Tíminn Sunnudagsblað - 02.11.1969, Blaðsíða 8

Það er ekki aðeins hérlendis, sem minkar
eru illa þokkaðir vegna þess usla, sem
þeir gera. Þeir hafa víða orðið sönn plága.
Hvergi virðist hafa fekiit að ganga svo
tryggilega frá minkaeidisstöðvum og hafa
með þeim slíkt eftirlit, að ekki sleppi á
hveriu ári dýr úr eldi, Alls staðar hefur
gerzt svipuð saga, þegar minkar komast i
nýtt umhverfi. Þelr draga sig að ám og
vötnum og leggjast þar á fiskstofna,
krabbadýr og fugla. Þar sem þeir komast
f varpstöðvar fugla, fylgir þeim hrein og
bein tortíming. Minkurinn er sem sé eitt-
hvert hið blóðþyrstasta dýr, sem þekklst,
og lætur sér ekki nægja að seðja hungur
sltt eins og flest rándýr önnur, hefdur
grandar öllu, sem fyrir honum verður og
hann ræður við. Hér á landi hefur mink.
urinn mestu tjónl valdið f varpiöndum
æðarfuglsins, en svipuð saga gerist, þar
sem hann kemst að varpstöðvum bjarg-
fugta. Erlendls hefur hann vfða gerbreýtt
varpstöðvar vaðfugla.
[ Noregi og Sviþjóð er vaxinn upp villl-
miukastofn, sem háski stafar af. f Ðan-
mörku hefur minknum ekki tekizt að ná
fótfestu til langframa, að minnsta kosti
ekki enn. En menn óttast, að svo geti þó
orðið þá og þegar. Nú nýlega hefur dönsk
um veiðilögum verið breytt á þann veg,
að refir oru alfrlðaðir um það leyti árs,
sem þeir eru við grenl, meðal annars með
það í huga, að þeir hjálpi mapninum tH
þess að útrýma mtnkum ,sem sleppa úr
hafdi.
872
"Isiinn
SUNNUDAGSBLAÐ