Tíminn Sunnudagsblað - 06.12.1970, Blaðsíða 12

Tveir á tali
Sú var tíðin, að íslendingar
höfðu illa reynslu af kaupmönn-
um. Þá gerðist sú trú harla almenn
á landi hér, að stétt þessi væri
eingöngu skipuð heimskingjum
eða blóðsugum, nema hvort
tveggja væri, og fráleitt fyndist
þar i sveit nokkur maður, sem
áhuga hefði eða kunnáttu til ann-
ars en telja peninga.
Nú er öldin önnur. Sjóndeildar-
hringuir manna hefur yfirleitt
víkkað nokkuð, og varla mun
nnkklji' ipaður sá auli nú, að hann
og gráu er oft bætt ofan á svart,
að Magnúsi hefur tekizt það, sem
aðeins örfáum mönnum er gefið:
Að fela mikið efni og hárbeittam
sannleika undir sakleysislegu yfir-
bragði lausavísunnar, svo yndis-
lega saklausu og góðlátlegu, að
engum, nema nákunnugum mönn-
um, getur dottið 1 hug, hvað við
er átt. Það segir sig sjálft, og þarf
ek'ki um að ræða, að slíkur maður
hefur ekki ofurselt sál sína um-
hugsuninni um veraldleg gæði.
— Fyrst Iangar mig að spyrja
brjóst, hálslín og ermalíningar,
sem þá voru mjög í tízku og raun-
ar óhjákvæmilegur liður í snyrti-
meninsku þess tíma. Síðar gerðist
hún maiselja og hafði jaínan
marga kostgangara. Það sagðist
hún gera til þess, að við, krakkarn-
ir, fengjum betra fæði, og liklega
hefur það verið aiveg satt. Að
minnsta kosti gerði hún það ek'ki
til þess að græða peninga umfram
nauðsyn. Öll hennar verk og við-
leitni beindist að því að sjá okkur
farborða og láta okkur líða svo vel
sem nokkur kostur var. Það var
saninarlega aðdáanlegt, rhvernig
henni tókst að vinna bug á þeim
erfiðleikum, sem lífið bjó henni,
eins og afkomuskilyrði fól'ks voru
á þessurn árum, ekki sízt einstæðra
mæðra.
— Hún hefur verið hraust og
sterkbyggð?
-jýíVZ........
W

ímyndi sér, að hægt sé að dæma
heilar stéttir eftir nokkrum ein-
slakiingum.
Hér er nú kominn til fundar
við ok'kur í dag Magnús Þorgeirs-
son forstjóri — Magnús í Pfaff,
ein.s og Reykvíkingar segja. Og
hvort sem hann er undantekning
eða regla stéttar sinnar — eða
kanmski hvorugt — þá er hitt víst,
•að harla fátt er sameigmlegif með
honum og þeirri mynd, sem ís-
lendingar hafa lömgum gert sér
af kaupmönnum. Bökasafn hans,
mikið og vandað, er ekki aðeins
hilluskraut, heldur og lestrarefni,
um það ber val bóka hans gleggst
vttni. Og ekki nóg með það. Magn-
ús hefur sannað ást sína á fögrum
hókmenntum með þeim hætti, sem
ólygnastur er: Hann hefur sjálfur
orit.
En nú er ég kominn út á hálan
ís. Frá þessu mátti ég víst ekki
sogja. Þó verð ég að bæta því við,
samkvæmt þeirri al'kunnu reglu,
að ein-syndin býður annarri heim,
97**
um uppruna þinn, Magnús. Hvar
fæddist þú?
— Ég fæddist í Keflavík árið
1902. Faðir minn var Þorgeir Páls-
son, útgerðarmaður 1 Keflavík og
'síðar í Reykjavík, og móðir mín
hét Kristín Eirífcsdóttir og var
fædd í Keflavík. Hafði hún áður
verið gift Magnúsi Sakaríassyni, en
misst hann eftir skamma sambúð.
— Er þitt nafn kannski þaðan
komið?
— Já, einmitt. Foreldrar mínir
fluttust til Reykjavíkur, þegar ég
var á fyrsta árinu. Þar bættust
þeim tvær dætur. Nokkrum árum
síðar slitu þau samvistir, og bönn-
in, sem nú voru orðin fjögur, ól-
œt upp hjá móður minni.
— Hennar hefur þá ekki beðið
létt biutskipti?
— Nei. Það er alveg óhætt að
segja það. Hún lagði ákaflega hart
að sór og gekk í hvaða vinnu, sem
til féllst og völ var á. Meðal ann-
ars lagði hún mjöig stund á að
straua þvobt fyrir fólk, einkum
— Hún var ákaflega heilsugóð
alla ævi og dó níutíu og þriggja
ára. En hversu sterkbyggð hún var,
það veit ég eiginlega ekki. Hún
var M'til, nett og kvenleg, hvar sem
á hana var litið, en ákaflega kvik
í hreyfinigum og fjörleg.
Þannig leið æska okkar, líkt og
gerist hjá börnum enn í dag, þótt
Reykjavík væri þá næsta ósam-
hærileg við það, sem nú er. Við
vorum auðvitað í barnaskóla að
vetrinum, og þegar ég hafði lokið
þeirri skyldukvöð, gerðist ég sendi-
sveimn hjá Sláturfélagi Suöur-
lands, það er að segja matardeild
þess.
Varsiu lengi þar?
— Hálf't annað ár.
— Þú hefur ekki lagt í fram-
haldsriám strax að barnaskólanum
loknum?
— Nei, hvorki þá né síðar. Ég
íór aldrei í neitt 'langskólanám, og
hálfisé nú reyndar eftir því. En
þetta var ekki orðin önnur eins
tizka þá og nú. Og svo var ég líka
T I M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ