Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Side 12

Steinar ræðir við
Harald Á. Sigurðsson
um skopleiki á sviðinu
og utan þess
segja skoplei'k'Uir .Gg það eru fleiri
lei'karar e>n þeir, seim ganga unclir
því nafni. Mestu lieitoaramir, sem
tffl enu, held ég a<ð séu stjómimála-
menntirnir. Á stjórnimálafundun
uim rífast þeir eins og grimimir
kettiir, en að fundi loknum gæla
þeir hver við annan o-g eru beztu
viiindr. Svo ekki miedr um bað, vin-
ur mdnn.
— Einihiver sagði mér, að þú
þú hefðir verið kn attsp yrnuimað-
ur fyrr á árom?
Ég var í hálfgerðum vandræð-
um með, í hvern ég ætti helzt að
róa- En svo datt mér skyndilega
í hug Haraldur Á. Sigurðsson leik-
ari. Ég sló því á þráðinn til hans
til að heiimsækja hann eitt kvöM-
ið.
Fyrsta spurninigin, sem ég lagði
fyrir h'ann, var urn lei'kiliistarferil
hans.
— Við skuiuim nú tala sem
minnist um hianm, svaraði Haraild-
ur. Þetta var eimtómt fúsk, bless-
aðtuir vértu. Það vantaðd ala alvöru
haik vdð þeítta dundur. í þá daga
voru fliestir leikararnir óiærðir og
væ-ru vist í diaig kiailaðir jólasvein-
ar.
„Sjálfur varð ég fegnastur
allra í leikhúsinu, þegar
\
dauða minn bar að höndum“
og spurði hann, hvort hann vildi
fórna mér einni kvöldstund — mig
langaði til að rabba ofuriítið við
hann. Hann spurði um ástæðuna
til þessarar löngunar minnar. Ég
Ságði honum eins og var. Hann
sagði:
„Mér finnst það illa farið með
tímann, að eyða honum í kjaftæði
við mig, því að ég hef ekki frá
mikiu að segja. Auk þess er ég
dauðhræddur við blaðamenn.
Enda þótt þetta séu yfirleitt ágæt-
ismenn, þá eiga þeir það til að
leggja manni í munn orð. sem
maður hefur aldrei sagt, eða mis-
skiija það, sem maður lætui út úr
sér“.
Þalð vairð þó úr, *ð ég fékik -Iieyfi
?0«
— Þú varst skopieiikiari. Léstu
aMrei ailvanleg hlutverk?
—Já, ég var skopieik'ari, trúð
uir, Mddari eða hvað þú vdit kalia
það. Ég lék edirnu sdnni alvarl'egt
hlutverk, var miyrtur á lei'ksviðinu
fi hdnn svívirðillleigaista hátt. Sjaildan
hef ég séð áihorfemd'ur skemmta
sér betur en þegar moröi'ð var
f'ra'mið. Sijáilif'ur varð ég fegnastur
aHlra, er í leikhúsimu voru, þegar
dauða mdmm bar að höndurn.
— Er 'llanigt sáðain þú hættir að
Ileitoa?
— Það eru fiimm eða sex ár.
Hiaifði þá veri'ð vi'ð þetta í fjörutiu
ár. Amnars hættir miaður ffldrej að
ledlka, iifið er einn Iieiikur frá uop-
hafi til enda — mér li'gigur við a'ð
—Jú, m-aðUir var að reyn.a að
sparka boilta. Ég var til dæmis i
martkii hrjá KR.. 1919, þegar danska
l'i'ðið AB kom til íslands í fyrrta
sáinn.
— Og hveroig gek'k það?
— Alveg prýðölega — frá sjón-
armiði Danianna. Þeir gerðu elletu
mörk hjá mér. Mér fannst ekki
mema sjálfsagt að sýna þeirn ís-
lemzka kiurteisi, biiessuðum drengj-
umum. Og ég helid, að ég ljúgi
enigu, þó að ég ' segi, að ég
var uppáihaiMislkiniattspy r n u m að
ur Daina á þeim ánum hér á ís-
Iiandi.
— Nú stendur lax- og silungs
veii®i sem hiæsrt, svo að mér dett
T I M I N N - SDNNUDAGSBI.AÐ