Tíminn Sunnudagsblað - 14.09.1969, Qupperneq 14

Haraldur Á. Sigurðsson á leiksviði: Úr Graenu lyftunni
í sikottá'ð á sjálifum sér, þó að það
'gainigi oft örð'ugiegá, vagna þess að
maðuir býst við að líferni manns
á þessu til'veruistigi hafi áhrif á
næsta tilverustigi.
— Hefurðu ferðazt mikið er-
lendiis?
— Ég hef ekkii farið mdikið suð-
uir á bóginn. ég þoli ekki mikinn
hiba. Þú sérð hvernig holdafarið
er. Þó hef ég þrisvar komið ti'l
A'mierítou. En ég kann sam.t bezt við
rniiig í Evrópu, sérstaklega í Eng-
landi og Skotlamdi. í Skotiamdi var
ég tvö ár á vngri árunn.
Ur revíu Bláu stjörnunnar.
— Hveim'iig touninirðu við Sfant-
ana?
— Ég toanrn betiur við þá en
nokikra aðra útiendinga, sem ég
hef kynnzt, að ölium öðrum ólöst-
uðuim. Það er bezit, að ég seigi þér
frá smáatviki, sem toom fyrir miig
í Skottand'i og mér er ailtaif minn-
issitætt. Þú getur sleppt því, ef þér
finnst það e'ktoi þess virðj að eyða
á það pappír og prentsvertu. Við
Walter heitinn bróðir minn vorum
í slóóia í Edinborg. Svo var það
eiinn sunnudag, að eldri nemenduim
skóians var boðið tiil smáborgar
stoamimlt frá Edinborg tiíl að skoða
mámiu, sem þar vair. Nú vitdi svo
tiil, að þennan sarna suniniudag var
ísienztat skip statit í Leiith, og við
villlduim ettdtoi miissa af því að hitta
ianidia ofctoar, svo að við afþötokuð-
um Ihiið góða boð. Stoól'abræður ototo
air ,seim fóru að ðkoða námuina,
söigðu, að f'erðin befði verið aískap-
lega skeimimitiitteg og lærdómsrík,
svo við fórum að iðrasit þess að
Dhiafia ékltoi faurið mieð. Við sögðum
gömttum vini föður ökltoar frá
þessu. Hann itovaösit ef til vi'll geta
últiveigað otokur leyfi til að heim-
sættoja niámiuirnar einhvern tírna
selinina. Skömimiu seinna fengum
við leyfáð oig fórum til þorpsins.
Vertosifcjóri og námumaður fóru
með ofctour niður í námuna og
sýndu ototour það, sem markverð-
ast þótfci. Ver'ksbjórinn sagði okttc-
ur, að fyrir fáeinum árum hefðu
iandair dkitoar Wail'ters, ísienzku
beistiairnir, verið notaðir tiil þess að
draga brautairvagnania, en nú væru
vagnarnir knúnir rafmagni. Þó
sagði hann, að enn væri þar einn
gaimiattll ísttenztour bestiur, en hann
væri orðinn iasburða og ætiti ekki
langa Mfdaga fyrir höndum. Einn
iig sagði bann ofcku'r, að heisburinn
væri orð'imn úrittlur og þýd'dist eng-
an nema gaimttlan námiumanin, sem
notað hiafði hann fyrir kerru sína
í mörg ár. Að lofcum spurði verk-
sfcjórinn ofckur, bvort ofckur lang-
aði tiifl að sjá hestinn. Við játiuð-
uim því. Fórum við síðan inn í
ettztiu göng niámuinnar. Við enda
heuniair var svol'ífcið sfcot, sem strigi
var dreginn fyrir. Þegar stiriigimn
var dreiginn frá sáum við Grána
gaimiia hírma útii við vegg. F/kfci leit
hann upp, þótt hann yrði fcomu
ofckar vair. Walteir var mikiltt he-sta
viinuir, og ég sá, að hanm tófc sárt
að sjá þennan eimstæðing .Svo
rétitii hann út höndina og sagði:
„Gráni, Gráni minn“. Og þá gerð-
ist það, að Grámi fór að soerra eyr-
un.. Er Walitieir kalllaði öðru sinni,
kom Gráni titt hans og lagðj höf
uðið upp að brjósti hans. Mér varð
ttiitiið á vertostjórann og sá, að tár
runnu niður kinmair hans. Og erm
þann dag í dag tolöfcknia ég, er mér
debbuir í hug grái útlaginn í koia-
námuinui, sem virtist enn skilja
yllhýra málið, sem tiattað er i fæð-
ingarlandi hans.
Og svo eigum við það biíl að tala
uim sikynilausar stoepnur.
Steinar.
710
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ