Tíminn Sunnudagsblað - 02.11.1969, Blaðsíða 16

minjavorður að lokum, og það virð
ist hitta býsna vel í mark.
☆
Þar með er samtalinu lokið, en
ég hef um margt að hugsa, þar
sem ég geng út í eilifa og enda-
lausa R'eykjavíkurrigninguna.
-Ég veit ekki, hve margir af nú-
lifandi Reykvíkingum hafa skoð-
áð þjóðminjasafnið sér að ein-
hverju gagni. Enn síður 'veit ég
tölu þeirra, sem aldrei hafa stig-
ið þangað fæti, þótt þeir gangi
fram hjá húsinu svo til dags-dag-
lega, árum saman, en mig grun-
ar þó, að þeir séu nokkuð margir.
Nú má vitanlega segja, að lið-
inn tími sé liðinn og komi aldrei
aftur — og satt er það. Hitt er
þó jafnvíst, að við sjálf erum beint
framhald þess lífs, sem lifað hef-
ur verið í þessu landi.
Það er ekki svo ýkjalangt síð-
an íslendingar voru eingöngu
bændaþjóð, sem bjó í torfbæjum
og baslaði fyrir lífi sínu með orfi
og hrífu. Andlegt og líkamlegt
atgervi þessa fólks hefur gengið
í arf til okkar og er að verki í okk-
ur, hvort sem við gerum okkur
það ljóst eða ekki. Þess vegna er
þeim tíma ekki á glæ kastað, sem
til þess fer að kynna sér sem bezt
þann jarðveg, sem við erum
í Þjóðmin jasafninu er fieira a‘ð sjá en
sverð og spiótsodda, mannabeln úr
fornum dysjum og brunaleifar frá
Bergþórshvoli. Þar er líka fleira að sjá
en gamla predikunarstóla og aðra
kirkjumuni. Meðal þess, sem minnir
á daglegt líf fólks, eru þessi tæki, sem
notuð voru við- hákarlaveiðar og kven-
búningar frá ýmsum tímum.
sprottin upp úr. Við eigum að
kenna börnunum okkar að skilja
aðstöðu og daglegt lífsstríð for-
feðranna, svo að þau eigi auðveld-
ara með að leggja rétt mat á nú-
tímann og færa sér kosti hans í
nyt.
Við sjálf erum ekki annað en
stundarfyrirbæri, einn lítill hlekk-
ur í óendanlegri keðju kynslóð-
anna. Og það er siðferðileg og
mannleg skylda okkar að sjá um,
að ekki myndist óbrúanleg gjá
milli fortíðar og framtíðar.
—VS.
TfMINN
880
SUNNUDAGSBLAÐ