Tíminn Sunnudagsblað - 01.11.1970, Blaðsíða 22

landi? Þið eruð asnar! Og við ber-
um ekki ábyrgð á lauslætinu í
blökkumannahverfunum, þegar
búið er að slökikva á kvöldin. Guð
mun hegna ykkur, sem lifið í
synd og bætið glæp á glæp. Burt!
Ég get ekkert gert fyrir þig.
Farðu til þessara kommúnista,
sem er svo annt um ykkur. . .
Næsta!“
Sara hrökklaðist út. Það var
«kki hún, sem stýrði fótum — það
•oru þeir, sem báru hana brott.
>rð feita embættismannsins
flumdu enn í eyrum hennar: Barn
ið, sem hún gekk með, fæddist til
þess að berjast við hvítu menn-
ina. . . hún gat talað við kommún-
istana. . . lauslætið í blökku-
mannahverfunum. þegar búið er
að slökkva á kvöldin. . .
Honum skiátlaðist, manninum,
var hennar fyrsta hugsun. Hvaða
ljós átti að slökkva í blökkumanna
hverfunum? Þar var engin lýsing.
Og barnið hennar — yrði það
svart? Hún grét með svo mikl-
um ekka, að hún nötraði öll. Með
veikum burðum dróst hún til
dyra.
Dyravörðurinn kraftalegi stóð
enn við dyrnar, tilbúinn að hleypa
þeirri næstu inn. Hann greip
utan um hana, og þegar hún sneri
sér við. sá hún Janna gegnum
tárin. Hann stóð enn í forsalnum
og horfði á eftir henni. Reiðin
sauð niðri í henni, þegar hún festi
á honum augu, og enn einu sinni
spurði hún sjálfa sig, hvers vegna
í ósköpunum hún h'afði leynt
nafni barnsföðurins. Gerði hún
það hans vegna eða gerði hún það
vegna sjálfrar sín? Ef hún segði
sannleikann, yrði henni vafalaust
varpað í fangelsi og síðan yrði
hún dæmd fyrir að hafa haft sam-
band við hvítan mann og seld í
þrældóm hjá einhverium bónda.
Þannig höfðu þeir farið með bróð-
ur hennar, og svo dó hann snögg-
Iega í fangavistinni hjá bóndan-
um. Það var ekki nema eitt ár
síðan það gerðist. En samt sem
áður: Hvers vegna hafði hún hlíft
þessum sama lögresluþióni og
handtók bróður hennar?
Þessi holdugi og voldugi em-
bættismaður þarna inni — hann
óð í villu og svíma. Hann vissi
ekki, að það var einmitt bessi und-
irtylla hans, sem skriðið hafði til
hennar i fátæklegt bólið, kysst á
henni brjóstin og kal.lað hana
litlu, fallegu negrastelpuna. Hann
var írwkkur cg áleitinn á meðan
har.n var úts í blökkumannahverf-
inu. En það var annað upplitið á
honum, þegar hann sá hana með-
al hvítra manna.
Hún flýtti sér út. Hún gekk
meðfram biðröðinni, og kom þar
auga á konuna, sem spurt hafði,
hvaða erindi hvítu mennimir ættu
eiginlega í blökkumannahverf-
in. Þá stundi hún þungan. Hún
vissi, til hvers þeir komu þangað.
Eldrauð sólin var hnigin til
vesturs — senn komið sólarlag.
Þannig lauk hverjum degi.
En hvað varðar mig um það?
hugsaði hún. Hörmungar mínar
eru að byrja. Einn góðan veður-
dag kemur lögregluþjónn, sem
slítur af mér barnið mitt, því að
það á að vera þar á skrá, sem fað-
ir þess fæddist. Hvar verður það?
Sól mín gengur aldrei til viðar,
tuldraði hún í barm sér.
J.H. þýddi.
Sjálfur finn ég,
aö ég er
manneskja
Framhald af 844. siðu.
eru fleiri en ég, sem segja, að
þetta séu listaverk".
,,Ég held, að það sé lausn gát-
unnar um verk þessa vangefna
fólks“, heldur Karottki áfram, „að
það hefur frjálsari skynjun
forms og Íita en þorri
fólks og dregst ekki með
hömlur, sem verða öðrum,
er meira vita um veröldina i
kringum sig, oft og tíðum til
trafala við myndagerð.“
Hann segir líka: „Þá breytingu,
sem orðið hefur á geðslagi þessa
fólks og lífsviðhorfum, rek ég
f..i. — ■■ ■ ■■■■■■■ —
Lausn
35. krossgátu
fyrst og fremst tii þess, að hér
hefur það fundið verksvið, þar sem
það nýtur sín. Það er ekki lengur
sjálfu sér til leiðinda. Það
hefur fengið jörð að standa á, og
það held ég, að sé frumskilyrði
þess, að nokkrum manni geti liðið
þolanlega. Sjálfur finn ég, að ég
er manneskja, þegar ég geng að
starfi með þessu vangefna fólki.
Það er ekki af því, að mér er gefin
meiri greind en því, heldur af því,
að ég finn leggja frá því mann-
lega hlýju til mín. Mannfélagið
dæmir marga til taps og tortím-
ingar. Skólarnir eru þvl miður
oft eins og nokkurs konar flokk-
unarvél, sem vamar því, að sá,
sem stendur höEum fæti, fái að
njóta sín í friði. Þeir ættu að
hjálpa öllum til þess að skynja, að
þeir eru nokkurs virði, en stað-
festa ýmsa iðulega í þeirri
dapurlegu trú, að þeir séu ekki
til neins nýtir. Það er skylda sam-
félagsins að veita öllum tækifæri
til þess að finna, að þeir geti þó
að minnsta kosti eitthvað“.
„Ég efast að vísu um, að kleifb
sé að endurtaka það, brotalaust,
sem mér hefur auðnazt að gera
hér, í fjölmennum hælum“, segir
Karotbki að lokum. „Ég held, að
það hafi mikið gildi, að þessir
fimmmenningar eru til skiptis
hjá mér við störf sín og heima hjá
sér. En ég þykist lika vita, að
margt vangefið fólk gæti fundið
sjálft sig á öðrum sviðum — til
dæmis ef alúð væri lögð við að
þroska tónlistargáfu þess, sem oft
getur verið fast að því í öfugu
hlutfalli við það, sem við köllum
almenna greind“.
KfyR i Jt
fl KM b i> *
K I S NB
fl L r fí u
K Í- b *■ Í?
K'AT fí K I* RÚ LA C. r
A ft D K fi N N L £ Qirx *
f/> A B K A F L fí S 1
s u n n a s r ’b l r n *
A » A N F A R I L fí K
B U C £ L Ú X B X V fí
) a u l k e x b rr fí r/ s
L it Ó S T l N /V t F / S
L b r £ S E / A/ F 6 X ft
i 2 a m b t i n / n a
N fl F * F P N C fl X S’i
N F ÖsÆ »V fl R A L L
L A c fí r 'o fí H r r i N
£*? K 'fí M 'n H i s T U
K-»'OT><fXfísruX I M
862
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ