Tíminn Sunnudagsblað - 06.12.1970, Qupperneq 18

var mikið fyrir hesta. Seinna fékk
Guðmundur viðurnefnið Th. Ekki
veit ég heldur, hvernig hann fékk
það viP'Urnefni. Um Th.nafnið er
þessi sj>ga:
Hallur L. Hallsson tannlæknir
(eldri) var eitt sinn á ferð í Borg-
arnesi o-g vantaði hesta að láni.
Var honum vísað á Guðmund Th.
Eftir nokkra leit finnur Hallur
Guðmund og kannast þá fljótt við
manninn og sér, að þetta er
Gvendur trunta. sem hann þekkir
frá fornu fari. Þegar Guðmundur
hefur útvegað Halli hestana, spyr
Hallur hann, hvernig standi á þvi,
að hann sé kallaður Th. „Það
stendur þannig á þvi, að ég var
einu sinni í stúku og þótti heldur.
góður templari“, svarar Guðmund
ui*.
Guðmundur er frægur fyrir
hnyttin tilsvör og ýmis ævintýri,
sem hann lenti í. í bókinni íslenzk
fyndni eru birt ýmis tilsvör Guð-
mundar.
Séra Einar Friðgeirsson, prestur
á Borg á Mýrum, hafði mesta gam
an af því að slá fram spurningum
við Guðmund, og stóð sjaldan á
svari.
Eitt sinn voru þeir samferða,
séra Einar og Guðmundur, úr
Borgarnesi upp að Borg og riðu
báðir skióttum. Þegar kom upp í
nesið, spyr séra Einar Guðmund:
„Ef við mættum nú skrattanum,
hvorn okkar heldurðu, að hann
tæki fyrr?“
„Nú auðvitað mig, hann á þig
allíaf vísan“, svarar Guðmundur.
á eftir, er Guðmundur upp á sitt
bezta. Hann var mikill þrekmaður
og dálitið ófyrirleitinn og Tét ekki
hlut sinn að óreyndu. Hann var
kvikur i hreyfingum og skjótráð-
ur.
Nú ví'kur sögunni aftur til Borg
hreppinga. Þeir eru snemma ferð
búnir að venju og ríða inn Langa-
vatnsda! og verða á undan Álft-
hreppingum. Smala þeir öllu stóði,
sem til næst og reka með sér inn
dalinn að svo kölluðum tjaldstað.
Þar er skipt í göngur.
Nú þurfti að reka hesta leitar
manna til baka i náttstað, ásamt
því stóði, sem smalað hafði verið.
Var það allmargt. Til þess var
Guðmundur valinn. Vegurinn lá
niður dalinn að vestan verðu, nið-
ur á svokaHaðar Hafradalseyrar,
en beygði þar austur yfir ána.
Nú leggur Guðmundur af stað
með allan hópinn og segir ekki af
ferðum hans, fyrr en komið er
niður undir svokallaðan Rauðhól.
Þá ríða Álfthreppingar fram á
hann með hesta sinna leitarmanna,
og eru þrír eða fiórir saman, og
reka þá saman við hóp Guðmund
ar. Finnst nú Álfthreppingum bera
vel í veiði og láta þau orð falla
við Guðmund, að bann þurfi ekki
meira að hugsa um stóðið — þeir
muni geta annazt það. Guðmund-
ur svarar þvi engu og lætur sem
ekkert sé.
Nú er haldið áfram, sem leið
l'iggur niður á Hafradalseyrar. Þar
vilja Álfthreppingar stanza, og
lætur Guðmundur sér það lynda.
Taka þeir upp töskur sínar og
setjast að snæðingi.
Meðan þessu fer fram gengur
Guðmundur milli hestanna, lætur
upp tauma á þeim, sem niðri voru
og hagræðir öllu sem bezt. Síðan
tekur hann hrossabrest upp úr
tösku sinni og snarast á bak,
hleypir vestur með hópnum og
lætur brestinn hvína.
Það skiptir engum togum, að
allur hópurinn tryllist og tekur á
rás. Hundar leitarmanna ganga í
lið með Guðmundi og hópurinn
fer á fleygiferð austur yfir Langa-
vatnsdalsá og Guðmundur fast á
eftir. Þó fór svo, að einn af Álft-
hreppingunum náði hesti sínum,
komst á bak og reið á eftir Guð
mundi, komst á hlið við hann og
ætlaði að komast fram fyrir hóp-
inn.
Guðmundur sér það, slær til
stráksa með stórri svipu, sem hann
hélt á, með þeim afleiðingum, að
ólin vefst um hálsinn á strák.
Kippir Guðmundur þá snöggt í,
svo að stráksi veltur af baki og
lendir í polli. Þar skildi með þeim.
Var þá greið leið fyrir Guð
mund með hópinn niður með
Langavatni að kofa Borghrepp-
inga. Er þangað kom, var margt
aflaga á hestunum, hnakkar undir
kvið, töskur týndar og farangur illa
útleikinn.
Álfthreppingum þótti súrt í
brotið að verða svona undir í leikn
um við Guðmund, en urðu að
sætta sig við það. Þeir náðu í hesta
sina, en sdóðið fengu þeir e'kki.
Langan tíma tók að finna það,
sem týnzt hafði. Út af þessu varð
mikil rimma milli hreppanna og
lá við málaferlum.
Þahnig enduðu leitirnar á
Langavatnsdal í þetta sinn.
Guðmundur varð frægur fyrir
vikið, og fékk nú enn eitt viður-
nefnið. Var hann oft eftir þetta
kallaður Gvendur brestur.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
Th. Storm:
Tunglsljós
Heiminn allan bjúpar
ið hreina mánalín,
og friður faðmi lykur
um fagra aftansýn.
Við þennan þýða bjarma
þagna vindur má.
Hann suðar mjúkt og sönglar,
unz sígur höfgi’ á brá.
Og blóm, sem eigi opna
sín augu’ í dagsins glóð,
þau breiða* út bikarkrónur
með bros við tunglskinsflóð.
Svona frið og fegurð
fann ég vart á leið.
Ó, Ijúfi máni, liós þitt
mér lýsi’ um æviskeið.
Þórður Kristleifsson
fslenzkaði.
978