Tíminn Sunnudagsblað - 06.12.1970, Blaðsíða 21

Þetta er nálin,
sem saumaði skyrtuna,
sem skýldi bakaranum,
sem bakaði brauðið,
sem mettaði málarann,
sem málaði húsið,
sem hýsti hershöfðingjann,
sem bjó með hundinum,
sem gelti að stúlkunni,
sem hjálpaði lögregluþjóninum,
sem handtók ökuníðinginn.
sem ók á prestinn,
sem skírði barnið,
sem stakk sig á nálinni,
sem saumaði skyrtuna.
einni, hagmælt kona og gerði tit
dæmis margar vísur um mig. Einu
sinni var ég úti að leika mér í
jniMum snjó, missti af mér annan
skóinn og kom grátandi inn með
hann í hendinni. Þá sagði Guðný
1 minn orðstað:
Það er von, að þreytist ég
þykkan vaða snjóinn
Blessuð Margrét blíðuleg,
bittu á mig skóinn.
Margrét var elzta dóttir Bjarna,
og henni var ætlað að hjálpa mér.
Ég man enn eftir svartri likkist-
unni, þegar Guðný dó.
Fólkið á Hvalnesi gerði það ekki
endasleppt við okkur. Næst kom
þangað bróðir minn, Óiafur, til
Eiríks og Guðrúnar. Hann gekk að
sjálfsögðu í leikfélag okkar Sigurð-
ar, en heldur leit ég hann þó
hornauga fyrst í stað. En ekki
varaði það lengi né dró dilk á eft-
ir sér. Við unnum oft saman
seinna, vorum báðir góðir bygg-
ingamenn, og góð okkar frænd-
semi.
Skólagöngu naut ég ekki 'mik-
illar. Ég vai aðeins einn mánaðar-
tíma í barnaskóla, og varð það að
nægja méi ti] inngtingu í lífs-
reynsluskólann, sem ég held skóla
beztan Ég mun hafa verið átta ára,
er fóstri minn fluttist með fólk
sitt að Svínhóluum, og fylgdi ég
honum þangað. Svínhólar voru lít-
il tvíbýlisjörð, sex huncferuð talin,
og keyptu ábúendurnir hana fyrir
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
981