Tíminn Sunnudagsblað - 01.11.1970, Blaðsíða 3

Ófriðarseggina í Bandaríkiunum, sem fclása að koium hat-
urs og heiftar, magna styrialdir og heiíT'ta rs: : herbúnað,
kalla menn hauka, en friSarsinnana dúíur. Sem'íV.lngln i
þessum nafngiftum er hæpin. Vlssulega eru haukar rán-
ruglar, en dúfur geta líka veriS harSskeyífar.
Dúfur eru sem sé ekki sérlega gæflyndir og friSsamtr
fuglar, Venjulega flýr að vísu sú dúfan, sem minna má
sín, en séu tveir karlfuglar látnir saman í búr, berjast
þeir, uni annar gengur af hinum dauðum. Þar er engin
miskunn. Dúfan er varla réttilegt tákn friðarins.
Dúfan sættir sig ekki við uppgiöf.
Sigraður hani, sem ekkl getur fiúið,
stingur hausnum niður í dall eða
inn í holu til þess að tákna undir-
gefni sína.
Haukarnir eru aðfaramiklir rán-
fuglar. En þeir veiða sér aðeins til
viðurværis. Þeim er gert rangt til,
er herskálr morðvargar eru kenndir
við þá.
Berjist tveir haukar, hættir sá, sem
meira má sín, öllum árásum sam-
stundis og andstæðingur hans sýnlr
þess merki, að hann ætlar að láta
undan síga.

Úlfar tákna uppgjöf sina á einkennl-
legan hátt. Þeir reka trýnið upp í
loft og bjóða andstæðingum hálsinn,
'pai sem auðveldast væri að veita
þeim banvænt sár.
Sigruð sandeðla fer öðru vísl að.
Hún snýr sér undan, en flýr ekkl,
heldur hjakkar I sömu sporum, þar
sem hún er komin. Þannig biðst hún
griða.
Tvær skellinöðrur, sem berjast um
æti, reyna afl sitt, en beita alls ekkl
hcggtönnum sinum. Sú hr«yiar sigri,
er getur þrýst höfði hinnai til jarðar.
r^g«8IIHI»iiW—II ■IIIIMI M I III
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
843
mm