Tíminn Sunnudagsblað - 03.10.1971, Blaðsíða 12

VS her að dyrum
í friði næsta sprettinn. Og nú má
fara fljótt yfir sögu: Ástarbréfið
til Þuru í Garði tók sér slíka ból-
festu í lieilabúi mínu að ég kunni
það orðrétt frá upphafi til enda
og fór gjarna með það í góðra
vina hópi næstu árin á eftir. Bréf-
ið var undirritað: „Þinn einlægur
Einar Bragi“, og leyndi sér ekki,
að kærleikar, eigi alllitlir, höfðu
lengi verið með skáldkonunni og
bréfritara, þótt hitt væri jafnljóst,
að allir hefðu þeir verið af hin-
um andlega toga spunnir.
Árin liðu. Einar Bragi hélt
áfram að skrifa, og sumt af því
las ég, en annað fór fram hjá mér,
eins og gengur. Sumt líkaði mér
ágætlega, annað vel og sumt öld-
fjalla um ætt mína og uppruna.
Ég byrjaði á Jóni Arasyni, af því
að ég hafði heyrt, að allir íslend-
ingar væru komnir út af honum.
En mér fannst svo sorglegt að
hefja ættartölu mína á tveimur
hálshöggnum mönnum, að ég
komst ekki lengra í fræðunum og
get ekki sagt, að ég hafi sinnt ætt
fræði síðan. En einhverja úrlausn
verð ég að gera þér.
Ég fæddist á Eskifirði 7. apríl
1921 og er því rétt að byrja að
labba upp eftir sjötta áratugnum.
Annars er ég að drýgstum hluta
Skaftfellingur, því að báðar ættir
móður minnar og móðurætt föður
míns eru þaðan runnar. Móðurætt
mömmu er úr Suðursveit, en þang-
að fluttist reyndar sumt það fólk
*
„Ég get ekki hugsað mér dýriegra
hf en við áttum í uppvexti"
Fyrir réttum tuttugu árum átti
höfundur þessara lína vetrarlanga
dvöl á Akureyri. Þá bar svo til
eitthvert sinn, að ég rakst á grein
í einu af blöðum bæjarins og byrj-
aði að lesa. Þetta reyndist vera ást-
arbréf í gamanstíl til Þuru í Garði,
skrifað í tilefni af sextugsafmæli
hennar, en að vísu heldur síðbú-
ið fyrir það tækifæri, enda bréf-
ritari erlendis. Fátt getur veíið
hversdagslegra en að renna augum
yfir blaðagrein, sem á vegi manns
verður, og vissulega er slíkt oftast
gleymt, áður en dagur er að kvöldi
kominn. En hér var annað í efni.
Þetta bréf var sl.mgið þeim göldr-
«ni máls og stíls, að sá, sem einu
sinni l*fði lcúið það, þurfti ekki
fcð hugsa, að það myndi láta hann
ungis herfilega, enda með þeim
ósköpum fæddur að hafa eigin-
lega aldrei getað „lært átið“ á
órímuðum ljóðum.
, í>að er langt síðan mig fór að
langa til ,ess að skrifa blaðaviðtal
við Einar Braga, þótt ekki yrði af
framkvæmdum fyrr en nú. Ég var
þess fullviss — sem líka reyndist
rétt — að við myndum hafa um
nóg að spjalla, þótt ef til vill færu
skoðanir okkar ekki að öllu leyti
saman, en slíkt er síður en svo
' ‘r ^alli, þegar tVéir talast við.
— Ég held ég verði að byrja á
því, Bragi, að spyrja þig um ætt
og uppruna.
— Einu sinni í ungdæmi mínu
fékk ég þá hugdettu að rita bók,
sem átiti að heita Langfeðgatal og
lengra að sunnan: Langamma
hennar, Guðný Einarsdóttir, var
frá Ytri-Skógum undir Eyjafjöll-
um, en langafi hennar, Þorsteinn
Sigurðsson, frá Steig í Mýrdal. Og
svo sterkt toga ræturnar, að í
hvert sinn, sem ég á leið um Mýr-
dalinn, stari ég heim að Steig, þótt
nokkuð sé liðið á aðra öld, síðan
íorfeður mínir gengu þar um stétt-
ir.
Föðurætt mömmu er úr Öræf-
um. Einar Pálsson, afi minn og
nafni, fæddist á Hofi í Öræfum,
en fluttist á barnsaldri að Hofs-
nesi og ólst þar upp. Móðir hans
var Rannveig Sveinsdóttir, systir
Oddnýjar á Gerði, sem þeir Hala-
bræður, Þórbergur og Steinþór,
hafa sýnt verðuga ræktarsemi. Afi
70*
T t M 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ