Tíminn Sunnudagsblað - 13.06.1971, Blaðsíða 9
I
Þjóðarkerfið allt var orðið
einber vitfirring.
f þjófaskóla þjóðin gekk
og þótti engin smán.
Bankar rýrðu fólksins fé
og fáum veittu lán.
f útvarpinu gall og glumdi
gaul og dansi-hopp,
auglýsingar, hnegg og hlátrar,
hanagal og popp,
en ætti að segja orð af viti
einhver sagði stopp.
Lágkúra í list og máli
lögun flestu gaf.
Þar var ekkert öðru hærra,
allt með litlum staf.
Áróðurs og öfgastefnur
alla færðu í kaf.
Menn leigðu fjölda flugvéla
og fjölmörg risaskip,
svo fólkið gæti ferðazt nóg
og fengið nýjan svip.
Auðvitað gat enginn notað
innlend lekahrip.
Vinnudeilur voru sport
og verkföll löng og tíð.
Við samningsborðið setzt var fyrst
en svo fór allt f stríð.
Með uppbótum í ýmsum myndum
úr var leyst um síð.
Alltaf voru viðsjár miklar,
valdastreita og tog.
Flestum sýndist sjálfsagt vera
að svíkja mál og vog.
Loks var krónan skökk og skæld
skorin niður við trog.
Þegar gengið fór að falla
flesta rak í strand.
Stjórnin hafði helzt það ráð
að hækka tíkarbrand,
því enginn vildi færa fórn
og „flotinn sigldi I land."
Expertarnir öllu réðu
en engu stjórn og þing.
Almenn greind var úrelt talin
eða sjálfsblekking.
Að kjósa á þing var þjóðarskylda
og þótti fyrir rest
sjálfsagt vera að senda þá,
sem sviku og lugu mest.
Lýðræðið að lokum dó
úr langvarandi pest.
Skáldin ortu ekki lengur
eins og fyrr á tíð.
Allir fengust orðið helzt
við atómljóðasmíð.
Heiðursverðlaun flestir fengu
fyrir klám og níð.
Vínið flóði út um allt
og eiturpillur með.
Dansað var á hverju kvöldi
— kátt og létt var geð.
Velferðina úti og inni
allir gátu séð.
Konur ýmist eltu vinnu
eða fóru í „geim".
Börnin hvergi athvarf áttu,
enqinn sinnti þeim.
Æskan varð að öfgalýð,
sem aldrei sneri heim.
í velgengninni enginn uggði
að eitrun hafs og lands
fyrr en loftið eitrað æddi
inn í vit hvers manns.
Að fríast við að falla úr mengur
fáir höfðu sjans.
Úrelt hugtak ástin var
en ailir höfðu vin,
ekki til að eignast börn,
það önnuðust vísindin.
Loksins urðu allir hómó,
enginn hirti um kyn.
Spútnikar um geiminn geysast
gegnum rosaský,
hlaðnir atómorku sprengjum.
Enginn neitar þvi
að nú gæti, eins og forðum
eldi rignt á ný.
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
513