Tíminn Sunnudagsblað - 18.07.1971, Qupperneq 12

VS ber að dyrum
og draga til stafs. En ekki hafa
allir kennarar slíka sögu að segja.
Á Hrafnistu í Reykjavík dvelur ní-
ræð kona, sem kennt hefur börn-
um „hartnær í hálfa öld“ og leng-
ur þó, ef allt er talið. Hún segist
aldrei hafa kynnzt ódælu barni og
hugtak eins og „vond börn“ neit-
ar hún að viðurkenna.
Ég sótti hana heim einn sól-
bjartan júlídag, mest fyrir þá sök,
að ég vissi, að það er ævintýri
líkast, hve ágætlega t hún heldur
kröftum sínum, andlegum og lík-
amlegum. ;
— Ég fæddist, segir Ingibjörg, á
Kjörseyri í Hrútafirði 25. ágúst
1880. Faðir,minn var Finnur Jóns-
son, bóndi á Kjörseyri, sem ýmsir
kannast víst við. Móðir mín hét
mmmmmámm^mmmmmmm
farkennslu, strax á unga aldri, og
má segja, að ég stundaði han^
óslitið frá tvítugsaldri til sjötug^
En þá verður fólk að hætta opini*
berum störfum, eins og þú veiz&
Maður er orðinn úreltur um sjö-
tugt.
— Svo að barnakennsla hefur
verið þitt ævistarf?
— Já. Það má víst kveða svo
að orði. En þó er þetta ekki svo
að skilja, að ég hafi aldrei gert
neitt annað. Og um tíma mátti
segja, að kennslan slitnaði alveg í
sundur hjá mér. Ég missti heils-
una árið 1915, svo ég þoldi
ekki ferðalögin að vetrinum, Oig
þó enn síður heyskapinn á sumrin.
Þá réðst ég til Landssímans og
var fyrst eitt sumar við símaaf-
enginn held ég skaðist á því
gera náunga sínum greiða“
— segir ingibjörg Finnsdóffir orðin níræð án þess að hafa
kynnzf „vondum börnum'' í iöngu kennarastarfi
Það er útbreidd skoðun, að
kennsla sé erfitt starf, sem mjög
reyni á þolinmæði manna og still-
ingu. Ef til vill er hún fyrst og
fremst komin frá nemendum, sem
orðið höfðu fyrir barðinu á van-
stilltum kennurum, en ekki hefur
heldur öllum kennurum þótt hlut-
skipti sitt létt. Um það vitnar eft-
irfarandi staka, sem alþekkt var á
æskustöðvum undirritaðs fyrir svo
sem fjórum áratugum: Það er mik-
ið bölvað basl/börn að troða i,/
vildi ég heldur vakta kýr/og á
vetrin oiga frí. Fjósavenkin voru
sem sagt leikur og iðjuleysi hjá
hinu, iÆ kenna kröklkum að stauta
Jóhanna Matthiasdóttir og var
Hrútfirðingur að uppruna. Faðir
hennar var Matthías Sigurðsson
frá Fjarðarhorni í Hrútafirði. Var
hann bróðir séra Ólafs Sívertsen
í Flatey á Breiðafirði.
— Þú hefur svo alizt upp á
Kjörseyri?
— Já. Ég ólst þar upp og átti
þar heima fram á fullorðinsár.
— Hvert lá leiðin, þegar þú
hleyptir heimdraganum?
— Ég gerðist flakkari um mína
heimabyggð.
— Ha, flakkari?
— Já, einmitt. — Og nú brosti
Ingibjörg hýrlega. — Ég lenti út í
greiðslu á Selfossi, síðan tvö sum-
ur á Hólmavík og loks átta ár á
Borðeyri. Þá var mér svo.batnað,
að ég gat aftur tekið til við mitt
fyrra starf, farkennsluna. En að
vísu hafði ég dálítið borið það við
að kenna á veturna á meðan ég
vann við síma, einkum árin sem
ég var á Borðeyri.
— Hvernig var að vera barn
norður í Hrútafirði fyrir svo sem
áttatíu árum, eða rúmlega það?
— Ég held, að það hafi
að mörgu leyti verið betra, en vjða
annars staðar. En ekki er nú hægt
að segja, að árferðið hafi leikið við
menn þar, fremur en víða annars

TllUINN
SUNNUDAGSBLAÐ