið Mani-
tobavetrartíð .Næstliðið sumar var
hagstæð og góð tíð að öðru leyti
en því að frost kom nóttina til hins
24. ágúst og tvær nætur á eftir var
frost Mka. Þessar óMnsnætur dugðu
tl þess að gera í Manitoba og
víðar stórkostlegan skaða á hveitl
Gofct ófrosið hveiti seOst hér nú 66—
70 senfcs bússsh., en versta frosið
hveifci selst á 25 senits eðia jafn-
vei lægm.
Af þessu sérðu hvaða síkaða
luosfcið þessar þrjár niæfcur hefur
igert bændum. Ef sliíkt kemur oft
fyrir, fana bændur að hætta hveilti-
rœkt að mikiiu leyfci.
Hefði 4g tiT þœsa fcíma haft hér
ísienzkan búskapamiiáfca, nefnlega
aðeins sauðfjár- og naufcgriparækt,
þá hefði ég nú verið orðinn vel
efnaður og skuldiaus. Akiuryrkja
heflur enn efcki borgað ság hér,
hva® sem verður, þagar jámbraut
kemiur nær. Þó bongar hún sig
aidned þau ár, þagar hveitið frýs.
Ég bef iagt drög fyráx að J-akobi
Háaifdánarsyni á Húsavík verði
send diálítil bók og kont af Mahd-
toba. Ég gerði það í þeim tilgangi,
að bann hafi það aimennimgi til
sýnás. Mér þyfcir líklegt að miargur
gefci baft gamian af að sjá það,
enda þó það sé ómákvæmt. Stefna
jiámibraufcarinmar, sem hér á að
ieggja er breytt frá því, sem er á
kortimu. Jakob ætti að henigja bort-
ið upp í sölubúð stani. Sfce má að
viðskdptamenm Þórðar Guðjohm-
sem hafi þá gaman af að koma inn,
þó að aldrei verði nema tii að Mfca
á toonti®. Bókina liMiega sklja fáir.
Hvamig gemigur Jakobi verzlun-
in? Ég óska honiuim fcl lukfcu.
Ég gat þess, að ég áliti, að hér
væri bezt að hafa sama búskapar-
máfca og á fslandi að stunda tovik-
fjárrækt. Það væni að vísu eklki
arðsamur atvinmuvegur, ef maður
þyrfti að hafa eims margt fólk tl
að vinna að búsfcapmum, einis og
bændur þurfa heima.
Ég álít að ég gæti hæglega etan
unnið fyrir 25 nautgripum og 100
sauðfjiár og haifit þó matjurtagarð
og kartöflur og hveiti tiT heimilis-
tas. En tl þessa þarf ég grasskúrð-
airvél, hesthrifu og vaga. Tvö htoss
eims og góð hross á íslamdi, ætia
ég myndu duga.
Þegar ég er orðinn ríkur, ætla
ég að sækja betai tl íslamds hóp
af bezfcu hlaupa- og fjörhestum.
Þú mátt þá ekki verða úr heirn-
inum, þvi ég ætla að sjá þig um
leið. Ég geri efcki ráð fyrir að
deyja sjálfui, þar sem mér er nú
næstum bötnuð brjóstveikin, þó að
hún geymi enn mtaningu sína i
taugunum.
Það er áríðandi fyrir íslendinga
að reyna hesfca símta, vifca hvað þeir
eiru fljótir. Þið getið hieima á ís-
lamidi reynt þá við amerísku hest-
ana með því að vilba hve þeir eru
lentgi að hlaupa míluna — 880
faðuua eða þó varla það, af því
eniská faðmurimm er stytfcri en siá
damiski Ef ég man réfit hefur ffljót-
asti hesfcur í Amerítou hlaupið mffl-
uma á 2 mfa. og 9 sek. Geri ís-
llenzki hesturinn jafnvel eða befcur,
gefcur það leifct af sér mikinn hagn-
að fyirir Iiandið.
Þið æfctuð igegn um blöðim að
koma því fcil leiðar að hestar séu
reyndir viðs vegar á lamdinu og
síðan skýra firá í blöðum hverjir
bezt gera á: brokki, skeiði o g
stökki.
Ég æfcla ekki að segja neitt unv
hin opinberu málefmi þessa byggS-
arliags. Veit ekki, hvort þú hefðir
gamaa af þvi, emdia murndi það
verða of larngt skrif fyrir mírna
lötu hönd. Ég var fHesfcum mta'um
firistumidum tl að lesa blöðfa, memni
sjaMan að taka penna. Ég er fiairinn
að hafa mikið gagn af blöðunum.
Mér fimrnst bllöðin vera mér nærri.
eims nauðsynleg og jairðyrkjuáhöld-
in.
Skapti Arason.
Glenboro, Man. Kam.
15. april 1896.
Kæri firændi og æsfcuvinur!
Upp á síðkastið haf ég ekki neifct
firétt úr gömllu átthögunum. Ég
kaupi Stefni, en mér finnst hann
heldur Itið fræða mig og því
fremur að ég hef efcfci fiengið me'S
skilum, nema uim % af árgang-
inurn sáðasta Svonia gengur með
skilta á því biaði hiragað. ísafold
fæ ég þó regMega og Fjallkon-
una etainig meðan ég keypti hama,
en við hana hæfcti ég, og að mestu
lieyti fyrir það, að mér fanrast hún
bera þess v-ofct, að hún væri skl-
getira systir .Heimstorioglu í Wirani-
peg í trúmálum Ég er hvorugrar
bróðir.
Mér og mlínu fiólki öli lliður
bærilega. Börnin eru sex. Það
yngsta er sjö ára, en það elzfca 17
áraa drengur, hamn er orðinm stór
og duglegur maður. Eldri stúlk-
an er næstum fullorðin að vexfci
Ika og er góð hjálparhela
miömmu sinnar. Svo eru fleiri
bömta komta vel til hjálpar t.d.
tveir drengirniir ymgiri vinmia með
hestum við plægfagu og herfing-
ar og fflesta vimirau. Það er því orð-
ið öðru nær en ég þurfi a®t að
vtama einm. Ég hief Itoa vfarau-
maran, sem búinn er að vera hjá
594
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ