Tíminn Sunnudagsblað - 03.10.1971, Side 2

★★ íslendingar eiga ekki í
styrjöld. Samt flýtur blóð á
strætum ög þjóðvegum, tala
særðra manna og fallinna er
óhugnanlega há og eignatjón
mikið. Það eru landsmenn sjálf
ir, sem þannig gerast böðlar
hver annars, og orsök þessa alls
er kæruleysi og tilhneiging til
þess að láta kylfu ráða kasti.
Trúin á slembilukkuna birtist
hér í alveldi sínu, og hennar
vegna verður daiglega að ganga
í valinn og flytja burt slasað
fólk og lemstruð ökutæki. Og
því fer fjarri, að íslenzkir öku
menn séu neitt í þeim þönkum
að sjá að sér. Ekkert lát er á
hrakförunum. Slysum af þessu
tagi fjölgar meira að segja sí-
fellt. Fleiri og fleiri eiga um
sárt að binda, meira og meira
af dýrum tækjum fer í súginn,
og vátrygigingargjöld, sem leggj
ast að meginhluta jafnt á seka
og saklausa, hækka upp úr
öllu valdi. (Að vísu er ofurlítill
munur á gerður um vátrygging
argjöldin, en engan veginn í
nokkru skynsamlegu hlutfalli
við tilverknað.)
★★ Það er sem sagt ekki að
sjá, að manntjónið og verðmæta
sóunin ganigi fram af fólki.
ískyggilega margir virðast að
minnsta kosti skella skollaeyrum
við slíku á meðan þeir sjálfir
eða nánustu vandamenn eru
ekki meðal þeirra, sem bornir
eru úr valnum. Ljótasti vitnis
burðurinn um rangsnúið hugar-
far mikils fjölda manna er þó
sú staðreynd, hversu margir
leyfa sér að aka bifreið, er
þeir hafa fyrir skemmstu neytt
áfengis. Það er þó sannarlega
glæpur í vélvæddu þjóðfélagi,
og hann ekki af skárra taginu,
að drýgja slíkan verknað, og
ætti öllum að vera vorkunnar
laust að skilja það, svo mörg
og geigvænleg slys sem ár hvert
má rekja beint til ölvunar við
akstur. í þessu efni er aðeins
til ein regla, sem hver maður
ætti að fylgja: Að snerta aldrei
bifreið eða annað ökutæki, ef
hann hefur dreypt á áfengi.
Því er sem sé þannig varið,
að einn er sá, sem ekki er dóm
bær um það, hvort hann getur
heitið ökufær eftir að hafa
neytt áfengis: Sá, er stútinn bar
eða glasið að vörum sér. Hann
á sóma sínum enga vörn, nema
þá eina að gerast aldrei stjórn
andi ökutækis, er svo stendur
á.
★★ Eins og kunnugt eru þeir
nú orðnir hátt í eitt þúsund á
ári, ökumennirnir, sem staðnir
eru að ölvun við akstur. Eng-
inn veit, hversu margir þeir
eru, sem komast upp með að
aka ölvaðir, án þess að sannað
sé. Líklega eru þeir æðimargir,
því að ella myndi óttinn við
löggæzluna reisa skorður við
slíku athæfi. Eigi að síður er
það furðuleg uppspretta, að
átta eða níu hundruð menn
skuli vera staðnir að ölvun við
akstur á einu ári, þegar þess
er gætt, að svipting ökuleyfis
er sú refsing, er þeirra bíður.
Það eru því ófáir, sem dæmast
úr leik. En þá vaknar líka sú
spurning, hvaðan allt þetta fólk
kemur misseri eftir misseri.
Hvers vegna verður aldrei ein-
hver þurrð á þeim, sem brotleg
ir gerast, þegar svo margir
missa ökuféttindi sín? Við verð
um að ætla, að lögin séu látin
ganga jafnt yfir alla, svsp að
engir, sem til næst á annað
borð, smjúgi í gegn um möskv
ana á þeim forsendum, hversu
merkilegir menn þeir séu og
virðulegir í þjóðfélaginu. En
getur hitt þá verið, að dómar
þeir og úrskurðir, sem upp eru
kveðnir, séu að einhverju leyti
sýndarmennska og sökudólgum
gefnar upp sakir miklu fyrr en
vera ber? Að sjálfsögðu er þess
þó að gæta, að í tölu hinna
seku eru réttindalausir vand-
ræðamenn, sem ganga á snið
við þá refsingu, er þeir hafa
sætt, og stela iðulega bílum í
ölæði. En um það skal ekki
dæmt, hvort slík brot eru svo
mörg, að þau hækki heildartöl
una til mikilla muna.
★★ Það er virðingarvert, að
nú hefur herferð verið gerð
gegn ölvun við a'kstur. Sú her-
ferð má ekki vera skorpa um
stundar sakir, heldur daglegt
brauð, og haldast í hendur við
strangt og stöðugt aðhald á öðr
um sviðum umferðarmála. Al-
mennum borgurum ber að
styðja lögregluna við þetta eft-
irlit á allan hátt, og veita henni
fulltingi sitt, og minnast þess,
að hún er lofsverð en ekki lasts
er hún stöðvar ökumenn til eft-
irlits, mælir ökuhraða eða hygg
ur að öryggisbúnaði. Það er
fáránlegt að sjá amazt við því
í lesendabréfum í blöðunum, að
hún liggi í leyni með mælitæki
sín á þjóðvegum — jafn fárán
legt og ef það væri lastað, er
hún hremmir innbrotsþjófa án
þess að gera boð á undan sér.
Umferðarlög eru sett af miHnUi
og brýnni nauðsyn eins og dæm
in sanna svo til daglega, og það
er slysavörn að láta einskis ó-
freistað til þess að framfylgja
þeim. Hitt mætti lögreglan láta
afskiptaminna en verið hefur
undanfarin ár, þótt strjálingur
fólks gangi um borgarstræti með
vígorð á pappaspjöldum, ef allt
fer friðsamlega fram, eða ein-
hver dauðans meinlaus maður,
sem telur sig ranglæti beittan,
stendur dagstund við dómhús
hæstaréttar eða kirkjudyr ein-
Framhald á 718. síSu.
6*ft
1ÍMÍNN — SUNNUDAGSBLAÐ