Tíminn Sunnudagsblað - 01.11.1970, Qupperneq 4

„Sjálfur finn ég,
að ég er manneskja“
Maður heitir Kurt Karottki —
danSk-ur iistmálari, sem í mörg ár
hefur haft með höndum kennslu í
tfanigelsuTiHm, hermanna'skálum og
skólum. Eann er ekiki sérlega mafn-
k'unnur ijwaður — eða hefur ekki
verið þa£ tHl skamms tíma. Það
er fyrst nú nýlega, að hann hefur
vakið athygli.
Svo er mál með vexti að árið
1967 vafcti starfsmaður einn á.
fávitahæli í grennd við Vébjörg,
Erik Thisted-Jensen, máls á því
við Karottki, að hann freistaði
þess að kemna fáeinum vangefnum
unglingum að mála myndir. Þeir
ræddu þetta sín á milli og leiðuðu
til stjórnarnefndar þeirrar, sem
fer með málefni vangefims fólks í
Danmöriku. Hún félist á að leggja
fram fé í þessu skyni, og var Kar-
ottki í sjálfsvald sett, hvernig
hanm hagaði tilrauninni.
Nú valdi Karottki fimm van-
gefna menn, er fúsir voru til þess
að reyna þetta, alla á aldrin-uim
milli tvítugs og þrítugs. Þeir áttu
allir heima í grennd við Lemvig,
smábæ á Jótlandi sunnan vert við
vesturmynni Limafjarðar, en þar
á Karottki sjálfur heima. Allir
voru þessir væntamlegu nemendur
málarans aðgerðalitlir, áhugadauf-
ir og utan garna og umhverfi
sínu til ama og trafala.
Af því skemmst að segja, að
tilraun Karottkis tókst svo vel, að
nú eftir þrjú ár er farið að biðja
um myndir þessara fimmmenn-
inga á listsýningar víðs vegar 1
Danmörku. Á fólkinu sjálfu hefur
mikil breyting orðið. Fimm-
memningarnir eru orðnir fullir
áhuga á litum og formi, og eru
miklu jafnlyndari og glaðværari
en þeir voru áður. „Það er ein-
faldlega af þvi“, segir Karottki,
„að enginn endist til þess að lifa
lífinu í sátt við sjálfan sig eða
aðra, nema hann geti sannað
sjálfum sér getu sína með ein-
hverjum hætti“.
Fyrstu misserin var mjög hljótt
um þessa nýstárlegu tilraum. Nem-
endurnir fimm komi til Karottkis
á daginn, en héldu siðan heim til
sín síðdegis, er kennslustundir
voru úti. Þeir fengu fljótt áhuga
á námsefninu, og Karottki tókst
að glæða hanm og halda honum
við. Einn nemendanna var krampa-
veik stúlka, sem gat ekki dregið
nema stutt strik, en einnig henni
tókst honum að halda við efnið og
leiða hana til þess þroska, að
húm getur nú málað myndir, sem
vakið hafa verulega athygli. Þetta
hefur auðvitað ekki gerzt fyrirhafn
arlaus't. Það er langur vegur frá
fyrsta krabbinu, sem mest líkist
kroti lítilla barna, til þeirra fjör-
legu mynda, sem fimmmenning-
arnir í Lemvig mála nú á léreft.
„Ég dáist að þeirri fegurð, sem
þessir nemendur mínir seiða
fram með pensli símum“, segir
Karottki. „Og það er ekki éig
einn, sem tek þannig til orða. Það
Framhald á 862. síðu.
844
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ