Tíminn Sunnudagsblað - 26.09.1971, Síða 21

íæra hestinn í kaf, skimaði ég eitt
hvað kringum mig, líklega til að
sannfæra sjálfan mig, um að eng
in hjálp væri nálæg, og því ekk
ert undanfæri að farga hestinum.
En þegar ég sneri mér að honum
á ný, lá hann á hliðinni uppi á
skörinni, og sýndist í fyrstu ekk
ert lífsmark vera með honum. Ég
sá þó fljótlega, að hann var lif
andi og óttaðist þá, að ef hann
færi að brölta, myndi ísinn bresta
undan honum á ný. Tók ég því að
mjaka honum frá vökinni og að
bakkanum og tókst það án þess, að
hann hreyfði sig hið minnsta. Steig
ég svo upp á bakkann, tók í taum
inn og sagði: „Stattu upp“. Þá brá
svo við, að engu var líkara en að
hestinum væri fleygt upp á bakk
ann. Og þá fyrst stóð hann upp.
Ég strauk af honum vatnið, steig
á bak og sagði: „Hlauptu nú,
Brúnn minn!“. Og ekki stóð á því.
Þetta var bráðskarpur og skemmti
legur hestur. Og aldrei held ég,
að ég hafi komið ánægðari úr
Króknum en í þetta skipti. En
hver vill nú skýra það, sem þarna
gerðist.
Sigurður hefur um langa hríð
gefið sig mjög að trúmálum og
haft á þeim ákveðnar skoðanir.
— Hefurðu alltaf verið trúað
ur, Sigurður?
— Já, líklega hef ég alltaf ver
ið það. En ég trúði svona eins og
gengur og gerist með börn og
unglinga, sem aldir eru upp í
„guðsótta og góðum siðum“, eins
og það hefur stundum verið orð
að. En auðvitað lifði ég líkt og
aðrir. Nei, ég hef aldrei verið van
trúaður að minnsta kosti. Hus-
aði oft um trúmál, lenti út í anda
trú, þegar á henni fór að brydda
hér. Þá bjó ég á Hafsteinsstöðum.
Þar var um hönd hafður svonefnd
ur borðdans, og tók ég nokkurn
þátt í því. En það reyndist bara
allt lygi, sem borðið sagði. Eitt
Sinn gekk Steinunn heitin, kona
Jóns gamla á Haf: teinsstöðum, þar
hjá, sem við vorum að þessu
kukli og sagði þá: „Nú er andskot
inn ekki langt frá ykkur“.
Þessi orð gömlu konunnar
snertu mig allóþægilega, kannski
af- því að ég var búinn að reyna
borðið að ósannindum. Og ég var
aldrei giaður yfir lífi minu. Aldrei
fyllilega ánægður með sjálfan mig
eða aðra. Af einhverjum ástæðum
fór ég að lesa bíblíuna. Og sá lest
ur leiddi mig inn á þá braut, sem
ég hef reynt að ganga síðan. Ég
sá undir eins, að kirkjan fór ekki
eftir kenningum biblunnar. En
ég tók biblíuna trúanlega og ákvað
að fara eftir henni, hvað sem aðrir
kenndu. Eitt sinn spurði einn fyrr
verandi ráðherra mig að því, hve
nær ég hefði eiginlega haft tíma
til þess að lesa biblíuna. Sá tími
reyndist mér auðfenginn. Ég var
kvöldsvæfur, en vaknaði hins veg
ar snemma á morgnana, og ég las
í biblíunni klukkustund á hverj
um morgni í heilan vetur, áður en
ég fór í peningshúsin. Ég þakka
engum manni eða samkomu sér-
staklega áhrif á mínar trúarskoð
anir. Þar var biblían að verki.
Snorri bróðir minn kom oft
vestur til mín, og vorum við ekki
alveg sammála um trúmálin. Einu
sinni sagði hann við mig: „Ég skal
útvega þér blað, sem er þér sam
mála“. Jú, og hann gerði það. Þaö
var Norðurljósið. Þá var Gook
kominn til Akureyrar trúboði, og
hann gaf út Norðurljósið. Margir
halda, að trúarskoðanir mínar hafi
myndazt við áhrif frá Gook. En
það er að litlu leyti rétt. Og þegar
ég fór að kynnast betur sumu
fólki í söfnuðu hans, fannst mér
það ekki lifa að öllu leyti eftir því
sem bihlían kenndi. Það reyndi
ég hins vegar til hins ýtrasta og
fannst víst sumum, að ég væri æði
öfgakenndur. Það var til dæmis
mikið skopast að mér, þegar ég
hætti að neyta blóðmörs. En bæði
í Gamla og Nýja testamentinu er
það skýrt fram tekið, að ekki skuli
eta blóð, því að blóðið er lífið.
Jónasi lækni Kristjánssyni likaði
vel þessi ákvörðun mín. Hann var
andvígur blóðáti — ekki af trúar
legum ástæðum, heldur heilsufars
legum. En það var sama. Ég var
svo sem enginn kjarkmaður. Ég
var búinn, að neyta blóðs í fjögur
ár, eftir að ég vissi, að það var
rangt, þegar ég loks hætti því.
Svona var ég hræddur við umtal
ið. Ekki var ég nú sterkari en
þetta.
Svo skrifaði ég presti mínum,
séra Guðbrandi í Viðvík, og sagði
mig úr þjóðkirkjunni, því að ég
taldi hana ekki fylgja kenningum
bíblíunnar sem henni bæri.
Hafði ég þá ekki sízt í huga skírn
ina. Það er rangt að skíra nokk
urn mann fyrr en hann trúir á
skírnina og skilur þýðingu hennar.
Jesils skírðl okki börnin — hann
tók þau í fang sér og blessaði þau.
» Nei, mín ii*ú er ekki afleiðing
neinnar skyndilegrar hugarfars
breytingar. Þetta smáþróaðist með
mér.
Jú, það reyndu margir að telja
mér hughvarf, ekki vantaði það.
Og prestur einn gekk svo langt í
því, að mér fannst nálgast guð
last. En ég stæltist bara við þenn-
an andróður, því að hann leiddi
til þess, að ég fór að lesa biblíuna
meira og betur en áður. Og ég tek
biblíuna mína að gæðum og bless
un langt fram yfir allt, sem ég á,
og tel það þjóðarínnar mesta tjón
og ógæfu að lesa hana ekki og
þekkja hana ekki. Þá myndi marg
ur hamingjusamari en hann er og
margt fara betur með þessari
þjóð.
Magnús H. Gíslason.

Þeir, sem hugsa sér
að halda Sunnudags*
blaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvert eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á því.
TÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
693