Tíminn Sunnudagsblað - 19.04.1970, Blaðsíða 4

r.
Gamansögur Sunnudagsblaðsins
Lanigur sláni meö tótoakisskttor
á jalkkalboðaingnuim kom ankandi
eftir rykiugum veginum og stefmdi
til bæjarins. Það var ósíkapleg
molia og rétt, að ihireyfing sást á
vatnimu í ánni undir brúnni. Hit-
Inn kom í löng'Um bylgjum, og
tíbráin titraði yfir skógiuum vest
ur á hæðunum. Svitinn rann af
amdliti mamnsins í stríðum straum
um, og hann sveið í augum. LítiU
strákpatti stóð á árbakkamum og
horfði á endur, sem þar voru á
sumdi, en nennti ekki að sinna
þeim. En svo kom hann auga á
manninin úti á veginum, og þá
færðist undir eins líf í hann.
„Hæncna-Jói“. hrópaði hann svo
hátt, að glumdi í öllu. „Haha, þið
— HænsnaJói er að koma!“
Hann hljóp niður rneð ánni, þar
sern félagar hans voru að dorga
fyrir silung.
„Haninn!“ öskraði hana einu
sinni enn — „hanimn!“
Maðurinn ragnaði og »teytti
hnefana égnandi. En strákarnir
'svöruðu með skellihlátri — þeir
þóttust óhultir fyrir honum, langt
í burtu. '
Hænsna-Jói skálmaði bölvandi
upp Miklubrautina að bæj artorg-
inu. Þar var enga sál að sjá, nema
gamla konu, eem húkti hjá vam
ingisínum, og iögregluþjón, sem
stóð við húshorn, þar sem skugga
af háum húsgaf'li lagði fram á göt-
una.
Bkki hýrnaði svipur Hænsna
Jóa, þegar hann sá lögregluþjóm-
inn.
„Það er þessi fjandi, sem ég á
að þakka þessar endalausu erting
ar“, tautaði hann reiðilega.
Hann hafði eimmitt flutzt á þess-
ar slóðir til þess að losna við upp
nefnið. Hamn héit, að hann fengi
að vera 1 friði í þessum litla, af
skeklkta bæ hér við ána. En þá
hafði fjandinn hvíslað því að þess-
um dela að flytjast hingað líka.
Einn daginn kom hann þar, er
hann stóð á tali við hóp af bænd
um. Þeir fengu undir eins að vita,
hver Jói var, þótt hann hefði setzt
að tvo kílómetra utan við bæinn.
Lögregl'ulþjónninn byrjaði að
gretta sig, þegar hann sá, hver
kom.
„Jæja — Hænsna-Jói!“ kallaði
hamn. „Þú ert kominn hingað“.
„Hænsna-Jói“ endurtóku bænd
urnir, góðg'laðir úr toránni. „Það
er skráttans gott nafn á toauða“.
Jói hélt ieiðar sinnar, þrútinn af
vonzku. En hann 'bæði heyrði og
fann á sér, að dólgurinn var byrj
aður að segja gömlu söguna af
því, þegar hann stal hananum. Það
var umdan henni, sem hann hafði
flúið heima.hagana. Já, hann heyrði
greinilega, að einhver í hópnum
remibdist við að gala eins og hani.
Heilt ár var liðið síðan þetta
gerðist, og nú var iþað á hvers
manms vitorði í bænum og í sveit-
unum í kring, að hamn hafði ver-
ið kalliaður Hæmsna-Jói í átthög-
um sínum. Og fólk taldi eins og
sjálfsagt, að hann væri þjófur,
þót't aldrei hefði hann tekið neitt
ófirjálsri bendi á ævi sinni, nema
. þennan bölvaða hana.
Jói keypti pott af öli, bjúgu og
brauðsneið. Með þetta fór hann út
á íþróttavöllinn. Þar var enginn
maður núna um hádegisbilið, og
þar ætlaði hann að hugsa sitt ráð
á meðan hann mataöist. Þessi feiti
göltur skyldi fá makleg málagiöld,
svo sannarlega sem hann hét
Hænsn. . . eða hvern skrattann
það vildi hafa það — já, svo sann
arlega sem hann hét Jói.
Það leið fram á daginn. Klukk-
an gat verið orðin nærri þrjú, en
ekiki rénaði hitinn. Það var því
líkast sem bærinn lægi í dvala.
Lögregluþjónninn þerraði í sífellu
framan úr sér svitann, en þess á
ánilli rejmdi hann að skipta orðum
við kerlinguna. En hún var eins og
aðrar torgsölukonur: Hún lagði
fœð á lögregluþjóna. Hún dró skýl
una eins langt fram yfir nefið og
hún gat og anzaði ekki verði lag-
anna. Lögregluþjónninn var orð-
inn leiður á þessum þyrrkingi í
kerlingunni. Hann renndi augum
hirðuleysislega niður götuna. Þá
var allt í einu eins og líf færðist
í andlitið á honum, og hamm byrj
aði að púa og stara: Hænsna-Jói
kom út úr kjötbúðinni með reykt
svínslæri í hendinni. Ekkert hafði
verið látið utan um það, og það
stirndi á það í sólskininu.
292
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ