Tíminn Sunnudagsblað - 21.12.1969, Síða 21

ikomið, sem ég skriíaði henni
Jette yðar. Þér sjáið Mka, hvað
stendur í blaðinu með myndinni af
mér, að ég sé „one of thie most
!reimaitkable and interesting men of
tlhis day“ og samt eruð þér of
tfdnn með yður til þess að geta þú-
að mig — svei!
Frá Nysö skrifar hann Collin
gamla 1845: Bara að þér hljótið
af mér sóma og gleði. Trúið mér
til: í hvert skipti sem ég frétti
frá útlöndum, að ég sé þar þekkt-
ur og vinsæll sem skáld, þj hefur
þetta komið fyrst og fremst upp i
íhuga mínum. Þetta gleður hann.
Frá Vík á Föhrey skrifar hann
Edvard Collin 5. september 1844:
Vitið þér hvaða dagur er hjá
mér í dag? Þann 5. september
kom ég í fyrsta skipti til Kaup-
mannahafnar, það var 1819, og í
dag eru einmitt 25 ár síðan. Hve
undaiileg er stjórn forsjónarinnar!
Ég verð svo einkennilega meyr í
skapi við að hugsa um það. Fyrir
25 árum kom ég til Kaupmanna-
haínar með litla böggulinn minn,
fátækur, ókunnugur drengur, og í
dag hef ég drukkið súkkulaðið
mitt hjá drottningunni, sat við
borð andspænis henni, og kon-
unginum . . . Er það ekki skrýtið
að hugsa um þessa liðnu tíma,
kæri vinur minn?
Andersen þótti gamah að láta
dekra við sig á dönsku herragörð-
unum. Þess naut hann eins og hann
lýsir til dsemis í bréfí frá Lykkes-
holm 1835: Á ganginum, sem ligg-
ur til herbergis rníns hanga stífar
brjóstmyndir af aðalsfólki. Þær
eru dálítið mygMegar. í gær datt
mér í hug að væta klút og þvo
þeim öllum um augun. Þér hefð-
uð átt að sjá hvað þau gláptu!
Ein heimasætan, sem vissi ekkert
um þetta og varð allt í einu litið
é myndirnar, varð alveg dauð-
hirædd. — Og seinna í sama bréfi
stendur: — Fólkinu finnst allt
gem ég segi alveg ágætt. Allt, sem
ég gef í skyn, að ég óski mér,
fœ ég. Ég er spurður um, hvaða
rétti ég óski mér að fá á bo-rðið,
hvort ég vilj-i fara í ökuferðir.
Þetta er í fyrsta skipti, sem ég finn
til þæginda við það að vera skáld.
En stundum gat það orðið frek-
ar til virðingar en ánægju. í nóv-
ember 1845 skrifar hann frá Glo-
rup:
Eftir máltíðina sit ég aftur al-
einn í herbergi mínu, horfi á eld-
in-n og tunglið, og þegar klukkan
slær 8, drepur þjónninn á hurð-
ina: „Teið hefur verið borið á
borð“. Þá fer ég niður og þessar
tvær stundir, þangað til klukkan
er 10 er þó lengstar. „Þá hefur
hann líklega fengið að tala nægj-u
sína“, segir Ingeborg sennilega.
Já, ég fæ að tala meira en nóg,
og svo verða þagnir, og þá er
skrýtið að heyra hinar stöðugu
þr-umur i maga annarrar gömlu
jómifrúarinna-r. Það er eina ske-mmt
unin mín.
Andersen varð aldrei þolinmóð
sál. Ein-u sinni, 1860, —•» hann var
þá hálf sextugur, hafði hann reynt
árangurslaust, að ná fundi frú
Jette Collin til að kveðja hana,
því að 'hann var á föru-m. Hann
skddi, í ergelsi, eftir miða á borði
hennar. Þar stóð aðeins: Frú Coll-
in. Mig teku-r það sárt, að þér
sk-uluð forðast mig. Nú fer ég.
Hinn daginn hverf ég héðan, og
ég diey bráðum.
Virðingarfyllst. H. C. Andersen.
Mjög vinsamlegt — og gagn-
rýnilaust á annan hátt en Collins-
fjölskyldan var Ingemannsfólkið í
Sórey. Þaðan skrifar hann, í bréfi
til Jetta Collin: Ég hef orðið inn-
kulsa. Frú Ingemann hefur því
blandað handa mér sitt sérstaka
lyf úr hunangi, brjóstsaft Dana-
kóngs og oliu. Það er á bragðið
eins og muldar veggjalýs.
En Andersen var ekki einvörð-
ungu -ástúðlegur, jafnvel þótt hann
reyndi það, sérstaklega gagnvart
Collinsfólkinu — að hafa stjórn
á s jáifum sér.
Næsta bréf er til vinkonu hans
Henriettu Wulf-f. Hann hafði fe-ng-
ið góðar viðt-ökur í París og á enn
velgengni að fagna þar. Þá fær
hann þær fregnir að heinian, að
eitt af leikritum -hans hefur feng-
ið slæma gagnrýni og verið hróp-
að niður í Konunglega leikhúsinu.
Og þá segir hið stóra skap hans
til sín:
Bara að ég hefð-i aldrei aug-um
litið það heimkynni, sem ekki fær
séð annað en galla mína, og ber
ekki s-kyn á hinar miklu gjafi-r,
sem guð hefur gefið mqr! Ég hata
þá, sem hata mig, ég formæli
þeim, sem formæla mér. Frá Dan-
-mörku koma hinir köldu straum-
T I M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
1029