Tíminn Sunnudagsblað - 18.07.1971, Síða 14

Á BorSeyri starfaSi ingibjörg átta ár sem símastúlka, og i HrútafirSi dvaidist hún
lengst.
var góð gjöf og kom sér vel, því
að fjallagrös eru ekki nærtæk á
Kjörseyri. Ég hugsaði auðvitað ekk-
ert út i þetta þá, en á síðustu ár-
um mömmu spurði ég hana, hvern
ig á þessari gjöf hefði staðið, því
ég vissi vel. að þessi hjón voru eng-
ir nágrannar okkar og auk þess
fátæk. Þá sagði móðir mín mér,
að eins og ég sjálfsagt myndi,
hefði það verið seint um vor, sem
hjónin hefðu komið til okkar með
grasapokana. En fyrr það sama
vor, eða seint um veturinn, hefði
þessi bóndi komið við heima hjá
okkur á leið í kaupstað, þar sem
hann ætlaði að ná sér í kornvöru.
Á heimleiðinni hafði hann líka
stanzað heima hjá foreldrum mín-
um, og tók þá pabbi eftir því, að
pokarnir, sem hann hafði haft með
sér undir kornið, voru tómir. Hvort
sem það hefur nú stafað' af því, að
hann hafði ekki fengið úttekt í
kaupstaðnum fyrir skuldir, eða þá
að verzlunin hafi verið orðin korn-
!aus, sem reyndar er allt eins lík-
legt. Á meðan maðurinn neytti
góðgerðanna, bað pabbi mömmu að
finna sig fram, og fóru þau út úr
baðstofunni. Létu þau nú í sam-
einingu dálítið af kornvöru í pok-
ana hjá bónda og héldu síðan 1 bæ-
inn til lians og létu sem ekkert
væri. Það var. fastur siður hjá
pabba að fylgja ævinlega gestum
sínum út á hlað, en að þessu sinni
lét hann það ógert. Tíminn liafði
liðið. Nú var vorskipið komið á
Hrútafjörð, og þá komu þessi góðu
hjón bæði saman í kaupstað, haf-
andi með sér tvo fulla poka af
beztu fjallagrösum til foreldra
minna. Þegar nú mamma fór að
þakka konunni fyrir grösin og láta
í Ijós undrun sína yfir gjöfunni,
varð konunni að orði: „Þú getur
varla orðið meira hissa en bóndi
minn, þegar hann tók upp mjöl-
pokana sína hérna á hlaðinu hjá
þér í vetur“.
— Það er kannski ósæmilega
nærgöngult að spyrja, hvort þú haf
ir sjálf kynnzt matarleysi og sulti
í uppvexti þínum?
— Ekki get ég nú sagt, að ég hafi'
kynnzt sulti. En ég man mjög vel
eftir því, að maður gat ósköp auð-
veldlega þegið meiri mat en mað-
ur fékk og hefði ekki verið í nein-
um vandræðum með að koma því
í lóg. Og hitt man ég enn betur,
að fæðið varð svo einhliða, einkum
á vorin, að maður varð dauðleið-
ur á því — og þurfti nánast að
vera svangur, til þess að geta kom-
ið matnum niður.
Vorið 1899 fékkst til dæmis eng-
in kornmatur á Borðeyri, nema
maís og baunir. Það vor var kall-
að snjóavorið mikla, því snjóalög
voru þá afarmikil í Hrútafirði. Ég
man, að þegar komið var fram á
sumar þetta ár, fór ég einhverju
sinni með foreldrum mínum að
Tannstaðabakka. Þá spurði pabbi
bóndann þar, Einar Skúlason, gull-
smið (hann var afi Skúla Guð-
mundssonar, fyrrverandi alþingis-
manns Húnvetninga), hvort honum
hefði ekki fundizt orðið harðinda-
legt í sveitinni um vorið, á með-
an snjórinn var sem mestur. „Nei“,
svaraði Einar. „Mér finnst aldrei
harðindalegt á meðan fjörðurinn
er auður“. Og þetta var ekki út í
bláinn mælt, því einmitt þetta vor
hafði Skálholt komizt inn Hrúta-
fjörð með mat handa mönnum og
skepnum vegna þess að fjörður-
inn var íslaus. Það bjargaði öllu.
Það var fyrsta sunnudag í sumri,
sem Skálholt kom. Þann dag var
logn, en kafaldsmugga og þoka,
svo varla sá faðmslengd frá sér.
Skipstjóri sigldi Skálholti hjálpar-
laust inn allan fjörð, en þeytti
þokulúðurinn í sífellu, svo heyrð-
ist á hvern bæ í sveitinni. Lét það
hljóð vel í eyrum manna, sem von-
legt var. Ég man, að þá um dag-
inn kom til okkar gestur, sem
heyrt hafði til skipsins úti á firði
( því auðvitað sást ekkert). Þegar
þessi gestur kom í hlaðið til okk-
ar/ yarð lionum að orði: „Nú er
allt gott, því nú er blessað skipið
að koma“. Og svo mikið þótti Hrút-
firðiiigúm til um afrek skipstjóra,
að sígla skipi sínu lóðslaust inn all-
an Hrútafjörð í slíku kafalds-
myrkrí, að þeir gáfu lionum haust-
ið eftir áletraðan silfurbikar, smíð-
aðan af Eiriari gullsmið á Tann-
staðabakka.
— En svo við víkjum aftur að
sjálfri þér: Hverrar menntunar
hafðir þú aflað þér, áður en þú
lagðir út í kennsluna?
— Faðir minn tók heimiliskenn-
ara, sem kenndi okkur, krökkun-
um, einn vetur. Veturinn eftir fór
Oddný systir mín í þriðja bekk
Kvennaskólans í Reykjavík og lauk
burtfararprófi þaðan um vorið.
Þegar hún kom heirn aftur, kenndi
hún okkur þær námsgreinar, sem
hún hafði lært. Seinna fór ég svo
til Reykjavkur og var þar einn
ItHINN
638
SUNNUDAGSBLAÐ