Tíminn Sunnudagsblað - 21.12.1969, Side 10

r
' og þem kölluðu til frelsara síns
og vildu, að ég predikaði fyrir þá.
En ég sagði að ég hefði verið fjar-
verandi og átf orðræður við guð
minn og yrði nú að fara heim og
bugsa um það, sem hann hefði
sagt.
Þetta var ef til vill ekki rétt.
En mér fannst ég staddur meðal
ókunnugra og gekk heim fullur
; sorgar.
ó, þú hjarta mitt, hve erfitt er
i að lifa! Hve þungbær er ekki sú
; köllun, sem mér er á herðar lögð!
í dag þegar ég var á gangi úti
á götunni, niðursokkinn í hugsan-
ir mínar, reikaði ég mitt inn í hóp
barna, sem voru að koma úr skól-
anum. Þau hoppuðu í kring um
mig. Sjáið Frelsarann, hrópuðu
þau, lítið á Frelsarann! Þau
: þrengdu sér að mér, og ég varð að
stanza. Þá var það sem eitt þeirra
rétti hendurnar upp og æpti:
Krossfestið hann, krossfestið hann!
Það var eins og sverði væri
stungið gegn um brjóst mitt. Ég
fann, hvernig hjartað hætti að slá,
og angistarsvitinn brauzt fram á
enni mínu. Þau æptu og ólátuðust,
en ég losaði mig frá þeim
og komst undan. Ég gekk inn í
j garð Lundgrens smiðs og grét.
Ég elska börnin. Enginn elskar
þau svo mjög sem ég. Þegar ég út
í hin björtu augu þeirra, finn ég
til gleði, sem ekkert annað á jörð-
inni getur veitt. Ég vildi óska, að
þau kæmu til mín. Þá skyldi ég
taka þau í fang mér og strjúka
þeim um hárið, og þau myndu
Ieggja hina litlu heitu kinn sína
að minni...
Þannig hef ég oft séð litla snáð-
ann hans Jóhanns bakara gera,
þegar Jöhann er seztur til hvíldar
; á kvöldin — þá hef ég séð, hvernig
; hann klappar föður sínum á kinn-
ina og leggur handleggina um háls-
i inn á honum, og þannig hafa þeir
lengi setið án þess að hugsa um
neitt annað. Þá hefur mig oft
. langað til, að lítil hönd klappi mér
; þannig ...
En hann, sem frelsa skai menn-
1 ina, hann fer einsamall, sem meðal
ókunnugra. Hann á ekkert heimili
hér, enga gleði, enga sorg, sem
af jarðneskum toga er spunnin.
; Hann er útlægur, því að í honum
brennur eldurinn, sem mun eyða
þeim. Hver er hann, sem ekki er
eins og þeir?
Krossfestið hann! Krossfestið
hann!
Aðeins trúa og trúa! Trúa fyrir
þá alla! Æ, á kvöldi hverju er ég
svo þreyttur sem ég hefði lifað
þúsund mannsaldra. Ég læt fallast
niður á bælið og fell i svefn eins
og dýr. Aðeins stjarnan liómar
yfir dauðþreyttum líkama mínum,
svo ég skuli vakna aftur og trúa
enn meir.
Hví hef ég verið útvalinn til
þessa? Oft þegar ég sit hér uppi
við gluggann á framfærslustofnun-
inni og horfi yfir borgina, þykir
mér svo undarlegt, að aðeins ég
eigi að frelsa þá. Ég, sem er svo
vanmáttugur, margir hafa meira
vald og áhrif á jörðinni en ég.
Köllunin hvílir á mér eins og
byrði, sem ég er of veikburða til
að bera, ég er næstum fallinn nið-
ur á hnén. Þá fyllist sál mín slikri
angist . . •
Frelsari þeirra, — ekki má hann
hníga niður? Ekki má hann finna
til angistar í sál sinni?
Ó, hví skal ég, sem er veik-
byggðastur allra, trúa fyrir þá?
Seinni hluta dags, þegar ég kom
gangandi yfir torgið, mætti ég for-
stöðumanninum. Þegar hann gekk
fram hjá, kinkaði hann vingjarn-
lega kolli. Góðan dag, Jóhann,
sagði hann.
Ég næstum stanzaði...
Góðan dag, Jóhann, sagði hann
aðeins. — Jóhann, ekkert annað.
Ekki síðan ég var barn hefur
nokikur ávarpað mig þannig. —
Nú man ég, að það var móðir mín,
sem ávárpaði mig svona. Hún tók
mig í fang sér og strauk á mér
höfuðið . . . Nú man ég það svo
vel, þegaræg hugsa um það.
Góðan daginn, Jóhann. ..
Hún var mér svo góð, á kvöld-
in kom hún heim og kv-eikti á
lampanum og bjó til mat, og svo
skreið ég upp í .fang hennar. Hár
hennar var fagurgult, hendur henn
ar fíngerðar og hvítar, því hún
skúraði gólf á daginn . . . Nú man
ég allt svo vel.. .
Það er hún, sem ég ber um
hálsinn, það er mamma.
Góðan dag, Jóhann ...
Mikið var gott að heyra hann
segja þetta. Svo öruggt og gott. Það
var eins og allt yrði dauðahljótt
innan í mér, enginn órói, engin
hræðsla við neitt.
Aðeins Jóhann, ekkert annað.
Ó, ef ég aðeins fengi að vera
eins og allir aðrir! Ef ég fengi að
taka af mér tákn frelsaraköllunar
minnar, ganga um sem einn þeirra,
aðeins vera sem þeir. Fengi að lifa
í friði og spekt við veraldlega
sýslan mína eins og aðrir gera,
dag eftir dag, og leggjast þreyttir
til hvíldar að kvöldi eftir veraldar-
vafstur, og vanaskyldur, ekki að-
eins af að trúa og trúa . . .
Ef til vill gæti ég orðið aðstoðar-
maður Lundgrens smiðs. Eða sóp-
að garðinn, þótt það sé erfitt.
Og þá væri ég eins og þeir.
Og það myndi ekki vera sem eldur
brynni innan í mér! Engin sálar-
kvöl myndi brenna mig meir.
Aðeins Jóhann. Ekkert annað . ..
Þeir myndu allir vita, hver ég
væri, sæju mig hvern dag ganga til
starfa minna . . . Jóhann, það er
hann, sem sópar garðinn . . .
Ó, hvers vegna á ég að frelsa
þá — ég, sem er fátækastur og
veikastur allra — ég, sem vil lifa
hér í kyrrð, svo þakklátur jörð-
unni, sem hefur boðið mér hingað
til sín. Eins og gestur, fallinn á
kné við hið ríkulega búna borð,
eins og blóm, sem vart stendur
upp úr vellinum.
Ó, Guð, Faðir minn, ef það er
mögulegt, þá tak þú þennan ka-
leik frá mér.
Nei, nei! Ég má ekki efast!
Ekki svíkja þá!
Hvað er það, sem vill afvega-
leiða sál mína? Hvað er það, sem
vill steypa þeim öllum niður í
djúp myrkranna, og láta mig
bregðast þeim?
Eitthvað óttalegt hefur hent
mig! Hvað er það? Trúi ég ekki
lengur?
Jú, jú! Ég trúi meir en nokkru
sinni fyrr. Ég skal frelsa þá! Það
er ég, það er ég, sem á að frelsa
þá!
Ég geng og geng hér í nóttinni,
á enga ró til. Á götunum, úti á
vegunum, langt inni í s'kóginum og
aftur til baka. Stormurinn þýtur,
skýin rekur áfram á himninum,
hvar er ég . . .höfuðið brennur
að innan .. . ég er svo þreyttur . ..
Já, ég trúi! Ég trúi! Ég á að
frelsa þá. Mér skal fórnað fyrir þá!
Bráðum, bráðum . .
Hví kenni ég slíkrar angisfc-
ar.. .?
Frelsari mannanna, ekki má hann
kvíða og láta hugfallast eins og ég?
ni8
T í M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ